Ποιος είναι ο αντίπαλος;

Αυτά είναι μερικά από μια σειρά κρίσιμα ερωτήματα που τίθενται κάθε φορά όπου μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις αφορούν σε κατηγορίες όπου διακυβεύονται δημόσια αγαθά. Παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, αποκομιδή σκουπιδιών, νοσοκομεία, συγκοινωνίες… μέχρι και οι συναλλαγές στο Χρηματιστήριο…
Είναι απολύτως θεμιτό οι απεργιακές κινητοποιήσεις να αποτελούν έσχατο όριο πίεσης προς τον εργοδότη (δημόσιο ή ιδιωτικό), προς το κεφάλαιο. Όταν όμως αυτές πλήττουν, σε γενικευμένη έκταση, το κοινωνικό σύνολο, τότε πρέπει να ξεπερασθούν κάποιες ισοπεδωτικές «λογικές» που δεν μπορούν να κατανοήσουν τις πραγματικές αντιθέσεις.
Κάθε κοινωνική-επαγγελματική ομάδα που απεργεί έχει ευρύτερο -πέραν της μετωπικής σύγκρουσης- στόχο να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες και να επιδιώξει τη συμπαράστασή τους.
Όταν όμως ολόκληρη η Ελλάδα κινδυνεύει με μπλακ-άουτ, όταν ολόκληροι κλάδοι της παραγωγής υπολειτουργούν, όταν εκατομμύρια καταναλωτές ταλαιπωρούνται, όταν η χώρα γίνεται περίγελως διεθνώς έχοντας βάλει «λουκέτο» για μια εβδομάδα στο Χρηματιστήριο, τότε πρέπει όλοι να προβληματισθούμε σοβαρά.
Οι απεργούντες θα πρέπει να διερωτηθούν μήπως δημιουργούν κίνημα διαμαρτυρίας και αγανάκτησης σε βάρος τους. Και οι κυβερνώντες να κατανοήσουν ότι η ομαλή κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας είναι δική τους ευθύνη, την οποία οφείλουν να αναλάβουν άμεσα.
ΟΦΙΣ