Ας αποφασίσουμε, θέλουμε τους αστυνομικούς για τους… άλλους, αλλά όχι για μας;

Θέλουμε ή δεν θέλουμε αστυνομικούς; Χρειάζονται
σ’ ένα κράτος, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, ναι ή όχι; Θα αφεθεί στους πολίτες να εφαρμόζουν οι ίδιοι, όπως νομίζουν και όποτε θέλουν, τους νόμους;
Θέλουμε αστυνομικούς να μας φυλάνε, να μας προστατεύουν από τους κακούς, να τρέχουν όποτε τους έχουμε ανάγκη, και όποτε μας εμποδίζουν να κάνουμε το δικό μας, είτε στο γήπεδο είτε σε διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις στους δρόμους, να τους στήνουμε στον τοίχο;
Ας επιλέξουμε…
Ή το ένα ή το άλλο.
Αν χρειάζονται, οι αστυνομικοί έχουν υποχρέωση να εκτελούν τις εντολές της ηγεσίας τους, σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις. Και οφείλουν οι πολίτες να υπακούουν και να πειθαρχούν. Και να μην ξεχνούν σε καμία στιγμή ότι και οι αστυνομικοί είναι εργαζόμενοι. Είναι δικά μας παιδιά, που και αυτοί εργάζονται για τον επιούσιο και αναγκάζονται να κάνουν τον χωροφύλακα γιατί δεν βρίσκουν μιαν άλλη, καλύτερη δουλειά, γιατί δεν νομίζουμε να φαντάζεται κανείς ότι όταν πήγαιναν στο γυμνάσιο και στο λύκειο, η… φιλοδοξία τους ήταν να γίνουν… πιστολέρο, να… δέρνουν επί 8 ώρες, να φυλάνε σκοπιά και να αποτελούν ζωντανό στόχο και κάθε στιγμή να κινδυνεύουν να «φάνε» καμιά σφαίρα και να πάνε στον άλλο κόσμο και ν’ ακούνε και ένα σωρό βρισιές… Δεν είναι εχθροί, όργανα μιας αντίπαλης χώρας που θέλει να καταλάβει το κράτος. Τη δουλειά τους κάνουν. Όπως και ο κάθε εργαζόμενος στον χώρο του. Η κριτική και οι σκληροί χαρακτηρισμοί είναι εύκολοι. Μόνο που κάποια στιγμή θα πρέπει να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του αστυνομικού. Και να δώσουν απάντηση τι θα έκαναν αυτοί αν βρίσκονταν στη θέση των αστυνομικών που προστάτευαν την είσοδο του υπουργείου και είχαν απέναντί τους απεργούς να τους πετάνε σακούλες με ό,τι βρώμικο είχαν μέσα… Θα τους έλεγαν ευχαριστώ, πετάχτε κι άλλα;
Εργαζόμενες ήταν και οι δύο πλευρές που αντιπαρατέθηκαν. Ο καθένας υπερασπιζόταν το ψωμί του. Άραγε πόσοι το συνειδητοποίησαν;
Σεβαστή η απεργία, δικαίωμα που απέκτησαν οι εργαζόμενοι με αγώνες και αίμα. Όμως σε κάθε διεκδίκηση υπάρχουν και όρια… Διαφορετικά πάμε σε ζούγκλα. Εκτός κι αν μας λείπει… Οπότε δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε.
Εμείς, πάντως, βάλαμε το θέμα. Από κει και πέρα ο καθένας μας ας κάνει τις δικές του σκέψεις…

ΥΓ.: Παντού βέβαια υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Κάποιοι, που με τη δύναμη που δίνει η στολή γίνονται δυνάστες, γκαουλάιτερ. Χτυπούν κι όποιον πάρει ο χάρος. Νιώθουν ηδονή όταν βρίσκονται απέναντι στον πολίτη. Αισθάνονται οι ίδιοι εξουσία. Και αμαυρώνουν τον χώρο τους, γι’ αυτό και πρέπει να απομονώνονται. Ο προβληματισμός που αναπτύσσουμε δεν έχει βέβαια καμία σχέση μ’ αυτούς που κάνουν τους νταήδες…