Το όνομα του προβλήματος
Είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη επιγραφή, όπως και άλλες με φράσεις και συνθήματα στα αγγλικά, είχαν αποδέκτη όχι τους ίδιους τους διαδηλωτές ούτε τους απόντες συμπατριώτες τους, αλλά τους Αμερικανούς και μερικώς τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ και τους εταίρους στην ΕΕ.
Το σημαινόμενο της επιγραφής είναι πολύ πιο σοβαρό από τις γνωστές διεθνώς και άγνωστες στις ανατριχιαστικές για τις εξωφρενικές και συνάμα γελοίες στις λεπτομέρειές τους στην Ελλάδα ανθελληνικές ιστορικές κατασκευές που μαστορεύουν στα Σκόπια χρόνια τώρα και με τις οποίες εκτός των άλλων έχουν καταλάβει σημαντικό αριθμό διαδικτυακών τόπων.
Ευτυχώς έχουν διασωθεί τα πρακτικά που κρατούσαν οι πρεσβευτές των Μεγάλων Δυνάμεων στην Πύλη κατά τη διάρκεια της ελληνικής Επανάστασης του 1821 κατά τις επισκέψεις τους στον ρεϊσουλκιουτάμπ (υπουργό των Εξωτερικών) Μεχμέντ Σαΐντ Εφέντη και ιδιαίτερα οι σημειώσεις του πρεσβευτή της Αγγλίας Στάτφορντ Κάνιγκ (εξαδέλφου του άγγλου πρωθυπουργού). Μια σχετική ιστορική αναδρομή θεωρείται χρήσιμη, ιδιαίτερα κατά τις προηγηθείσες του Ναυαρίνου συναντήσεις του Κάνιγκ, όπου απερίφραστα λέγει του οσμανού αξιωματούχου: «Εμείς είμαστε εμποροκράτειρα χώρα και έχουμε συμφέροντα στην Άσπρη θάλασσα, στην οποία δεν υπάρχει ασφάλεια. Θέλουμε λοιπόν να δημιουργήσουμε ένα κράτος από τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων. Να, η Πελοπόννησος και λίγο από τη Ρούμελη με κανένα δυο νησιά». Και ο Μεχμέντ Σαΐντ του απαντά: «Ποιον πας να κοροϊδέψεις; Ρωμηοί υπάρχουν σε κάθε γωνιά του κράτους μας». Ο άγγλος διπλωμάτης του ανταπαντά: «Αυτοί δεν είναι γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων»!
Η πολύκροτη ιστορική θεώρηση του Φαλμεράιερ το δεύτερο ήμισυ του 19ου αι. κατά την οποία οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδας είναι μάλλον Σλάβοι -και όχι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων- δεν είναι αμιγής πολιτικής σκοπιμότητας (όπως δυστυχώς όλες σχεδόν οι «ιστορικές» θεωρήσεις που σκόπιμα και συνειδητά συγχέουν το παρελθόν με το παρόν, θέτοντας το τελευταίο οδηγό στην κατανόηση του προηγούμενου). Το ιστορικό αυτό θεώρημα, που συνετάραξε το πανελλήνιο τότε, κατανοείται όταν συνδυάζεται προς το Ανατολικό ζήτημα και τις σχέσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και ιδίως τις μεταξύ τους σχέσεις.
Με αυτό εννοώ προπάντων τις σχέσεις της Ρωσίας με τις υπόλοιπες, στη διελκυστίνδα των οποίων βρισκόταν η Ελλάδα.
Άλλωστε στο ίδιο αίτιο οφείλεται και η μη συμπάθεια του Μαρξ για τη σύγχρονη Ελλάδα, που αναδύεται από τα κείμενά του. Ο Μαρξ προσδένεται κατά βάση στη θεωρία του Φαλμεράιερ και δεν είναι φιλικός στην Ελλάδα, θεωρώντας τη φυσικό σύμμαχο της Ρωσίας, την οποία και έχει στο επίκεντρο της πολεμικής του.
Σε γενικές γραμμές η σημερινή διεθνής κατάσταση και η κατανομή των μεγάλων δυνάμεων έχει πολλά κοινά σημεία με τη δύσκολη εποχή των μέσων του 19ου αι. Η μόνη διαφορά είναι ότι την ηγεσία της αντιρωσικής πτέρυγας και γενικότερα την ηγεσία της Δύσης την κατέχουν αντί της Αγγλίας οι ΗΠΑ.
Ίσως τα ενδόμυχα κίνητρα του αντιρωσικού μένους του Μαρξ να είναι τα ίδια μ’ εκείνα των νεόκοπων κατασκευαστών της πολιτικής στην υπερατλαντική συμπολιτεία της σήμερον, δανδήδων της νεοδεξιάς και νεοαριστεράς ταυτόχρονα. Ένα είναι πλέον ή βέβαιο: ότι οι άνθρωποι στη χώρα αυτή είναι χονδροειδώς ιστορικά αγράμματοι και πολιτικά αμόρφωτοι, έτοιμοι να δεχτούν οποιοδήποτε ιστορικό φληνάφημα ή ανοησία.
Και δεν φτάνουν ως εδώ, αλλά προχωρούν στο να μεταδώσουν την τάση αυτή και σε άλλες «σύμμαχες» (ή αν κρίνει κανείς το πώς συμπεριφέρονται σ’ αυτές μάλλον ως να είναι υποτελείς τους) χώρες. Έτσι ερμηνεύεται και η «παρ’ ημίν» ισχύουσα χαοτική κατάσταση στην επιστήμη της Ιστορίας και οι ιδεολογικοί τραγέλαφοι και οι βαρύγδουπες αποδομιστικές πομφόλυγες που εκτοξεύει στο απόλυτο κενό…
Τα Σκόπια (μαζί με το Κόσοβο, τη μεγαλύτερη όπως αποκαλύπτεται στρατιωτική βάση των ΗΠΑ στην Ευρώπη) αποτελούν κάτι ανάλογο προς ό,τι ήταν η μικρή Ελλάδα του 1829 για την Αγγλία. Με μόνη διαφορά ότι η επανάληψη κατά τη γνωστή μαρξική ρήση ξεπερνά σε γελοιότητα τα όρια και αυτής της καρικατούρας του πρωτότυπου. Προς επίρρωσιν αυτού ας προστεθεί στα παραπάνω η πληροφορία που προέρχεται από τον πλέον ειδικό στο θέμα, τον πρέσβη κ. Ε. Κωφό, κατά την οποία η νεότερη τάση στη γλωσσολογία των Σκοπίων είναι η «κάθαρση» της γλώσσας (η οποία είναι μια διάλεκτος της βουλγαρικής) από τις… σλαβικές της ρίζες! Ασχέτως από την περιέργεια που μας διακατέχει για το πώς μπορεί μια καθαρά σλαβική διάλεκτος να αποβάλει το αρχικό της στοιχείο, υπογραμμίζουμε το γεγονός από τη μια για να καταδείξουμε τον έσχατο εξευτελισμό των Σκοπιανών προς ικανοποίηση των Αμερικανών πατρώνων τους και από την άλλη ως έναν πρόσθετο σκόπελο στον κυκεώνα που ακολουθεί το ζήτημα του ονόματος στο Μακεδονικό, το οποίο δεν το επιλύει η άσκηση όχι ενός αλλά ούτε εκατό βέτο σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και όπου άλλου. Γιατί το όνομα του προβλήματος είναι ένας ξενοκίνητος επεκτατισμός σε βάρος της χώρας μας που ενισχύεται από εκείνες τις πολιτικές που θάλπουν και αναδεικνύουν ακραίους εθνικισμούς σε βάρος των Ελλήνων και της πατρίδας τους.
* Ο καθηγητής Νεοκλής Σαρρής είναι Πρόεδρος της ΕΔΗΚ