Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει!
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προστρέξουμε στα φώτα των δημοσκοπήσεων για ν’ αντιληφθούμε τη ραγδαία φθορά της κυβέρνησης, η οποία, μάλλον, θα ενταθεί το επόμενο διάστημα και, ίσως, λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας. Όπως δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες για να πειστεί κάποιος πως το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε τροχιά, περίπου, ελεύθερης πτώσης. Δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται ότι είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο να αναζωογονηθεί ο παλιός κυρίαρχος δικομματισμός. Το πολιτικό σκηνικό αλλάζει με την Αριστερά σε αυξητική δυναμική και με έναν ευρύτερο ρόλο στα πολιτικά πράγματα.
Αν, όμως, όλα τα παραπάνω έχουν αρχίσει, λίγο πολύ, να γίνονται κοινός τόπος, δεν είναι καθόλου κοινός τόπος οι αιτίες που προκαλούν τις ανακατατάξεις. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, επιχειρούν να εξηγήσουν τις κυοφορούμενες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό προστρέχοντας στην “ανικανότητα” ή και στις μειωμένες “ηθικές αντιστάσεις” του κυβερνητικού προσωπικού, ενώ του “συρμού” έχει καταντήσει η εξήγηση που αποδίδει την καταρρέουσα πορεία του ΠΑΣΟΚ στην “ανεπάρκεια” του κ. Γ. Παπανδρέου.
Νομίζω ότι αυτές οι εξηγήσεις, χωρίς να υποτιμώ τον ρόλο προσώπων και ηγεσιών, δεν είναι οι πλέον αξιόπιστες για την ερμηνεία των συντελούμενων πολιτικών μεταβολών. Ο λόγος είναι απλός. Παρακάμπτουν τον κεντρικό ρόλο των ασκούμενων πολιτικών. Κι αυτό που στην ουσία, παρά τα επιφαινόμενα, αποδοκιμάζουν στη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οι πολίτες είναι περισσότερο οι ακολουθούμενες δικομματικές επιλογές και όχι τους φυσικούς φορείς που τις εκφράζουν. Με δυο λόγια το ηγετικό δικομματικό προσωπικό πληρώνει τα σπασμένα αδιέξοδων πολιτικών του, παρά σωστές επιλογές στρεβλώνονται από τη μετριότητα των φυσικών εκφραστών τους.
Έχουμε εισέλθει σε μια καινούργια φάση. Η παντοδύναμη νεοφιλελεύθερη συναίνεση της δεκαετίας του ’90 μοιάζει να θρυμματίζεται, βαδίζοντας στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Η διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση, η οποία καλπάζει, σαρώνει τους μύθους της δήθεν “γενναίας” εποχής των αχαλίνωτων αγορών, ενώ είναι ορατές, ήδη, οι τραγικές συνέπειές της στη χώρα μας. Ζούμε την περίοδο κατάρρευσης μισθών και συντάξεων, αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, διάλυσης του αγροτικού πληθυσμού, συρρίκνωσης του παραδοσιακού επαγγελματοβιοτεχνικού κόσμου, έξαρσης του πληθωρισμού και της ακρίβειας και ακραίας υποβάθμισης της ποιότητας ζωής και του περιβάλλοντος. Ζούμε, παράλληλα, στον αστερισμό δραματικών εξελίξεων στην περιοχή μας, όπου η παραπαίουσα οικονομικά υπερδύναμη αναζητά κράτη “προτεκτοράτα”, ενώ υπέρμετρες φιλοδοξίες γειτονικών κρατών αναζωπυρώνονται, προκαλώντας ευρύτερους κινδύνους.
Είναι εποχές καμπής και στροφής. Οι άνθρωποι, βλέποντας τη ζωή τους, και το αξιακό περιβάλλον μάλλον να χειροτερεύει, ενώ το μέλλον των παιδιών τους διαγράφεται ακόμα χειρότερο, αναζητούν προς τα αριστερά στηρίγματα και ελπίδα. Αυτή είναι η δύναμη που ξαναφέρνει ισχυρή μια σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά στο προσκήνιο.
Οι κόμποι των καιρών δεν μπορούν, όμως, να λυθούν με ερμαφρόδιτες συνταγές. Μια προοδευτική λύση δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο με ριζική πολιτική ανατροπή και όχι από μια παραλυτική συνεργασία ισορροπιών της Αριστεράς με την εγκλωβισμένη πολιτικά ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Η βεβιασμένη αναζήτηση από την Αριστερά εύκολων κυβερνητικών ρόλων για εύκολους δρόμους αλλαγής θα ήταν για την ίδια ένα “Βατερλώ” και για τον λαό μια νέα διάψευση. Κι αυτό δεν το αξίζει ούτε η Αριστερά ούτε, κυρίως, ο τόπος. Η Αριστερά μπορεί να προσφέρει πολύ περισσότερα στη χώρα και τον λαό ως πανίσχυρη αντιπολίτευση, παρά ως συμπλήρωμα για την αναστήλωση του καταρρέοντος δικομματικού σκηνικού ή τη συνδιαχείριση του σημερινού συστήματος, που βρίσκεται σε κρίση. Μια ριζοσπαστική αλλαγή στην πορεία της χώρας απαιτεί κάτι πολύ παραπάνω από την έλλειψη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας!
Απαιτεί, ανάμεσα στ’ άλλα, ένα μεγάλο πλειοψηφικό αγωνιστικό κίνημα, το οποίο θα έχει συνείδηση των στόχων του αλλά και της σκληρής σύγκρουσης που θα χρειαστεί για την επίτευξή τους!