Αντιιμπεριαλιστική η διέξοδος
Η αστική πολιτική (ήταν και) είναι αδύνατο να μην περιορίζει τις όποιες αντιδράσεις της κυρίως ή αποκλειστικά στο όνομα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ). Όλα τα άλλα, που συγκροτούν το πρόβλημα Βαλκάνια, παραγνωρίζονται συνειδητά ή θίγονται ελάχιστα, επιφανειακά και αποπροσανατολιστικά. Όλο το θέμα, εδώ και 17 χρόνια, είναι για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το όνομα της ΠΓΔΜ. Και τότε που είχαν άλλη θέση και τώρα που την άλλαξαν. Και τότε και τώρα που το Κοσσυφοπέδιο ανεξαρτητοποιήθηκε.
Αν υποθέσουμε ότι η ΠΓΔΜ έπαιρνε τελικά μια ονομασία άσχετη με τη λέξη Μακεδονία, ποιο ζήτημα θα αντιμετωπιζόταν θετικά για τους λαούς; Τη στιγμή που:
= Οι ΗΠΑ – ΕΕ – Ρωσία διασταυρώνουν τα ξίφη τους για τους αγωγούς, στην περιοχή και όχι μόνο.
= Έχουν δημιουργηθεί από τις ηγετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις ντόπιες αστικές τάξεις, κράτη προτεκτοράτα.
= Τα έδαφός τους (Κόσοβο – ΠΓΔΜ) προσφέρεται για την εγκατάσταση μιας από τις μεγαλύτερες αμερικανικές βάσεις στον κόσμο και άλλων.
= Οι αλυτρωτισμοί φουντώνουν και προωθούνται καθοδηγούμενοι.
Και πολλά άλλα.
Επομένως, τα προβλήματα που έχουν καταστήσει και πάλι τα Βαλκάνια πυριτιδαποθήκη θα παρέμεναν, όπως κι αν ονομαζόταν η ΠΓΔΜ. Και είναι αυτά ο κίνδυνος για τους λαούς, αν δεν υπάρξει ανάλογη λαϊκή αντίδραση και πάλη.
Σε αυτήν την κατεύθυνση καλεί τους εργαζόμενους το ΚΚΕ, μένοντας -όσον αφορά το όνομα- στη θέση που διατύπωσε από το 1992, όντας τότε το μόνο κόμμα, ότι: Η ΠΓΔΜ, αν τελικά πάρει όνομα με τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγό της, αυτό πρέπει να έχει αυστηρά γεωγραφικό περιεχόμενο και σε καμία περίπτωση εθνοτικό. Μαζί του: Όχι στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, όχι στον ευρωστρατό, σε όλους τους στρατούς κατοχής.
Η ιμπεριαλιστική πολιτική δεν εκφράζεται μόνο στον εξωτερικό, αλλά και στον εσωτερικό τομέα. Η στάση των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στα Βαλκάνια, εδώ και χρόνια, είναι συναρτημένη με την πολιτική τους στο Ασφαλιστικό, στην ακρίβεια, στο εισόδημα εξαθλίωσης των πολλών, με την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και γενικά των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Και εντός και εκτός στρατηγική τους είναι τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, τα κέρδη της, ο χώρος επιρροής της.
Επομένως, το θέμα για τον λαό είναι η οργάνωση, η πάλη, η λαϊκή συμμαχία που θα παρεμποδίζει αντιλαϊκά μέτρα, θα πιέζει, θα αλλάζει τον συσχετισμό των δυνάμεων, με στόχο να κατακτήσει τη λαϊκή εξουσία.
Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση και στην επιχειρούμενη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, που εμπλέκεται και με την ονοματολογία για την ΠΓΔΜ.