Το φαινόμενο Τσίπρα δεν είναι διάττων αστέρας

Ένα ήταν το κύριο (και λίαν τετριμμένο) επιχείρημα που έβγαλαν από τη φαρέτρα τους: Ότι όταν θα πλησιάζει η ώρα των εκλογών, όσοι εκφράζουν σήμερα την οργή και τη διαμαρτυρία τους για τα απερίγραπτα χάλια του δικομματισμού θα επανέλθουν στη βάση τους με την ουρά υπό τα σκέλη… Κάποιος μάλιστα… εμβριθής σχολιαστής δεν δίστασε να επικαλεστεί από ραδιοφώνου τη γνωστή -και σε άλλες περιπτώσεις ευστοχότατη- λαϊκή παροιμία «ανεμομαζώματα διαολοσκορπίσματα»!

Οι προφανώς καλοβολεμένοι αυτοί κύριοι (ου μην αλλά και αρκετές ομοίως καλοβολεμένες κυρίες) δεν πήραν χαμπάρι τις επιταχυνόμενες διεργασίες που γίνονται στην κοινωνία μας. Διεργασίες σε ΑΤΟΜΙΚΟ επίπεδο, λόγω ακριβώς της αποσάθρωσης του κοινωνικού ιστού που… επέτυχαν τα δύο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία. Κόμματα χωρίς όραμα, χωρίς αναγεννητική προοπτική, χωρίς ρηξικέλευθες προτάσεις, τα οποία ακολουθούν την πεπατημένη, φροντίζοντας ταυτοχρόνως να τακτοποιούν ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ τους ημετέρους τους.

Οι φυγόκεντρες δυνάμεις από τα κόμματα εξουσίας και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ θα παγιοποιηθούν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καταστρώσει συγκεκριμένο και ΕΦΙΚΤΟ ΣΤΗΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ διακυβέρνησης της χώρας. Τότε θα καταπιούν τη γλώσσα τους όσοι δυσπιστούν και πρωτίστως εκείνοι που τον κατηγορούν για «μικρομεγαλισμό». Πρόγραμμα στο οποίο θα δεσπόζει πεντακάθαρα η αριστερή φυσιογνωμία του, χωρίς να πρυτανεύουν οι υφιστάμενες ιδεολογικές αντιθέσεις. (Οι ιδεολογίες με την κλασική τους μορφή έχουν, άλλωστε, εκλείψει.)

Προσθέτω ότι, εκτός από τη διατύπωση συγκεκριμένου και εφικτού στην υλοποίησή του προγράμματος, πρέπει να συντρέξουν τρεις, κατά τη γνώμη μου, θεμελιώδεις προϋποθέσεις.

Προϋπόθεση πρώτη: Να αποφευχθεί πάση θυσία η εκ των έσω υπονόμευση του Αλέξη Τσίπρα. Ενός νέου ανθρώπου με ικανότητες και προσόντα που ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΕΙ με το αυθόρμητο χαμόγελό του -χαμόγελο άκρως αντίθετο με το τυποποιημένο και «παγωμένο», όπως στις χαλκομανίες, χαμόγελο της κ. Μπακογιάννη- ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ και ΕΚΠΕΜΠΕΙ στην ατμόσφαιρα ένα ΑΡΩΜΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ. Τονίζω την αποφυγή της εκ των έσω υπονόμευσής του, διότι ο εγωισμός και οι φιλοδοξίες είναι σύμφυτες με κάθε ανθρώπινο ον. Απ’ την άλλη μεριά οφείλει και ο ίδιος να μην καβαλήσει το καλάμι. Του κάνουν μέγιστο κακό όσοι από φιλία ή εκ του πονηρού του λένε ότι είναι «χαρισματικός», όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Προϋπόθεση δεύτερη: Επικρατεί στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ μια απαράδεκτη τάση ταύτισης του πατριωτισμού με τον εθνικισμό που υποδαυλίζεται από μια ΠΑΛΑΙΟΜΟΔΙΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΦΕΛΕΙΑ. Στελέχη, όπως ο ευρωβουλευτής Παπαδημούλης και άλλοι περιπλανώμενοι ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ προκαλούν αναγούλα και περιοδικά, όπως το «ΑΝΤΙ», είναι για πέταμα, αν εξαιρέσει κανείς τις σύντομες αναλύσεις του Λαοκράτη Βάσση. (Στη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για έναν «νέο πατριωτισμό». «Να μην πηγαίνουν νέα παιδιά στο Κόσοβο και στο Αφγανιστάν για να εξυπηρετήσουν ξένες δυνάμεις», είπε μεταξύ άλλων ορθότατα. Να μην παραβλέπει, όμως, και τον πατριωτισμό χωρίς επιθετικό προσδιορισμό. Την αγάπη δηλαδή για το χώμα που πατάμε και μας γέννησε. Αγάπη για την οποία δεν διακρίνονται αρκετοί σύντροφοί του.)

Προϋπόθεση τρίτη: Ο παραδοσιακά ένθερμος θιασώτης της ΕΟΚ και μετέπειτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης Συνασπισμός οφείλει να αντιμετωπίζει πλέον ΚΡΙΤΙΚΑ τον ευρωπαϊκό αυτόν οργανισμό. Έναν οργανισμό που έχει απογοητεύσει στο έπακρο τους πολίτες των χωρών που τον απαρτίζουν και αποτελεί τον δούρειο ίππο των ΗΠΑ. Έναν οργανισμό αδρά αμειβόμενων τεχνοκρατών που λύνουν και δένουν κατά το δοκούν με δόγμα τους τον ανάλγητο μονεταρισμό.

Η θετική αντιμετώπιση των τριών αυτών προϋποθέσεων θα δώσει, φρονώ, φτερά στον ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από τις συνεχιζόμενες πελαγοδρομίες και τη συνακόλουθη δημοσκοπική καθίζηση του ΠΑΣΟΚ. Ενός ΠΑΣΟΚ που πορεύεται ουσιαστικά χωρίς ηγέτη, δεδομένου ότι ειδικά όσοι επανεξέλεξαν τον Γιώργο Παπανδρέου στην αρχηγία έχουν απογοητευθεί οικτρά.

Την ιδέα για το σημερινό άρθρο μού την έδωσε μια εξαίρετη ανάλυση του (πάντοτε καίριου) ιστορικού Φαίδωνα Μαλιγκούδη, που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη στην «Ελευθεροτυπία» με τίτλο «Αναχρονισμός». Από την ανάλυση αυτή θα παραθέσω ένα χορταστικό απόσπασμα, αφού υπογραμμίσω προηγουμένως ότι ο Φαίδων Μαλιγκούδης δεν θεωρεί τόσο συμπαγείς τις δύο εκφάνσεις του δικομματισμού και πιστεύει ότι «τα κόμματα εξουσίας έχουν γεράσει» και ότι «τα δομικά τους χαρακτηριστικά αποτελούν έναν αναχρονισμό για τις μέρες μας».

Ιδού τι γράφει κατά λέξη ο έγκριτος ιστορικός: «Παραλλάσσοντας το γνωστό μαρξιστικό αξίωμα -σ.σ.: “Ιστορία είναι η πάλη των τάξεων”- στο “Ιστορία είναι η πάλη των γενεών” θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι κυρίαρχος παράγοντας στη νεοελληνική ιστορική μας εξέλιξη είναι το χάσμα των γενεών, η αντίθεση ανάμεσα σε “πατέρες” και “γιους” και, ιδιαίτερα, η διαρκής τάση των πρώτων να εξαπατήσουν τους βλαστούς τους, προσφέροντάς τους ένα σκοτεινό και χωρίς προοπτικές μέλλον. Μια σχέση, η οποία αντικατοπτρίζεται στα αποτελέσματα της πρόσφατης δημοσκόπησης, μιας και η τάση φυγής από το ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ιδιαίτερα έντονη ανάμεσα στους συνομήλικους του νεοεκλεγέντος αρχηγού. Είναι η “γενιά των άνεργων πτυχιούχων”, η “γενιά των 700 ευρώ” που, απογοητευμένη και εξαπατημένη από τη γενιά των δασκάλων και των γονιών της, στρέφει το πρόσωπό της προς τον νέο πολιτικό, εκείνον που μιλά τη δική της γλώσσα».

Θα ήθελα να προσθέσω τον ισχυρισμό πως υπάρχει και ένα μη ευκαταφρόνητο τμήμα γονιών και δασκάλων που συντάσσονται με τις κομματικές προτιμήσεις των παιδιών και των μαθητών τους και θα στηρίξουν κι αυτοί τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η εκτίμησή μου αυτή δεν είναι λανθασμένη, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα χρειαστεί δεκανίκια για να κυβερνήσει, αργά ή γρήγορα, τον τόπο. Ο διαβρωμένος, άλλωστε, μέχρι τα μπούνια δικομματισμός δυσκολότατα θα ορθοποδήσει πλέον.