Κοινωνικός φασισμός…

Ακριβέστερα, είναι εφιαλτική. Τα συνεχή black out του ηλεκτρικού ρεύματος και οι αλλεπάλληλες απεργίες-στάσεις εργασίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς έχουν παραλύσει την οικονομική ζωή. Έχουν εκνευρίσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που με φρίκη αναλογίζεται κάθε βράδυ τι ταλαιπωρία τον περιμένει την άλλη μέρα.
Προσθέστε σʼ αυτά τον πανικό που δημιουργούν οι όγκοι σκουπιδιών που συσσωρεύονται κάθε μέρα, και παίρνετε αληθινά εκρηκτικό μίγμα.
Αν σκεφτείτε τώρα ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά αστυνόμευση –οι αστυνομικοί τρώνε συνήθως… ξύλο, βόμβες μολότοφ, εσχάτως και σακούλες σκουπιδιών στα κεφάλια– αντιλαμβάνεστε ότι είμαστε σε αληθινά οριακό σημείο.
Η κοινωνική δυσφορία διογκώνεται μέρα με τη μέρα. Η ελπίδα σε κάποιον ή σε κάτι που θα διορθώσει τα πράγματα απουσιάζει πλήρως. Ενώ οι οργανισμοί συγκράτησης ακραίων αντιδράσεων έχουν παραλύσει. τα κόμματα ως μηχανισμοί συναίνεσης ποτέ δεν βρίσκονταν σε χαμηλότερο σημείο κοινωνικής αποδοχής –είναι σχεδόν ανυπόληπτα– ενώ οι μηχανισμοί καταστολής έχουν αδρανοποιηθεί…
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική κοινωνία πιέζεται και δοκιμάζεται. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχει περιέλθει σε κρίση το πολιτικό της σύστημα.
Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις, όμως, που αυτά τα δύο –κοινωνική κρίση και πολιτική παράλυση– συμπίπτουν:
• Όταν βρίσκεται σε κρίση η κοινωνία, αλλά λειτουργεί το πολιτικό σύστημα, αποφεύγονται τα χειρότερα.
• Όταν βρίσκεται σε κρίση το πολιτικό σύστημα, αλλά η κοινωνία λειτουργεί ομαλά, και πάλι ξεπερνιούνται τα δύσκολα χωρίς μεγάλους κλυδωνισμούς.
Αλλά όταν βρίσκεται ταυτόχρονα σε κρίση η κοινωνία ΚΑΙ το σύστημα διακυβέρνησης, τότε μπορούν να συμβούν τα πάντα. Ακόμα και μείζων μεταπολίτευση από «ασήμαντη αφορμή»…
Αυτήν τη φορά οι ισχυρές συντεχνίες δεν υποκινούν τη λαϊκή δυσφορία. Την προκαλούν.
Ο κόσμος οργίζεται με την κυβέρνηση, όχι γιατί «πλήττει τον λαό». Αλλά διότι ανέχεται την ασυδοσία των συντεχνιών.
Στα «τηλεοπτικά δελτία των 8» ακούγονται πλέον πράγματα μοναδικά και ανεπανάληπτα διεθνώς.
Ακούμε να συζητιέται δημόσια πώς θα ασκήσουν το «δικαίωμά» τους οι ΔΕΗτζήδες ή οι εργάτες καθαριότητας να μας κάνουν να… υποφέρουμε, χωρίς να μας πεθάνουν κιόλας! Μας λένε κατάμουτρα ότι μας ταλαιπωρούν για το καλό μας…
Το πρόβλημα που συζητάνε δημόσια στα «παράθυρα» κάθε βράδυ είναι πως θα υποφέρουμε αρκετά, ώστε να οργιστούμε με την κυβέρνηση, αλλά όχι τόσο ώστε να οργιστούμε με τις ίδιες τις συντεχνίες.
Οι προνομιούχοι, ασφαλισμένοι στα «ευγενή» Ταμεία του ευρύτερου Δημοσίου, αντιδρούν στην ενοποίησή τους με άλλους κλάδους λιγότερο προνομιούχους και λιγότερο «ευγενείς». Αυτοί λοιπόν, οι ευγενείς, οι προνομιούχοι –τα «ρετιρέ της κοινωνίας» που έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου– ζητούν τη συμπαράσταση όλων εκείνων που δεν είναι προνομιούχοι, με τους οποίους δεν θέλουν να εξομοιωθούν και τους ταλαιπωρούν για να τους… πάρουν με το μέρος τους!
Το πιο εκπληκτικό; Τα κυβερνητικά μέτρα που προκάλεσαν την απεργιακή έκρηξη είναι άτολμα, άνευρα και περιθωριακά. Δεν απειλούν ούτε θίγουν ουσιωδώς τα «κεκτημένα».
Όπως έγινε και με την εκπαιδευτική ψευτο-μεταρρύθμιση πέρυσι, έτσι και με το ψευτο-μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό φέτος, μικρές και άτολμες περιθωριακές παρεμβάσεις της κυβέρνησης προκαλούν πόλεμο των συντεχνιών. Όχι γιατί νιώθουν ότι άμεσα απειλούνται, αλλά για να «κόψουν τον βήχα» της κυβέρνησης, για να αποθαρρύνουν κάθε πιο τολμηρή μεταρρύθμιση στο άμεσο ή απώτερο μέλλον.
• Να γνωρίζουν οι κυβερνώντες ότι ο διακόπτης του ηλεκτρικού είναι δικός μας κι όποτε θέλουμε τον κατεβάζουμε.
• Ότι τα απορριμματοφόρα είναι δικά μας κι όποτε θέλουμε τα κλειδώνουμε.
• Ότι οι χωματερές είναι δικές μας κι όποτε θέλουμε τις κλείνουμε.
• Ότι τα δημόσια σχολεία είναι δικά μας κι όποτε γουστάρουμε τους βάζουμε λουκέτο.
• Ότι τα πανεπιστήμια είναι δικά μας κι όποτε θέλουμε τα καταλαμβάνουμε (άμα λάχει τα καίμε κιόλας).
• Ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι δικά μας κι όποτε θέλουμε τα «κοκαλώνουμε».
Αυτό είναι το μήνυμά τους. Δεν το υπονοούν. Μας το λένε πλέον κατάμουτρα κάθε βράδυ.
Ένας απροσχημάτιστος κοινωνικός τσαμπουκάς που απονευρώνει κάθε μεταρρυθμιστική διάθεση, καταλύει τα δημόσια αγαθά, τα ιδιωτικοποιεί υπέρ πανίσχυρων και ασύδοτων συντεχνιών που εκβιάζουν μια αμήχανη κυβέρνηση κρατώντας την κοινωνία σε συνθήκες ανυπόφορης και εφιαλτικής ομηρίας.
Έχουμε έναν έρποντα κοινωνικό φασισμό από την πλευρά των συντεχνιών.
Και μια κυβέρνηση απρόθυμη ή ανέτοιμη να τον αντιμετωπίσει…
Δυστυχώς.
Ν. Ζ.