ΕΙΣΒΟΛΗ ΔΙΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ

Το πραξικόπημα που οργανώθηκε στο Μεξικό τον Ιούλιο του 2006, προς όφελος του Φελίπε Καλντερόν και εναντίον του Λόπες Ομπραδόρ, έδωσε μια απάντηση – διστακτική όμως, αν προβούμε σε συγκρίσεις με όσα έκανε η Ουάσινγκτον στο Ιράκ, που είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της, για να ανατρέψει ένα ενοχλητικό καθεστώς. Η απάντηση ωστόσο -διά αντιπροσώπου αυτήν τη φορά- ήρθε την προηγούμενη Κυριακή και στρεφόταν άμεσα εναντίον του πιο πρόσφατα εκλεγμένου αριστερού ηγέτη της Λατινικής Αμερικής, του Προέδρου του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα. Και έμμεσα εναντίον του Ούγκο Τσάβες.

Η ένταση που σημειώθηκε την προηγούμενη Κυριακή μεταξύ Κολομβίας, Ισημερινού και Βενεζουέλας, παρότι δεν είχε προηγούμενο, δεν επρόκειτο δηλαδή για ένα ακόμη επεισόδιο έστω υψηλής έντασης μιας χρόνιας διαμάχης, δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Επί χρόνια μαζεύονταν τα σύννεφα που ξέσπασαν πριν από μια εβδομάδα πάνω από τον ουρανό των τριών χωρών, με αφορμή την εισβολή της Κολομβίας στον Ισημερινό.

Η Κολομβία, μέσω του Προέδρου της Αλβάρο Ουρίμπε, αποτελεί το προκεχωρημένο φυλάκιο της Ουάσινγκτον στη νότια Αμερική. Οι σχέσεις στοργής της Μπογκοτά με την Ουάσινγκτον αποκαλύπτονται και αν δούμε ότι μοιράζεται τα ίδια χαρακτηριστικά που αποτελούν γνώρισμα όλων των αμερικανόδουλων καθεστώτων από το Αφγανιστάν μέχρι το Κόσοβο: Χώρα εξαγωγής προσφύγων και πορνείας και κέντρο παραγωγής και διακίνησης ναρκωτικών (κι έχει το θράσος μετά ο Λευκός Οίκος να βγάζει και λίστες με τα κράτη παρίες…). Στην περίπτωση της Κολομβίας τα ναρκωτικά αποτέλεσαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να νομιμοποιήσουν την επέμβαση του αμερικανικού στρατού, ο οποίος στο πλαίσιο του «Σχεδίου Κολομβία» έχει στείλει εκατοντάδες αξιωματικούς του αμερικανικού στρατού να εκπαιδεύσουν τους Κολομβιανούς και επιπλέον έχει χορηγήσει στη διεφθαρμένη κυβέρνηση της Μπογκοτά 5 δισ. δολάρια. Τα χρήματα αυτά δεν πήγαν χαμένα. Αξιοποιήθηκαν στη χρηματοδότηση παραστρατιωτικών ομάδων που σπέρνουν τον τρόμο στην επαρχία της Κολομβίας, δολοφονώντας εν ψυχρώ Αριστερούς και συνδικαλιστές (με αποτέλεσμα δεκάδες ανθρωπιστικές οργανώσεις να έχουν καταδικάσει επίσημα το καθεστώς του Ουρίμπε), αλλά κυρίως στην αντιμετώπιση των ανταρτών του FARC, που μάχονται εδώ και δεκαετίες έχοντας καταφέρει να ελέγχουν ένα μεγάλο μέρος της χώρας.

Στόχος ο Ούγκο Τσάβες

Η Βενεζουέλα, το δεύτερο σημείο του τριγώνου της κρίσης, είδε τις όχι και τόσο θερμές σχέσεις της με την Κολομβία να διέρχονται κρίση με αφορμή την γκανγκστερική απαγωγή του στελέχους του FARC Ροντρίγκο Γκράντα, που οργάνωσαν μέρα μεσημέρι οι κολομβιανές μυστικές υπηρεσίες στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας τον Δεκέμβριο του 2004. Ο Ούγκο Τσάβες ύψωσε τον τόνο της φωνής του, καταγγέλλοντας την Κολομβία όχι μόνο επειδή η δράση των κολομβιανών πρακτόρων στο Καράκας παραβίαζε την κυριαρχία της Βενεζουέλας, αλλά γιατί, όπως ανέφερε η «Λε Μοντ Ντιπλοματίκ» στην ελληνική έκδοση της Ελευθεροτυπίας της 30ής Δεκεμβρίου 2007, «τόσο η Μπογκοτά όσο και η Ουάσινγκτον προσπαθούν να πιάσουν με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια. Όπως αφηγείται ο κομαντάντε Γκράντα, “Μόλις έφθασα στην Κούκουτα μου υποσχέθηκαν την ελευθερία, πολλά χρήματα, διαβατήρια για μένα και την οικογένειά μου, υπό έναν όρο: να εκθέσω τον Τσάβες. Έπρεπε να πω ότι προστατεύει το FARC και ότι έλαβα βοήθεια από την κυβέρνησή του”»! Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας ανακάλεσε τον πρεσβευτή του από την Μπογκοτά, καταγγέλλοντας τα υπονομευτικά σχέδια των Αμερικανών και διακόπτοντας τις διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών.

Ο Ισημερινός εν τω μεταξύ, υπόδειγμα ασταθούς χώρας που λόγω της παρατεταμένης πολιτικής κρίσης έχει γνωρίσει οκτώ Προέδρους σε δέκα χρόνια, τον Δεκέμβριο του 2006 εντάσσεται σταθερά στην αριστερή τροχιά που διαγράφει η Λατινική Αμερική, εκλέγοντας στην Προεδρία τον Ραφαέλ Κορέα. Σε αυτούς τους 15 μήνες η μία εκλογική του επιτυχία ακολουθεί την άλλη, με τελευταία την εκλογή Συνταγματικής Εθνοσυνέλευσης στις 30 Σεπτεμβρίου, όπου η πολιτική πλατφόρμα του Ραφαέλ Κορέα εκλέγει τους 24 από τους 30 αντιπροσώπους με τη δέσμευση να υιοθετηθεί ένα μοντέλο ανάπτυξης που να βρίσκεται σε σύγκρουση με τον νεοφιλελευθερισμό! Η δημοτικότητα όλο αυτό το διάστημα του προέδρου του Ισημερινού εκτινάσσεται στα ύψη. Μειώνοντας τον ΦΠΑ από 14% σε 12% και επιβάλλοντας στο ξένο κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στα πετρέλαια τη μια έκτακτη φορολογία μετά την άλλη, ο Κορέα γίνεται λαϊκός ήρωας. Τα σύννεφα, ωστόσο, μαζεύονταν πάνω από την πρωτεύουσα του Ισημερινού. «Το Κίτο, στο μεταξύ, διατηρεί και μια άλλη ανησυχία: Μήπως η κυβέρνηση της Κολομβίας γίνει ο δούρειος ίππος της Ουάσινγκτον για να υποστηρίξει μια απόπειρα αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης του Ισημερινού. Άλλωστε, αυτόν τον ρόλο έπαιξε επανειλημμένως και απέναντι στη Βενεζουέλα», ανέφερε δείχνοντας το χρονικό βάθος της κρίσης η ελληνική έκδοση της «Λε Μοντ Ντιπλοματίκ» στις 23 Δεκεμβρίου του 2007 σε άρθρο με τίτλο «Στον Ισημερινό ψάχνουν τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα».

Κολομβία: Χώρα παραγωγής

ναρκωτικών και προκλήσεων

Έτσι φτάσαμε στην προηγούμενη Κυριακή, οπότε ο στρατός της Κολομβίας παραβιάζει τα σύνορα του Ισημερινού, εισέρχεται στα εδάφη του και σε μια κοινή επιχείρηση με την αεροπορία δολοφονεί τον Ραούλ Ρέγιες, δεύτερο στην ιεραρχία του FARC και άτυπο υπουργό Εξωτερικών της οργάνωσης, μαζί με 17 ακόμη αντάρτες. Οι «αποκαλύψεις» δε που ακολουθούν για τη χρηματοδότηση του FARC από τον Τσάβες, με βάση στοιχεία που βρέθηκαν από τον κολομβιανό στρατό σε φορητό υπολογιστή ενός αντάρτη, είναι προφανώς κατασκευασμένες, ανοίγουν ωστόσο και τυπικά τον διμέτωπο της Ουάσινγκτον, παρέχοντας τυπική κάλυψη στις κατηγορίες της.

Η γκανγκστερική επιδρομή των κολομβιανών στον Ισημερινό, που καταδικάστηκε απ’ όλες τις χώρες της αμερικανικής ηπείρου με μοναδική εξαίρεση την Ουάσινγκτον- (ποιον άλλον;) εκτίναξε το θερμόμετρο στα ύψη, οδηγώντας τον Τσάβες να διατάξει την άμεση αποστολή 9.000 στρατιωτών στα σύνορα με την Κολομβία. Η αντίδρασή του δεν ήταν υπερβολική, ούτε θεατρική.

Ο πρώτος στόχος της αμερικανικής -στην πραγματικότητα- εισβολής στον Ισημερινό ήταν ένα μήνυμα της Ουάσινγκτον προς το Καράκας και το Κίτο να συμβιβαστούν. Να ανακόψουν την πορεία των ριζικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων και κυρίως να μη διανοηθούν να θίξουν άλλη φορά τα αμερικανικά συμφέροντα. Η ανησυχία της Ουάσινγκτον είναι πέρα για πέρα βάσιμη, αν πάρουμε υπ’ όψιν μας τη δικαστική διαμάχη της Βενεζουέλας με την αμερικανική πολυεθνική Exxon Mobil, με αφορμή την εθνικοποίηση των εγκαταστάσεών της από τον Τσάβες. Στο πλαίσιο της διαμάχης αυτής κατασχέθηκαν περιουσιακά στοιχεία της κυβέρνησης της Βενεζουέλας ύψους 12 δισ. δολαρίων που βρίσκονταν στο εξωτερικό. Και, επίσης, αν δούμε τις επιθέσεις του Ραφαέλ Κορέα προς τους πιστωτές της χώρας, τους οποίους απειλεί πως δεν θα πληρώσει λόγω του ότι είχαν δανείσει τη χώρα του με ληστρικά επιτόκια – το κάνει μάλιστα χωρίς να νιώθει κάποια οικονομική πίεση, δεδομένου πως το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι περίπου 30% από 100% που ήταν πριν δέκα χρόνια.

Τέλος στις ανταλλαγές ομήρων

Με την εκτέλεση του Ραούλ Ρέγιες η κυβέρνηση του Αλβάρο Ουρίμπε επεδίωκε όμως κι έναν επιπλέον, πολύ συγκεκριμένο, στόχο στρατηγικής σημασίας: Τη διακοπή της διαδικασίας ανταλλαγής ομήρων που βρισκόταν σε εξέλιξη. Ο πιο συνηθισμένος τρόπος που είχε το κολομβιανό αντάρτικο για να απελευθερώνει τους αγωνιστές του από τις φυλακές ήταν να συλλαμβάνει ομήρους και στη συνέχεια να τους ανταλλάσσει. Σε αυτήν τη διαδικασία είναι περιττό να πούμε ότι η Μπογκοτά δεν συμμετείχε με ιδιαίτερη προθυμία, αλλά υπό την απειλή της εκτέλεσης των ομήρων που έπιαναν οι αντάρτες. Γι’ αυτόν τον λόγο και οι τελευταίες ανταλλαγές ομήρων (σε μία εκ των οποίων περιλαμβανόταν και ο Ροντρίγκο Γκάντα) σχεδόν επιβλήθηκε στην Μπογκοτά από τον γάλλο Πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος αναμείχθηκε δραστήρια, αναθέτοντας μάλιστα ειδικό ρόλο διαμεσολαβητή στον Ούγκο Τσάβες για να ανοίξει στη συνέχεια τον δρόμο στην απελευθέρωση της γαλλοκολομβιανής βουλευτού και υποψήφιας προέδρου Ίνγκριντ Μπετανκούρ, η οποία κρατείται από τον FARC εδώ και έξι χρόνια. Διαμεσολαβητής δε από τη μεριά των ανταρτών ήταν ο δολοφονημένος Ραούλ Ρέγιες! «Ο Ισημερινός και η Γαλλία είπαν ότι είχαν επικοινωνήσει με τον Ρέγιες, προσπαθώντας να διασφαλίσουν την απελευθέρωση των ομήρων, όταν η αεροπορία της Κολομβίας διέσχισε τα σύνορα και βομβάρδισε το στρατόπεδό του στη ζούγκλα», ανέφερε την Τετάρτη η «International Herald Tribune», βεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο το απώτερο σχέδιο της Κολομβίας και των Αμερικανών: Να ματαιωθεί το σχέδιο ανταλλαγής ομήρων που μπορεί να απελευθέρωνε από τα χέρια των ανταρτών 40 άτομα, στους οποίους περιλαμβάνονται βουλευτές και αμερικανοί εκπαιδευτές, αλλά ταυτόχρονα θα έβγαζε από τις κολομβιανές φυλακές περισσότερους από 400 αντάρτες, οι οποίοι θα πύκνωναν τις τάξεις του αντάρτικου! Άξιζε λοιπόν τον κόπο για τους Αμερικανοκολομβιανούς κι ας έφεραν στο χείλος της πολεμικής σύρραξης τρεις χώρες…