Ηχηρή απάντηση στα Σκόπια απαιτούν οι Έλληνες

Τα Σκόπια οργιάζουν σε προκλήσεις, θρασύτητα και αδιαλλαξία, κινητοποιώντας όλες τις δυνάμεις τους για να πείσουν μιαν ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗ διεθνή κοινή γνώμη ότι είναι… απόγονοι του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες, σημερινοί και χθεσινοί, να τους αφήνουν να αλωνίζουν ανενόχλητοι, υποβαθμίζοντας την τεράστια σημασία του ΟΝΟΜΑΤΟΣ. (Υπενθυμίζω ότι το ΟΝΟΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ όχι μόνο εμπερικλείει τη δυνατότητα διεκδίκησης εθνικών μας εδαφών, αλλά ταυτίζεται ουσιαστικά με εθνικά μας εδάφη στην εξίσωση ΟΝΟΜΑ – ΕΔΑΦΟΣ. Εξίσωση την οποία αδυνατούν να συλλάβουν οι μικρόνοες πολιτικοί μας.)

Δεν πρόκειται να ανατρέξω στο λίαν εύγλωττο παρελθόν του «Μακεδονικού ζητήματος», αφού το άμεσο παρόν των προσχηματικών διαβουλεύσεων του εξόφθαλμα φιλοσκοπιανού διαμεσολαβητή κ. Νίμιτς με τους εκπροσώπους των δύο πλευρών μάς καίει και μας ζεματάει. (Η Αθήνα, αλήθεια, τι περιμένει από τις εκ προοιμίου άκαρπες αυτές διαβουλεύσεις;) Το μόνο που θα θυμίσω, επειδή καλλιεργούνται ΣΚΟΠΙΜΩΣ εσφαλμένες εντυπώσεις, είναι το περιλάλητο «πακέτο Πινέιρο». Ένα «πακέτο» που περιείχε τη σύνθετη ονομασία «Νέα Μακεδονία», ΧΩΡΙΣ να τονίζεται ρητά ότι ο όρος αυτός θα ίσχυε για ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΕΙΣ. Αφήνω το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί κάθε άλλο παρά είχαν αποδεχθεί τότε την εις βάρος της Ελλάδας συμβιβαστική αυτή πρόταση…

Η οξυδερκέστατη, μελλοντοστραφής και κατά λογική συνέπεια αμετακίνητη στάση του Αντώνη Σαμαρά για την αποτροπή της χρήσης «τόσο του ονόματος Μακεδονία όσο και παραγώγων του» –στάση που είχε υιοθετηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή κατά το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών που είχε συγκαλέσει στις 13 Απριλίου 1992 και φυσικά από τους αρχηγούς των τεσσάρων κομμάτων (οι οποίοι είχαν απορρίψει, ομού μετά του Προέδρου, το «πακέτο Πινέιρο»)– θα αποδειχθεί από τους ιστορικούς του μέλλοντος μεγαλοφυής στάση.

Τι συνέβη, όμως, αμέσως μετά την ιστορική αυτή απόφαση; Ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης έσπευσε να εκπαραθυρώσει τον υπουργό του των Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και να αναλάβει ο ίδιος το νευραλγικό αυτό υπουργείο. Όλοι γνώριζαν –και ανέμεναν– ότι ο κ. Μητσοτάκης θα προωθούσε το «πακέτο Πινέιρο», το οποίο ενδομύχως ενέκρινε. Όμως, ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΡΑΞΕ. (Ο κ. Πινέιρο, σε πρόσφατη συνέντευξή του, που δημοσιεύτηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2007 στην «Καθημερινή», φρονεί ότι δεν το έπραξε λόγω της ισχνότατης πλειοψηφίας που διέθετε στη Βουλή. Ορθή η εκτίμηση αυτή του κ. Πινέιρο, δεδομένης της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων που δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για συμβιβασμό με τα Σκόπια που θα περιείχε το όνομα Μακεδονία. Ορθή, κατά συνέπεια, και η απόφαση του κ. Μητσοτάκη να αδρανήσει και να κερδίσει χρόνο περιμένοντας εξελίξεις.)

Δύο μόλις μήνες και 13 ημέρες μετά την ιστορική απόφαση που είχε ληφθεί στο Προεδρικό Μέγαρο, δηλαδή στις 26 Ιουνίου 1992, πραγματοποιείται στη Λισσαβώνα Σύνοδος Κορυφής. Μία Σύνοδος εξέχουσας σπουδαιότητας για την Ελλάδα, όπου λαμβάνεται απόφαση με την οποία «η αναγνώριση των Σκοπίων συνδέεται με την προϋπόθεση ότι το όνομα δεν θα περιέχει τον όρο Μακεδονία».

Η Αθήνα, δηλαδή ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, ΔΕΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΡΟΣ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΗ ΤΗΣ. Η αβελτηρία αυτή του κ. Μητσοτάκη –ή μήπως η εκ μέρους του συνειδητή περιφρόνηση της επωφελέστατης για τη χώρα μας απόφασης της Λισσαβώνας;– είναι το μεγαλύτερο ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ του βίου και της πολιτείας του τότε πρωθυπουργού. Μεγαλύτερο και από την αποστασία του 1965. (Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς η Ρωσία αναγνωρίζει επισήμως τα Σκόπια ως Μακεδονία, το γειτονικό κρατίδιο καταχράται το αστέρι της Βεργίνας και το τοποθετεί στη σημαία του, ενώ το 1993 εισέρχεται πανηγυρικά ως FYROM στον ΟΗΕ, αποθρασυνόμενο όλο και περισσότερο στις ποικίλες –και άκαρπες για την Ελλάδα– διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν και συνεχίζονται…)

Οι υψηλοί υποστηρικτές των Σκοπίων έχουν δοκιμάσει, όπως φαίνεται, τα διαρρεύσαντα από τις 26 Ιουνίου 1992 χρόνια ΤΙΣ ΑΝΤΟΧΕΣ ΜΑΣ και έχουν καταλάβει πόσο ψοφοδεείς είναι οι ηγεσίες μας. Κρίμα. Διότι διαψεύστηκα σε μία ακόμα από τις πεποιθήσεις μου. Ότι δηλαδή η χώρα μας έβγαλε αρκετούς κακούς πολιτικούς, αλλά ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΕ, μέχρι προ τινος τουλάχιστον, ΔΕΙΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ.

Τα μισόλογα, οι φήμες, τα υπονοούμενα και οι συγκεχυμένες διαβεβαιώσεις περί «σθεναρής στάσης των Αθηνών» δεν με πείθουν. Πολύ λιγότερο, αφού οι διαβεβαιώσεις αυτές εκστομίζονται με διαφοροποιημένο τρόπο, ανάλογα με το ποιος αξιωματούχος απαντάει στις σχετικές ερωτήσεις. Το άκρως θλιβερό για τους εν λόγω αξιωματούχους είναι ότι, ενώ υπάρχει αρραγές μέτωπο της συντριπτικής πλειονότητας του λαού και όλων των κομμάτων της Βουλής για σκληρή (που θα πει: αξιοπρεπή) στάση απέναντι στους σφετεριστές της ιστορίας μας, περιμένουν ακόμα τα αποτελέσματα των διαβουλεύσεων του κ. Νίμιτς με τους εντεταλμένους δύο διαπραγματευτές, γνωστής ούσης της προκλητικής αδιαλλαξίας των Σκοπίων και γνωστού όντος ότι η τακτική του εκπροσώπου των Σκοπίων θα είναι ΠΑΡΕΛΚΥΣΤΙΚΗ, ώστε να τραβήξει το δήθεν παζάρι πέραν της επικείμενης Συνόδου του ΝΑΤΟ.

Και ενώ όλα αυτά τα… θεάρεστα συμβαίνουν, γλωσσοδέτη έχουν πάθει οι κυβερνώντες απέναντι σε… προσωπικότητες που κατέχουν θέσεις-κλειδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως οι κύριοι Σολάνα και Όλι Ρεν, οι οποίοι ανερυθρίαστα παίρνουν το μέρος του σλαβοαλβανικού κρατιδίου που διεκδικεί να καταστεί μέλος της Ένωσης, λειτουργώντας ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ μιας χώρας, όπως η Ελλάδα, που είναι ΜΟΝΙΜΟ μέλος από το 1981! (Ευτυχώς που βρέθηκε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Μπεγλίτης για να δηλώσει την Πέμπτη την ουσία των προαναφερθέντων και να απορροφήσει έτσι τμήμα της οργής των Ελλήνων – για τους αμερικανονατοϊκούς η οργή είναι δεδομένη και δεν μετριάζεται.)

Μολονότι βρίσκομαι στο ίδιο μήκος κύματος με τον Αντώνη Σαμαρά, τον Κώστα Ζουράρι και τον αειθαλή Νίκο Μάρτη, για να αναφέρω μερικούς μόνο του αυτού κλίματος, έχω βάλει νερό στο κρασί μου μετά το ΕΓΚΛΗΜΑ της 26ης Ιουνίου 1992 και τη σωρεία λαθών που ακολούθησαν. Σήμερα, το ελάχιστο που απαιτώ (και απαιτούν οι πλείστοι Έλληνες) είναι γεωγραφικός προσδιορισμός για ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΕΙΣ. Ο Καραμανλής δήλωσε πρόσφατα στη Βουλή: «Η μη λύση σημαίνει μη πρόσκληση» (σ.σ.: Στο ΝΑΤΟ).

Αυτό είναι ΔΕΣΜΕΥΣΗ και ταυτόχρονα ΧΡΗΣΜΟΣ. Το λέω αυτό διότι «λύση» για τον πρωθυπουργό θα μπορούσε να είναι είτε «μη γεωγραφικός προσδιορισμός για όλες τις χρήσεις» είτε «γεωγραφικός προσδιορισμός σε συνδυασμό με διπλή ονομασία», όπερ και το πολύ χειρότερο. Αν ένα από τα δύο αυτά ενδεχόμενα αποτελεί ορθή ερμηνεία του «χρησμού» που προανέφερα και αποφευχθεί ταυτοχρόνως το βέτο, ΘΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ. Εμπαιγμό ασυγχώρητο.

Θα κλείσω το σημερινό άρθρο με έναν ακόμα ΧΡΗΣΜΟ, που προέρχεται από τη γραφίδα του Γιώργου Λουκόπουλου σε αρθρίδιό του που δημοσιεύτηκε την Τρίτη στον «Ελεύθερο Τύπο» και αναφέρεται στον Αντώνη Σαμαρά. Ιδού πώς αρχίζει το εν λόγω δημοσίευμα: «Αποφεύγει την επικαιρότητα. Προς το παρόν τον αποφεύγει κι αυτή. Αλλά κάποια στιγμή θα συναντηθούν. Και θα γίνει το πρόσωπο της ημέρας».