Επίδειξη δύναμης της Τουρκίας στο Ιράκ
Κι όλα αυτά υπό τα απαθή βλέμματα της διεθνούς λεγόμενης κοινότητας και των διεθνών οργανισμών, ακόμη και του ΟΗΕ, που ούτε κατά διάνοια σκέφτηκαν να καταδικάσουν την Άγκυρα και να ζητήσουν την άμεση απόσυρση των τούρκων στρατιωτών από το ξένο έδαφος, απειλώντας την ακόμη και με κυρώσεις αν δεν συμμορφωθεί.
Η εξαιρετικά σύντομη επιχείρηση του τουρκικού στρατού, που ολοκληρώθηκε προχθές, Παρασκευή, το μεσημέρι, αναμενόταν από τον Οκτώβριο, όταν η Εθνοσυνέλευση έδωσε το πράσινο φως στον στρατό να εισβάλει στο Ιράκ για να καταστρέψει τις βάσεις εφόρμησης και ανεφοδιασμού των κούρδων ανταρτών στα παγωμένα όρη Καντίλ. Παρ’ όλα αυτά η εξόντωση των κούρδων ανταρτών πολύ πιθανόν αποτελεί το προκάλυμμα της στρατιωτικής επέμβασης που πραγματικό στόχο έχει την αποσταθεροποίηση της αυτόνομης κυβέρνησης του Μασούντ Μπαρζανί.
Σε στρατιωτικό επίπεδο, παρότι η Άγκυρα έσπευσε να ανακοινώσει ότι την πρώτη εβδομάδα των μαχών σκότωσε 230 μαχητές του ΡΚΚ, ενώ η εφημερίδα «Χουριέτ» θριαμβολογούσε με πηχυαίο τίτλο της, δίπλα από φωτογραφία χιονοδρόμων καταδρομέων, ότι «καταλήφθηκε το όρος Καντίλ», διατυπώθηκαν σημαντικές αμφιβολίες για την ικανότητα του τουρκικού στρατού να επιχειρήσει αποτελεσματικά εναντίον των ανταρτών στα δυσπρόσιτα όρη Καντίλ, που βρίσκονται εκατό περίπου χιλιόμετρα νότια των τουρκικών συνόρων. Πολύ περισσότερο όταν αυτό συνέβη τη χειρότερη από άποψη καιρικών συνθηκών εποχή του χρόνου. «Οι κούρδοι αντάρτες γνωρίζουν τα όρη Καντίλ. Οι τούρκοι στρατιώτες όχι», ανέφερε το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ». Αμφισβητώντας μάλιστα τις ανακοινώσεις του τουρκικού γενικού επιτελείου, συνέχιζε με τα εξής: «Ακόμη και με τη βοήθεια της τούρκικης αεροπορίας και των πληροφοριών από τους αμερικανικούς δορυφόρους, τα στοιχεία για τις μονομερείς απώλειες δεν έχουν πολλές πιθανότητες να ισχύουν». Η απροσδόκητα σύντομη διάρκεια της επιχείρησης ήταν μια επιπλέον επιβεβαίωση αυτών των επιφυλάξεων. Δεν αποκλείεται καθόλου δηλαδή να υποχώρησαν άρον άρον οι Τούρκοι από το Ιράκ υπό το βάρος απρόβλεπτων απωλειών ή μιας παταγώδους αποτυχίας…
Στόχος οι υποδομές
Μια διαφορετική διάσταση ωστόσο προσέδωσαν στην τουρκική επέμβαση (που δεν αποκλείεται να ήταν πρόβα τζενεράλε για μια νέα πιο αιματηρή επίθεση την άνοιξη) οι καταγγελίες του ιρακινού υπουργού Εξωτερικών στο γερμανικό περιοδικό ότι οι Τούρκοι βομβάρδιζαν συστηματικά τις υποδομές της κουρδικής αυτόνομης κυβέρνησης. Αποκάλυψη που επιβεβαίωσε ότι στο στόχαστρο των Τούρκων δεν βρίσκονταν τόσο οι αντάρτες του ΡΚΚ όσο η κουρδική κυβέρνηση του Ιράκ.
Η Άγκυρα την υπονομεύει συστηματικά, όχι μόνον επειδή ανέχεται τους αντάρτες του ΡΚΚ, στηρίζοντας με έμμεσο τρόπο τη δράση τους στο εσωτερικό της Τουρκίας όταν αρνείται να τους συλλάβει και να κλείσει τα γραφεία τους. Την υπονομεύει -και θα βομβάρδιζε τις υποδομές της ακόμη κι αν δεν υπήρχε ΡΚΚ- επειδή πιστεύει ότι αποτελεί «κακό παράδειγμα» για τους Κούρδους της Τουρκίας κι ότι από τη στιγμή που θα αποκτήσει πλήρη ανεξαρτησία από τη Βαγδάτη το ιρακινό Κουρδιστάν, τότε η καρδιά και ο νους όλων των Κούρδων της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων κι αυτών που ζουν στην Τουρκία, θα είναι να ενωθούν σ’ αυτό, διαμελίζοντας φυσικά τα κράτη στα οποία ανήκουν: το Ιράν, τη Συρία και την Τουρκία! Κι όσο για την πρόσκληση που απηύθυνε ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Αμπντουλάχ Γκιουλ, στον κουρδικής καταγωγής ιρακινό ομόλογό του, Τζαλάλ Ταλαμπανί, να επισκεφθεί την Άγκυρα, ως απώτερο σκοπό είχε, πέρα από τη δημιουργία εντυπώσεων, να τον ταπεινώσει κι όχι να τον τιμήσει.
Στο Κιρκούκ τα βλέμματα
Πέραν του μακροπρόθεσμου υπήρχε κι ένας πιο άμεσος στόχος της τουρκικής επίθεσης. Αφορά τις εξελίξεις που προδιαγράφονται για την επομένη του δημοψηφίσματος που θα γίνει στο Κιρκούκ τον Ιούνιο με θέμα την προσχώρησή του στο Κουρδιστάν. Αυτό το δημοψήφισμα έχει προαναγγελθεί στο παρελθόν δεκάδες φορές κι άλλες τόσες έχει αναβληθεί. Είναι πολύ πιθανό μάλιστα το ίδιο να συμβεί και τώρα, αν κρίνουμε από την ένταση που δημιουργούν οι (τουρκικής καταγωγής) Τουρκομάνοι με αφορμή την κατανομή των εδρών του δημοτικού συμβουλίου. Οι Τουρκομάνοι για την ακρίβεια (στους οποίους αναλογούν 9 από τις 41 έδρες, ενώ στους Άραβες και τους Κούρδους 6 και 26 αντίστοιχα) απέχουν από τις εργασίες του, κατηγορώντας τους Κούρδους ότι έχουν πολύ περισσότερες έδρες απ’ όσες τους αναλογούν με βάση τη σύνθεση του πληθυσμού, ενώ οι ίδιοι υποεκπροσωπούνται. Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο αν δούμε ότι η ακριβής σύνθεση του Κιρκούκ παραμένει γρίφος, δεδομένου ότι κάθε κυβέρνηση του Ιράκ (από αυτήν του Σαντάμ Χουσεΐν, που προωθούσε την αραβοποίηση μέχρι τη σημερινή κουρδική, που διώχνει τους Άραβες, ξαναφέρνοντας τους Κούρδους) προκαλεί μια λιγότερο ή περισσότερο βίαιη εθνοκάθαρση με σκοπό να καθορίσει την εθνική σύνθεσή του. Έπαθλο φυσικά αυτού του αγώνα δρόμου είναι τα μυθικά πετρελαϊκά αποθέματα του Κιρκούκ. Στην προσπάθεια πειθούς των Τουρκομάνων ώστε να σταματήσουν να σαμποτάρουν την τοπική αρχή του Κιρκούκ και να ενσωματωθούν στα πολιτικά πράγματα επιστρατεύτηκε και ο Πρόεδρος του Ιράκ, Τζαλάλ Ταλαμπανί, που μετέβη στο Κιρκούκ και συνομίλησε μαζί τους. Καθόλου λοιπόν δεν αποκλείεται να στάλθηκε ο τουρκικός στρατός στο Ιράκ, ώστε να υποστηρίξει τους Τουρκομάνους, που υπηρετούν με συνέπεια τα συμφέροντα της Άγκυρας στην περιοχή, βελτιώνοντας τη διαπραγματευτική τους θέση έναντι των Κούρδων. Η εισβολή της Τουρκίας και η ευθεία αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Κούρδων επί του ημι-ανεξάρτητου κράτους τους έγινε σε μια συγκυρία στην οποία οι Κούρδοι βρίσκονται σε διαρκείς προστριβές με τους Σιίτες και τους Σουνίτες του Ιράκ, οι οποίοι τους κατηγορούν για αλαζονεία. Οι αφορμές ποικίλλουν. Πρόσφατα ήταν για τον προϋπολογισμό, καθώς η πλειοψηφία του ιρακινού κοινοβουλίου θεώρησε υπερβολικό να πάει στους Κούρδους το 17% των εξόδων του κράτους, καθώς εκπροσωπούν πολύ μικρότερο πληθυσμό, ενώ το κόστος συντήρησης των 100.000 κούρδων στρατιωτών (πεσμεργκά) βαραίνει ήδη τον προϋπολογισμό, και από τα δασμολογικά έσοδα που εισπράττουν οι Κούρδοι δεν μεταβιβάζουν τίποτε στη Βαγδάτη. Πέρυσι αφορμή της διένεξης ήταν τα συμβόλαια που υπέγραψε η κουρδική κυβέρνηση για την εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων με αμερικανικές πολυεθνικές όχι μόνο εν αγνοία της Βαγδάτης, αλλά επιπλέον χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη να της αποδοθεί έστω και ένα δολάριο.
Στο έδαφος αυτών των πολλαπλών αντιθέσεων, που ως κοινό παρανομαστή έχουν ένα Κουρδιστάν το οποίο διεκδικεί έναν νέο αναβαθμισμένο ρόλο στο Ιράκ και την περιοχή, η περιορισμένης διάρκειας εισβολή της Τουρκίας επιχείρησε να ψαλιδίσει τις φιλοδοξίες του.
Ουδέποτε θα είχε συμβεί αυτή η ατιμωτική, ανεξαρτήτως της διάρκειάς της, για τους Κούρδους επίθεση αν οι Αμερικανοί δεν είχαν συναινέσει, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο δρόμος για την ανεξαρτησία που ανοίγει ο Λευκός Οίκος ακόμη και σε εκείνες τις εθνικές μειονότητες που έχουν καταθέσει γη και ύδωρ στη Νέα Τάξη, όπως οι Κούρδοι του Ιράκ, είναι στρωμένος με νάρκες.