Η ζωή διαψεύδει τον ευρωπαϊκό μύθο…

Χτύπημα των δημοσίων συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και των υγείας και πρόνοιας, προσαρμογή της νομοθεσίας για την απασχόληση στις αρχές για την «ευελφάλεια». Υποταγή της έρευνας και των εκπαιδευτικών προγραμμάτων στις ανάγκες του κεφαλαίου.
Οι αναδιαρθρώσεις αυτές εκφράζουν μια ενιαία στρατηγική του ιμπεριαλισμού. Η ταύτιση των φιλελευθέρων κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι ισχυρός αδιάψευστος μάρτυρας ότι αυτή η πολιτική δεν είναι απλώς μια πολιτική επιλογή αλλά εσωτερική ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος.
Γι’ αυτό θεωρούμε ότι δυνάμεις που εξωραΐζουν την ΕΕ και τις πολιτικές της (λ.χ. το σύνθημα μιας άλλης «καλής», φιλολαϊκής Συνθήκης») παραπλανούν συνειδητά τους λαούς. Η ζωή διέψευσε όσους ισχυρίζονταν ότι η ΕΕ των μονοπωλίων μπορεί γίνει «κοινωνική» και να υπηρετήσει τα συμφέροντα των λαών. Σήμερα μια σειρά μύθοι έχουν δεχτεί σοβαρά χτυπήματα. Ότι για παράδειγμα η ΕΕ θα οδηγήσει στη μείωση των ανισομετριών και τη σύγκλιση μεταξύ των χωρών, ότι θα αναβαθμίσει το βιοτικό επίπεδο και τα δημοκρατικά δικαιώματα, ιδιαίτερα στα νέα κράτη μέλη. Ο μύθος ότι η ΕΕ μπορεί να αποτελέσει αντίπαλο δέος στις ΗΠΑ προς όφελος των λαών ή ο ισχυρισμός ότι η ΕΕ αποτελεί μια αντικειμενικά προοδευτική τάση, ή ακόμα χειρότερα, μια πραγματικότητα που πρέπει να αποδεχτούμε.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται και γίνονται πιο σύνθετες τόσο στο εσωτερικό της όσο και στις σχέσεις της με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οξύνονται οι αντιθέσεις στο πεδίο της δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής για την διαμόρφωση της αγοράς ενέργειας, της φορολογικής πολιτικής. Δυναμώνουν οι ανταγωνισμοί στο εξωτερικό της ΕΕ για τον έλεγχο πάνω στις ενεργειακές πήγες και δρόμους, για τις συμφωνίες στον ΠΟΕ και σε άλλους οργανισμούς, για τον έλεγχο στρατηγικών τομέων της οικονομίας μετά την «απελευθέρωση».
Η όξυνση των αντιθέσεων κάνουν πιο ορατή τη δυνατότητα της διάρρηξης αυτού του ιμπεριαλιστικού οργανισμού, της αποδέσμευσης και απόσπασης από αυτήν χωρών που θα επιλέξουν έναν διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Tο εθνικό πεδίο πάλης δεν είναι ξεπερασμένο. Αντίθετα, ακόμη και μικρές αλλαγές στον συσχετισμό των δυνάμεων σε μια χώρα μπορούν σήμερα να έχουν ευρύτερο αντίκτυπο. Όσο δυναμώνει το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σε κάθε χώρα, τόσο αδυνατίζει συνολικά η πολιτική ισχύς της ΕΕ, διαμορφώνονται καλύτερες προϋποθέσεις για αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Η άλλη Ευρώπη, των λαών, θα έρθει ως αποτέλεσμα ριζικών ανατροπών στα ξεχωριστά κράτη μέλη.