Η επιστροφή των εθνικών θεμάτων και η ελληνική «ομηρία»
Κι όμως η ζωή εκδικείται. Τα σύνορα, οι κυριαρχίες, τα σύμβολα, οι εθνικές φιλοδοξίες φαίνεται να παίζουν ρόλο. Δεν τελείωσαν όπως πίστευαν πολλοί αφελείς μαζί με τους ολίγους ιδιοτελείς. Τα καταφρονεμένα εθνικά θέματα μοιάζουν να επιστρέφουν στην κεντρική σκηνή.
Το δυστύχημα, όμως, είναι ότι η σχετική συζήτηση και αντιπαράθεση επικεντρώνεται, σχεδόν, αποκλειστικά στο Σκοπιανό και εκεί όχι πάντα από την πλέον σωστή οπτική. Υποβαθμίζονται, έτσι, σειρά άλλα θέματα που έχουν ίδια και μάλλον πολύ μεγαλύτερη σημασία, όπως η πραξικοπηματική αναγνώριση του Κοσόβου, οι εξελίξεις στην Κύπρο, η χερσαία εισβολή της Τουρκίας στο ιρακινό Κουρδιστάν, τα τραγικά γεγονότα στη Γάζα, οι κίνδυνοι στον Λίβανο κ.λπ. Κυρίως, όμως, αγνοούνται σειρά παγκόσμιες εξελίξεις, με κορυφαία τη διεθνή καπιταλιστική οικονομική κρίση, οι οποίες τείνουν να αλλάξουν τον παλιό παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό χάρτη. Ποιος θα το πίστευε πριν από έναν χρόνο ότι επτά hedge funds της Κίνας είναι σήμερα οι κύριοι μέτοχοι της DBU, της UBS, της Morgan Stanley και άλλων ηχηρών ονομάτων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Κι όμως, αυτό μας βεβαιώνει ο Γάλλος διευθύνων σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας (Credit Agricole) στο 6ο φόρουμ για τις τράπεζες του Economist. Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, πολλοί επιμένουν να σκέπτονται με τους «μονόδρομους» περασμένων δεκαετιών. Στην Ελλάδα, μάλιστα, οι περισσότεροι!
Δεν ξέρω πώς θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις για το όνομα της FYROM. Φοβούμαι, όμως, ότι δεν θα έχουν θετική έκβαση με μια αμοιβαία αποδεκτή ονομασία. Το «κλειδί» προς μια τέτοια κατεύθυνση το κρατάνε οι ΗΠΑ. Δεν βλέπω, όμως, τις ΗΠΑ διατεθειμένες να πιέσουν τόσο έντονα το γειτονικό «προτεκτοράτο» τους για να διορθώσει επί της ουσίας το όνομά του. Αντίθετα, νομίζω ότι τις πιέσεις θα τις δεχθεί η Ελλάδα για να μη θέσει «veto» στην είσοδο της FYROM στο NATO. Όπως μεγάλες θα είναι οι πιέσεις των ΗΠΑ (και όχι μόνο) για να αναγνωρίσει η χώρα μας το συντομότερο δυνατό την απαράδεκτη ανεξαρτησία του Κοσόβου, πράγμα, άλλωστε, που εμμέσως έχει συντελεστεί, όταν η χώρα μας αποδέχθηκε κακώς τη συμμετοχή της στην παράνομη ευρωπαϊκή αστυνομική δύναμη που θα εγκατασταθεί στο Κόσοβο.
Ακόμα μεγαλύτερες, ίσως, πιέσεις θα υποστεί η Ελλάδα, μετά τις πρόσφατες κυπριακές εκλογές, για να υποστηρίξει σθεναρά μια λύση για την Κύπρο με κάποια μεταμφίεση του Σχεδίου Ανάν. Θα το γράψω για άλλη μια φορά. Ο κίνδυνος για την Κύπρο, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, δεν είναι η διχοτόμηση του νησιού, με ενδεχόμενη αναγνώριση του ψευδοκράτους. Τα κατεχόμενα στην Κύπρο είναι πολύ δύσκολο να έχουν την εξέλιξη του Κοσόβου. Κι αυτό διότι ο αμερικανο-βρετανικός παράγοντας δεν ευνοεί μια τέτοια εκδοχή. Αν το επιθυμούσε η Κύπρος, εδώ και καιρό θα είχε εγκαταλειφθεί, θα είχαν διακοπεί οι πρωτοβουλίες επίλυσης ή δεν θα ενθαρρύνονταν, παρά τις συνεχείς αποτυχίες και θα έπεφταν «βροχή» οι αναγνωρίσεις από τις διάφορες πρόθυμες «μπανανίες» των ΗΠΑ. Στρατηγικά, όμως τους Αγγλο-Αμερικάνους δεν τους συγκινεί η νόμιμη προσάρτηση των κατεχομένων στην Τουρκία και η οργανική διασύνδεση της νόμιμης Κυπριακής Δημοκρατίας με την Ελλάδα. Αυτό που επιθυμούν είναι ένα ψευδεπίγραφο «ενιαίο», δήθεν, κράτος στην Κύπρο στη «συσκευασία των δύο», ώστε η Κύπρος, υπό ξένη κηδεμονία, με τις κυρίαρχες βρετανικές βάσεις ακλόνητες στο έδαφός της, να παραμείνει το αβύθιστο στρατιωτικό τους οικόπεδο στη νευραλγική Αν. Μεσόγειο. Επιθυμούν, με δυο λόγια, το καπέλο Ανάν ως λύση στο Κυπριακό!
Οι εξελίξεις μετά την καθαρή νίκη του κ. Δ. Χριστόφια στην Κύπρο γίνονται πολύ κρίσιμες. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τις κυπριακές εκλογές οι κυρίαρχοι κύκλοι της Δύσης κολακεύουν τον νέο αριστερό Πρόεδρο της Κύπρου ούτε είναι τυχαίο ότι ο τουρκοκύπριος ηγέτης κ. Ταλάτ έσπευσε να αποσαφηνίσει ότι το 5ο Σχέδιο Ανάν είναι η μοναδική βάση επίλυσης του Κυπριακού! Στη νέα φάση Ελλάδα και Κύπρος, ιδιαίτερα ο κ. Δ. Χριστόφιας, με τη μεγάλη αγωνιστική ιστορία του ΑΚΕΛ που τον συνοδεύει, πρέπει να πασχίσουν ώστε να αποκρούσουν μια λύση τύπου Ανάν για την Κύπρο, την οποία, αν επισυμβεί, θα ακολουθήσει η από καιρό σχεδιασμένη συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και όχι μόνο!
Θα αντισταθεί η Ελλάδα σε όλες τις παραπάνω πιέσεις ή θα συρθεί και θα ακολουθήσει τον μοιραίο δρόμο πολλών βαλκανικών κρατών που θα τη μετατρέψει σε άλλη μια «μπανανία» των ΗΠΑ στην περιοχή; Σήμερα η χώρα μας έχει πολύ περισσότερες και άκρως ρεαλιστικές επιλογές, για να μη μεταβληθεί σε άλλο ένα βαλκανικό «προτεκτοράτο». Κι αυτό διότι η διεθνής οικονομική κρίση η οποία σωριάζει την πυραμίδα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού καζίνο και πλήττει πρώτα απ’ όλα τις ΗΠΑ, αλλά και η κατάρρευση της αμερικάνικης πολιτικο-στρατιωτικής στρατηγικής (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.), διαμορφώνουν νέα παγκόσμια οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, που διευκολύνουν αφάνταστα ένα ανεξάρτητο ρόλο και μιαν αυτόνομη φωνή της Ελλάδας για την υπεράσπιση νόμιμων εθνικών συμφερόντων της και θετικής παρέμβασης στις εξελίξεις της περιοχής μας.
Οι ΗΠΑ έφτασαν σε τέτοιο σημείο «αδυναμίας», ώστε να «καταπίνουν» την παράνομη τουρκική εισβολή στο βόρειο Ιράκ, για την οποία ο ηγέτης των Κούρδων Μπαρζανί δηλώνει ότι στοχεύει κυρίως το ιρακινό Κουρδιστάν και όχι το PKK. Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τη δική της αυτονομία για να παραβιάσει τους διεθνείς κανόνες και το διεθνές δίκαιο, αλλά για να τα υπερασπίσει. Θα είναι τραγωδία αν συνεχίσει να πορεύεται ως ο μοιραίος κομπάρσος μιας «πάλαι – ποτέ παντοδύναμης» Αμερικής και να συμπεριφέρεται ως άβουλο πιόνι σε μια σκακιέρα όπου οι κανόνες της έχουν αλλάξει!