Βυζάντιον

Παρακαλώ τη ΔΕΗ να μου κόψει το ρεύμα, να μου χορηγήσει άλλοθι για να μη βάλω ηλεκτρική σκούπα και πλυντήριο. Περιέργως, δεν έχει σημειωθεί ούτε μία διακοπή στην περιοχή μου, αν και αγνοώ ποιος είναι ο γείτονας που μου έχει δανείσει την εύνοια της ΔΕΗ ή της ΓΕΝΟΠ. Θα κατεβάσω τα σκουπίδια στον κάδο απέναντι, ακόμα ένας ογκόλιθος στο βουνό που έχει σχηματιστεί. Ξέρω πως είναι απαράδεκτο, αλλά θα το κάνω λέγοντας πως συμπαρίσταμαι στον αγώνα των απεργών, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τις συνέπειες της απεργίας τους.

••••

Θα μείνω σπίτι, έχω την πολυτέλεια να μη βγω στον δρόμο, παραμένοντας μακριά από την ταλαιπωρία. Ίσως γι’ αυτό συμπαρίσταμαι με τόση θέρμη στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Το βράδυ θα δω την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Τράγκα, που ανησυχούν για την αναστάτωση, δυσφορούν για τις διακοπές ρεύματος, περιγράφουν τον βαρύ αναστεναγμό της κοινωνίας. Αυτοί θα ταλαιπωρούνται περισσότερο από μένα, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τις γλαφυρές περιγραφές τους. Μετά σκέφτομαι πολύ σοβαρά αυτήν την προτροπή του σεβάσμιου Σανιδά να στραφώ νομικά εναντίον όσων νομίζω ότι ευθύνονται για την ταλαιπωρία. Ωστόσο, συνειδητοποιώ πως όλοι οι δυνάμει ποινικοί στόχοι μου απολαμβάνουν βουλευτικής ασυλίας. Συμβιβάζομαι με τη δυσχερή θέση μου, συμφιλιώνομαι με τη μιζέρια μου και ξεκινώ.

••••

Ωραίο παρασκήνιο από ελεγμένη πηγή που δεν παπαγαλίζει μέσα σε χρυσαφί κλουβάκι. Το κριτήριο για την προσφυγή σε δίδυμες κάλπες θα είναι οι μετρήσεις για τις ευρωεκλογές. Αν διαπιστωθεί πως η Νέα Δημοκρατία κινείται στις ευρωεκλογές γύρω στο 35%, τότε στο Μαξίμου θεωρούν βέβαιο πως η πιο συντεταγμένη ψήφος στις εθνικές εκλογές θα τους επιτρέψει να έχουν το προβάδισμα. Με ειλικρίνεια, που μου φαίνεται πειστική, λένε πως δεν βιάζονται να στήσουν κάλπες. Εκτιμούν ότι ο χρόνος θα φθείρει περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και θα τους δώσει την ευκαιρία να αναδειχθούν ως μοναδική αξιόπιστη λύση. Το ακούς αυτό και βλαστημάς που δεν υπάρχουν πια τα πρακτορεία μετανάστευσης, να τα μαζέψεις και να φύγεις, να γίνεις απόδημος, να βλέπεις την Ελλάδα και να δακρύζεις από συγκίνηση, όχι από οργή και κακία. Έχω, όμως, συνέχεια στο εκλογικό σενάριο.

••••

Στον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλαβάνος αρχίζει οσονούπω να επεξεργάζεται θέσεις προγραμματικής σύγκλισης με το ΠΑΣΟΚ. Προσέξτε, όμως, τι συμβαίνει: με τον εκλογικό νόμο που ισχύει σήμερα, η μοναδική περίπτωση για να συγκεντρώσουν ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός 151 έδρες είναι ο Γιώργος με τον Τσίπρα να βγάλουν τα τανκς στον δρόμο, δηλαδή με πραξικόπημα. Το θέμα είναι αν προλαβαίνουν να στήσουν μια ωραία κατάσταση στον έναν μήνα που θα μεσολαβήσει μέχρι τις επόμενες εκλογές. Κάπως έτσι, ο Αλαβάνος αρχίζει και επεξεργάζεται ένα πλαίσιο κυβερνητικού προγράμματος, το οποίο και έτσι θα επιδειχθεί. Διότι, όπως επιτέλους κατάλαβαν, όταν ο άλλος πηγαίνει στην κάλπη ψηφίζει γι’ αυτόν που θέλει να τον κυβερνήσει, πρακτική που εδώ και χρόνια ψαλιδίζει την τελευταία στιγμή τα ποσοστά της Αριστεράς. Τώρα υπάρχουν μέχρι και τα κατάλληλα προσχήματα. Κανένας δεν θα ζητούσε από τον Τσίπρα να κυβερνήσει τον τόπο, αλλά δίπλα στον Γιώργο θα τον έβαζε να μάθει τη δουλειά. Πρόσεξε, όμως, τι πρόκειται να συμβεί έτσι και στηθεί το περιβάλλον συνεργασίας.

••••

Αν υπάρξουν κοινά ψηφοδέλτια ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι -και από τις δύο πλευρές- θα πρέπει να φάνε την πόρτα στο πρόσωπο, κοινώς και λαϊκώς θα σπάσουν τα μούτρα τους και θα μείνουν έξω από το πάρτι. Μήπως αυτό δώσει το έρεισμα για τη δημιουργία ενός ακόμα κεντροαριστερού πολιτικού σχήματος; Παιδιά σοβαρά μιλάω, αυτά δεν τα έχω βγάλει από το μυαλό μου, το οποίο μπορεί να είναι διεστραμμένο, αλλά δεν διακρίνεται από πολιτική οξυδέρκεια.

••••

Όπως μπορείτε να καταλάβετε, οι επόμενοι μήνες θα κυλήσουν τόσο διασκεδαστικά, που ακόμα και ο Λαζόπουλος θα ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή. Φανταστείτε αυτά τα δεκάδες στρουμφάκια που περιφέρονται γύρω από την πίτα της εξουσίας να αλλάζουν στρατόπεδα, να συζητούν με τις ώρες στα καφέ του Κολωνακίου, να ανιχνεύουν ένα ανεξερεύνητο πεδίο στο οποίο καλούνται να επιβιώσουν. Αν παραβλέψετε τα δόλια κίνητρά τους, η κατάσταση μετατρέπεται σε ένα διασκεδαστικό τσίρκο με ελέφαντες, μαϊμουδίτσες και κλόουν να συνωστίζονται για μια καλή θέση μπροστά στο ακροατήριο.

••••

Και ακούς μετά το πολιτικό στέλεχος στην τηλεόραση να εξηγεί πως ανησυχεί για τη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού. Βλακείες! Για την πάρτη του ανησυχεί και προσπαθεί να πλασαριστεί στην poll position, όπως οι οδηγοί στη Φόρμουλα Ένα. Πώς νομίζετε ότι συντηρούνται οι εταιρείες πολιτικής επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων; Με το μηνιάτικο που πέφτει κάθε μήνα από τα αστέρια της πολιτικής show biz στην αναζήτηση καλύτερου πλασαρίσματος. Κάπως έτσι βέβαια συντηρείται και ο δικός μας τίμιος κλάδος, καθώς αρκετά παλικάρια βγάζουν μεροκάματο εντοπίζοντας λέξεις-κλειδιά που πρέπει να εισάγει στον λόγο του ο πολιτικός μας επιβήτορας.

••••

Θεέ μου, παραληρώ. Αλλά πρέπει να γράψω 1.800 λέξεις. Όχι πως δεν έχω τι να γράψω, υπάρχουν δύο τρεις καλοί άνθρωποι που κάνουν ψυχικό και σέβονται την ανάγκη για να βγάλω το νοίκι μου. Το πρόβλημά μου είναι πως έχω βαρεθεί να παρακολουθώ ένα θεατρικό έργο με ελάχιστους και ανεπαρκείς ηθοποιούς που υποχρεώνονται να αλλάζουν ρόλους και πρόσωπα. Έχω σιχαθεί να τριγυρίζω στην πλατεία του ίδιου χωριού μαζεύοντας σκουπίδια, ακούγοντας τι συζητάνε από τα διπλανά τραπέζια. Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν ζωή τους όλα αυτά, δίνουν νόημα στην ύπαρξή τους. Βαρέθηκα. Ξεκίνησα πριν από τρία χρόνια να γράφω αυτήν τη στήλη ως αξιοπρεπής πασόκος και πιστεύω πως θα έρθει η μέρα που θα τηλεφωνήσω στον εκδότη και θα του πω ότι αδυνατώ να γράψω, γιατί δεν έχω το laptop στο κρατητήριο όπου βρίσκομαι για τη ρίψη μολότοφ.

••••

Μια πραγματιστική παρένθεση: όσα και αν διαβάζετε, ό,τι και αν ακούτε για το θέμα των Σκοπίων, να είστε βέβαιοι πως κανένας δεν ξέρει πού και πώς θα τελειώσει το θέμα. Αν τελειώσει. Υπάρχουν, για παράδειγμα, δύο υφυπουργοί Εξωτερικών και ο καθένας έχει διαφορετική εκτίμηση να κάνει προς τους συνομιλητές του. Ο ένας εκτιμά ότι το πολύ μέχρι το Βουκουρέστι η ιστορία θα έχει τίτλους τέλους. Ο άλλος το αποκλείει και λέει πως η υπόθεση θα τραβήξει ακόμα έναν χρόνο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλού είναι το πρόβλημα. Και είναι τραγικό. Έχουμε πια να επιλέξουμε μεταξύ Ντόρας και Μακεδονομάχων. Ένα ενδιάμεσο στρατόπεδο να πάμε να χωθούμε δεν υπάρχει, εκτός αν μας το προσφέρει αναπάντεχα ο Καραμανλής και ησυχάσουμε.

••••

Και τώρα ολοκληρώνω με ένα εκ των αγαπημένων μου θεμάτων. Το blogging. Διάβασα σε ένα blog του συρμού απορία για ποιον λόγο ο εκδότης μου στρέφεται κατά του Ιερώνυμου. Απάντηση (δική μου): Γιατί έτσι του γουστάρει ή για τον ίδιο λόγο που εγώ έγραφα κατά του Μακαριστού, βγάζω κακία κατά των Μακεδονομάχων και προωθώ τα της gay κοινότητας, αν και straight, τουλάχιστον μέχρι το επόμενο Μουντιάλ. Με την ίδια λογική, κάποιο παλικάρι από τα blogs αν διάβαζε μόνο εμένα (το κάνουν κάτι φίλοι μου) θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί η εφημερίδα την πέφτει στον Ζουράρι και στον Παπαθεμελή. Αυτή η ιστορία με τα blogs των δημοσιογράφων (και μόνον αυτών) αρχίζει να γίνεται ενοχλητική. Και φασιστικά επικίνδυνη. Σπεύδω να εξηγηθώ:

••••

Είναι πολύ χρήσιμο και γόνιμο να ασκείς κριτική, έστω ανωνύμως, στον συνάδελφό σου. Αλλά είναι γελοίο να αναζητάς πάντα κάποιο κίνητρο πίσω από τις λέξεις, να στοχεύεις στον εντοπισμό του δόλου, να τραβάς το κουβάρι της ιστορίας μέχρι την άκρη του μύθου. Από την άλλη, αυτά τα ωραία blogs μπορούν να λειτουργήσουν ως μεγεθυντικός καθρέφτης του σιναφιού. Αν μη τι άλλο, τι είμαστε όλοι εμείς οι εργάτες και τα λαμόγια του Τύπου; Η μούχλα για το ροκφόρ των αφεντικών μας. Καλά, τι είπα τώρα; Ευχαρίστως το διαθέτω στην ΕΣΗΕΑ να το αναρτήσει κάπου, να αντικαταστήσει εκείνο το ντεμοντέ «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Αλλού θέλω να καταλήξω. Στον ηθελημένο φασισμό και στον επιτηδευμένο λαϊκισμό που κρύβεται πίσω από αρκετές δημοσιεύσεις αυτών των blogs.

••••

Ας υποθέσουμε ότι γράφω εγώ εδώ κάτι για τον Τάσσο. Αρνητικό φυσικά, ως συνήθως. Και όπως συμβαίνει σε αυτήν την εφημερίδα, κανένας δεν θα μου τραβήξει το αφτί. Το διαβάζει ο blogger και με βάση τα νέα ήθη της πιάτσας μπορεί να στήσει ολόκληρο σενάριο για το άγνωστο γεγονός που χάλασε τη σχέση αυτής της εφημερίδας με τον λαοπρόβλητο ηγέτη Τάσσο. Το ενδεχόμενο να γράφω του κεφαλιού μου και η διοίκηση της εφημερίδας να πράττει το αυτονόητο, δεν μπορεί να περάσει από το μυαλό τους, μπλοκάρει κάπου στις συνδέσεις των οπτικών νεύρων. Αυτές είναι γενικεύσεις που τους επιτρέπουν να τσιμπήσουν μια φράση, μια ατάκα και να υφάνουν συναρπαστική πλοκή. Τις περισσότερες φορές γράφουν, βέβαια, μπαρούφες.

••••

Θύματα των γενικεύσεων και των γενναιόδωρων αφαιρέσεων δεν είναι μόνο οι δημοσιογράφοι. Και αν είναι, ας πρόσεχαν, το καρκίνωμα γεννάται από τα κύτταρα του δικού τους κορμιού. Θύμα πέφτει ακόμα και το κοινό περί δικαίου αίσθημα, η συλλογική μας αισθητική, άνθρωποι και καταστάσεις που σπιλώνονται επειδή τα παλικάρια που συντάσσουν τα blogs έχουν την πατροπαράδοτη αίσθηση περί πατριωτισμού, ηθικής, εντιμότητας κ.λπ. Δεν είναι τυχαίο που τα συγκεκριμένα blogs, αυτά που ανήκουν σε δημοσιογράφους, ταυτίζονται με ακραίες συντηρητικές θέσεις περί πατρίδας, θρησκείας, οικογένειας. Το χρησιμοποιούν ως άλλοθι, εμφανίζονται ως θεματοφύλακες της τάξεως, αν και τα ίδια διεγείρονται με το χυδαίο, το φθηνό κουτσομπολιό.

••••

Εδώ, βέβαια, καλό είναι να αναζητήσει κανείς το κίνητρο για τη λειτουργία τους. Μην είναι οικονομικό; Ούτε συζήτηση, τουλάχιστον όσον αφορά τα έσοδα που προσφέρει σήμερα το blogging. Θα πάρουν διαφήμιση από την αγορά; Δύσκολο. Ποια μεγάλη επιχείρηση θέλει να βλέπει την επωνυμία της σε έναν χώρο που αποτελεί πεδίο εντάσεων; Ε, τότε γιατί στο διάολο το κάνουν; Υπάρχουν δύο εκδοχές. Η μία είναι πως το κάνουν για την ψυχή της γιαγιάς τους και την ενημέρωση των πολιτών. Σεβαστό. Η άλλη είναι πως λειτουργούν ως παραμάγαζα άλλων μεγαλύτερων μαγαζιών. Λογικό. Η αλήθεια δεν ξέρω που βρίσκεται.

••••

Αλληλογραφία: έλαβα μερικά email σχετικά με όσα έχω γράψει τις τελευταίες εβδομάδες για τα εθνικά θέματα. Ειλικρινά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους, ξέρω πως δεν είναι απλό να παρατάς την εφημερίδα, να πιάνεις τον υπολογιστή και να γράφεις κυριακάτικα σ’ έναν τύπο. Προς μεγάλη μου έκπληξη, όλα τα μηνύματα δεν είναι υβριστικά, υπάρχουν και αναγνώστες που συμφωνούν μαζί μου, γεγονός που τους καθιστά υποψήφιους για μια θέση μέσα σε γυάλα, να τους καμαρώνουμε ως είδος σπάνιο και απειλούμενο. Θα ήθελα, όμως, να σταθώ σε έναν αναγνώστη. Σε σένα, μεγάλε, που μου γράφεις για φωτιά και τσεκούρι. Ωραίος. Κανόνισε να βρεθούμε να μου ανάψεις το τζάκι αν ξαναπιάσουν τα κρύα.

Προκόπιος