ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΗ, ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ»

H αντίφαση βρίσκεται στις απαντήσεις του σχετικά αφ’ ενός με το Σκοπιανό και αφ’ ετέρου με το θέμα του Κοσόβου.

– Για το Σκοπιανό είπε: « Εάν πράγματι το γειτονικό κράτος θέλει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. οφείλει να αποδείξει στην πράξη ότι μπορεί να είναι πραγματικός σύμμαχος και εταίρος. Οφείλει να επιδείξει έμπρακτο σεβασμό στις Αρχές του Διεθνούς Δικαίου…»

– Για το πρόβλημα που του θέτει η απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας παρέκαμψε το Διεθνές Δίκαιο, λέγοντας: «Η όποια κυβερνητική απόφαση αναφορικά με το ενδεχόμενο αναγνώρισης ή μη της ανακηρυχθείσας μονομερώς από την Πρίστινα ανεξαρτησίας θα ληφθεί το επόμενο χρονικό διάστημα και αφού εξετασθούν σε βάθος όλες οι εξελίξεις, όλες οι διαστάσεις τους, όλες οι επιπτώσεις τους τόσο στην περιφερειακήν ασφάλεια όσο και στα συμφέροντα της χώρας μας.»

Προτίθεται επομένως να αναγνωρίσει το αρτιγέννητο (με καισαρική, στο Μαιευτήριο Μπους) κρατίδιο, εάν κριθεί πως έτσι θα εξυπηρετηθούν τα «εθνικά συμφέροντα». Δηλαδή -όπως ερμήνευσαν, ξεφλουδίζοντας τα περιττά, πληροφορημένοι διπλωματικοί συντάκτες- θα αναγνωρίσει το Κόσοβο εάν, σε αντάλλαγμα, οι Αμερικανοί επιβάλουν στους Σκοπιανούς να συμβιβασθούν με σύνθετη ονομασία… Για το Κόσοβο -και χάριν ενός θλιβερού συμβιβασμού στο Σκοπιανό- ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι, λοιπόν, έτοιμος να ξεχάσει τις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου…

Για την εκτίμηση αυτής της τοποθέτησης πρέπει να έχει κανείς κατά νουν ότι η απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία αποτελεί κατάφωρο βιασμό του Διεθνούς Δικαίου, όπως έχει διακηρυχθεί και από Αμερικανούς πρώην υπουργούς, προεδρικούς συμβούλους (Σκόουκροφτ, Ηγκλεμπέργκερ, Πάτρικ Μπουκάναν κ.λ.π.), καθηγητές μεγάλων πανεπιστημίων και διεθνούς κύρους δημοσιολόγους αλλά και έγκυρους Ελληνες διεθνολόγους. Που -μεταξύ άλλων- υπενθυμίζουν ότι το Κόσοβο αποτελεί όχι μια τέως ομοσπονδιακή δημοκρατία (όπως το Μαυροβούνιο λ.χ.) αλλά επαρχία της Σερβίας. Ότι η απόσχισή της (υπό την αιγίδα της Ουάσινγκτον και τα όπλα του ΝΑΤΟ) παραβιάζει την απόφαση 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας, τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τη Χάρτα του Ελσίνκι. Ότι, με τον παράνομο ακρωτηριασμό της Σερβίας, κατεδαφίζει την αρχή του απαραβίαστου της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας των αναγνωρισμένων κρατών και ανατινάζει το όλο οικοδόμημα του Διεθνούς Δικαίου.

Οι έγκυρες αυτές μαρτυρίες είναι γνωστές σε όσους διαβάζουν -όπως δεν συμβαίνει με τη μεγάλη πλειονότητα των ημετέρων πολιτικών, ιδίως όσο ασκούν κυβερνητική ή κομματικήν εξουσία. Αυτοί εμπιστεύονται για την κρίση και τις επιλογές τους τα διαβάσματα των σπουδών τους, τους πίνακες των δημοσκοπήσεων, τις ντόπιες παραπολιτικές στήλες και όποιαν ενημέρωση τους μεταφέρουν κάθε λογής σύμβουλοι και συνομιλητές.

Απειλητική μαύρη τρύπα

Εδώ και αρκετά χρόνια, η Ελλάδα έκανε την εκκεντρικήν επιλογή να εναποθέσει την προστασία της εδαφικής της ακεραιότητας και τη σωτηρία του κυπριακού λαού στην ισχύ των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και των διεθνών συνθηκών. Επαναπαυόμενη στην κυριαρχία τους -και στην ευρωπαϊκή και συμμαχική (!) αλληλεγγύη- η ελλαδική ηγεσία υποβάθμισε τραγικά την υλική και ψυχολογική αμυντική μας θωράκιση. Πίσω από την άυλη προστασία των θεσμών οχυρώνεται φραστικά η πολιτική ηγεσία της χώρας, ενώπιον των προκλητικών παραβιάσεων της εθνικής κυριαρχίας, των επεκτεινόμενων διεκδικήσεων και της επικρεμάμενης απειλής πολέμου – του τουρκικού casus belli. Η καθημερινή πλέον επίκλησή τους από την υπουργό των Εξωτερικών ή τον εκπρόσωπό της τους έχει φθείρει ως παλαιά υποδήματα στην εκτίμηση των πολιτών. Τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου αντέταξε ο κ. Καραμανλής και στις αξιώσεις με τις οποίες τον υποδέχθηκε ο Ερντογάν στην Άγκυρα. Και -το περίεργο- τους επικαλέσθηκε, προς την κατεύθυνση των Σκοπίων, προ ημερών, στη Βουλή. Μόνο που δυο φράσεις αργότερα, στο πρόβλημα ακρωτηριασμού της Σερβίας, τους παραμέρισε. Θα εξετάσει… με το κριτήριο των εθνικών συμφερόντων. Τι ακριβώς; Το αν προσυπογράψει και η Ελλάδα τον βιασμό του Διεθνούς Δικαίου σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της Σερβίας.

Πώς μπορεί να εξηγηθεί μια τέτοια αντίφαση, μια τόσο πρόδηλη λογική ασυνέπεια; Ο γρίφος είναι τόσο περίπλοκος όσο είναι γνωστό ότι η επιλεκτική επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και η δικολαβική χρήση του «α λα καρτ» είναι το προνόμιο των πολύ ισχυρών, ενώ η ενίσχυση των ερεισμάτων του, των υπερασπιστών του και της εφαρμογής του είναι η συνεχής φροντίδα του αδυνάτων.

Επειδή δεν φαίνεται πιθανό να έχουμε εν αγνοία μας αποκτήσει κάποιο μυστικό υπερόπλο, η νέα στάση -ταχυδακτυλουργού με δύο καπέλα, «εθνικών συμφερόντων» και Διεθνούς Δικαίου- ανοίγει μια χαίνουσα μαύρη τρύπα στην ακολουθούμενη «στρατηγική» υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, ένα λογικό (και ηθικό) βάραθρο που απειλεί να καταβροχθίσει όσα κατάλοιπα σοβαρότητας διαθέτει ακόμα η χώρα μας διεθνώς, να μας βυθίσει στην πλήρη διεθνή ανυποληψία και περιφρόνηση. Γιατί με τί μούτρα θα επικαλεσθούμε το Διεθνές Δίκαιο, όταν σε βάρος της δικής μας κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας επιζητηθεί βίαια η εξυπηρέτηση ξένων εθνικών συμφερόντων, σε εφαρμογή του Δικαίου του Ισχυρού; Ή μήπως κρίνεται ότι στην περίπτωση της χώρας μας δεν προδιαγράφεται παρόμοιος κίνδυνος;

Το αξίωμα

της «υπεύθυνης διαχείρισης»

Η διάκριση μεταξύ σεβασμού των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των «εθνικών συμφερόντων» από μια χώρα που τελεί υπό την απειλή πολέμου και αδυνατεί να υπερασπίσει την εδαφικήν ακεραιότητα και την αξιοπρέπειά της αποτελεί πράγματι μιαν υπέρβαση της λογικής – στην ευγενέστερη δυνατή διατύπωση. Αλλά ας την βάλουμε -προς στιγμήν- σε παρένθεση. Και ποιος (σ’ αυτή την εκτροπή από τη λογική) αξιολογεί, ιεραρχεί, προτάσσει και υπερασπίζεται αυτά τα «εθνικά συμφέροντα»; Οι κ. Σημίτης, Ροζάκης, Γ.Α.Β, Μπακογιάννη, Αλαβάνος με τη συμβουλευτική στήριξη των ετερόφωτων φωστήρων του ΕΛΙΑΜΕΠ και την προστατευτική κλάκα των τρομοκρατών της «ορθής» νεοταξικής σκέψης;

Αυτό το διακομματικό «τραστ εγκεφάλων» αξιολογεί, ιεραρχεί και διαχειρίζεται τα εθνικά συμφέροντα επί μία δεκαπενταετία. Οι συνέπειες για την εθνική κυριαρχία, την επιρροή της «ισχυρής Ελλάδας» στη γεωγραφική περιοχή και το διεθνές γόητρό της γίνονται κάθε μέρα σαφέστερες: Ολοένα ευρύτερες και πιο σκοτεινές γκρίζες ζώνες στην εθνική επικράτεια που παρέλαβαν, δημιουργία προβλήματος «εθνικών μειονοτήτων» σε μια χώρα ζηλευτής άλλοτε εθνικής ομοιογένειας, νεο-οθωμανική περικύκλωση από βουλιμικά αμερικανο-τουρκικά προτεκτοράτα, καταρράκωση τής ελληνικής αυτοεκτίμησης και γοήτρου που συμβολίζεται στις αλληλοδιάδοχες ελληνικές εκπτώσεις ενώπιον των εξευτελιστικών προκλήσεων της σκοπιανής υπερδύναμης… Ο κ. Σημίτης ομολογεί τώρα το λάθος της στρατηγικής επιλογής στην εξωτερική πολιτική – την ένταξη της Τουρκίας στη ΕΕ, σαν θεραπεία πάσης νόσου και ό,τι άλλο στα εθνικά μας θέματα. Αλλά αυτό το σουρεαλιστικό δόγμα εισαγωγής που υιοθέτησε εξακολουθεί να τηρείται από τους διαδόχους του με θρησκευτική ευλάβεια και εθνικήν αυταπάρνηση.

Η πολιτική ηγεσία, που διεκδικεί το δικαίωμα αποκλειστικής «υπεύθυνης» διαχείρισης των εθνικών υποθέσεων, έχει πετύχει να προβάλει διεθνώς τον Ελληνισμό -και σε μεγάλο βαθμό να του ενσταλάξει την ψυχολογία- ενός έθνους οπαδών του «κινήματος emo», αυτών των παιδιών με τις φράντζες, σε συνεχή ηδονική προσμονή της σφαλιάρας από τους επιθετικούς Trendys της κακόφημης γειτονιάς μας. Αυτά τα αξιοθρήνητα αποτελέσματα της «υπεύθυνης διαχείρισης» από την εκάστοτε υπεύθυνη κυβέρνηση, τους συμβούλους της και τα διαπλεκόμενα μιντιακά πλυντήρια εγκεφάλων καθιστούν επιτακτική την ενεργοποίηση της συνταγματικής πρόβλεψης για προσφυγή σε δημοψηφίσματα για την αντιμετώπιση προβλημάτων υπαρξιακής εθνικής σημασίας.

Το δημοψήφισμα σαν οδός σωτηρίας

Η πρωθυπουργική αναφορά στη στάθμιση των «εθνικών συμφερόντων» προφανώς αφόπλισε ζωηρότερη αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης στην πρωθυπουργική εκτροπή από τη σταθερή προσήλωση στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου. Το γεγονός αυτό δακτυλοδεικτεί την αναπηρία μιας εξωτερικής πολιτικής που συνδυάζει την εξωτερικήν υποτέλεια με την εσωτερική δημαγωγία. Η υπονοούμενη προτεραιότητα στα «εθνικά συμφέροντα» βρίσκει απήχηση σε κάποιες κομπιναδόρικες χορδές του εθνικού ψυχισμού, οσοδήποτε και αν οι εκπτώσεις από θέσεις αρχών πληρώνονται με διεθνή ανυποληψία. Το τραγικό είναι ότι προσυπογραφή τού ακρωτηριασμού της Σερβίας -χάριν ενός κάποιου συμβιβασμού στο Σκοπιανό που να μπορεί να «πουληθεί» στην ελληνική κοινή γνώμη- δεν υπηρετεί αλλ’ αντίθετα πλήττει καίρια τα εθνικά συμφέροντα. Ολες οι έγκυρες μαρτυρίες που αναφέρθηκαν παραπάνω, πλείστες αναλύσεις στον διεθνή Τύπο (του τελευταίου «Σπίγκελ» μεταξύ άλλων) αναφέρουν και την Ελλάδα (Θράκη και Ηπειρο), και βέβαια την Κύπρο, μεταξύ των χωρών που θα υποστούν τις αλυσιδωτές επιπτώσεις του αποσχιστικού ντόμινο, που θέτει σε κίνηση το πρότυπο του Κοσόβου.

Η υπουργός των Εξωτερικών ψιττακίζει την Αμερικανίδα ομόλογό της ότι το Κόσοβο είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση («sui generous» (!) την είπε ο εκπρόσωπός της κ. Μακόρμακ, με την εκκωφαντική κλασική παιδεία του). Αλλά οι Ισπανοί δεν πείθονται, ούτε οι Σλοβάκοι, οι Ρουμάνοι, οι Κύπριοι, οι Τουρκοκύπριοι και οι Τούρκοι… Αλλά ούτε και οι Κοσοβάροι πανηγυριστές της ανεξαρτησίας με τους χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας και τα Πλακάτ με το σύνθημα Σκιπερία-Κόσοβο-Τέτοβο-Τσαμουριά.

Πρόσφατη « εμπιστευτική» έκθεση της αμερικανικής «Ένωσης Στρατηγικών Μελετών» που αναφέρεται σε προανακρούσματα εκδήλωσης χωριστικών κινημάτων στο Μαυροβούνιο, το Τέτοβο και την Ηπειρο, μεταξύ άλλων, η οποία τέθηκε στην Ουάσινγκτον υπό την κρίσιν υψηλόβαθμου πληροφορημένου Αμερικανού, φιλικά διακείμενου προς τη χώρα μας, προκάλεσε το ακόλουθο σχόλιο:

«Εάν αυτοί οι οραματισμοί γίνουν πραγματικότητα, η Αλβανία θα καταστεί μια χώρα σοβαρών διαστάσεων, δεν νομίζετε; Το λυπηρό είναι ότι αυτοί οι τρελο-Αλβανοί πού προπαγανδίζουν αυτά τα σχέδια το εννοούν. Με την επιτυχία τους στο Κόσοβο, αντιλαμβάνονται ότι αυτό που έχουν να κάνουν είναι ν’ αρχίσουν να φωνάζουν: «Δεν μας μεταχειρίζεσθε δίκαια. Φεύγουμε και παίρνουμε μαζί μας αυτό το κομμάτι της χώρας, που άλλωστε εσείς δεν το χρησιμοποιείτε και στο οποίο εμείς είμαστε τώρα η πλειοψηφία, γιατί όλοι μας έχουμε από τέσσερα-πέντε μωρά γύρω μας. Αν δεν σας αρέσει, θα πυροβολήσουμε μερικούς αστυνομικούς σας στην πλάτη και όταν αντιδράσετε θα φωνάξουμε το ΝΑΤΟ να γίνει ο στρατός μας και η αεροπορία μας να σας πετάξει έξω από τη χώρα σας.» Το αλβανικό κομμάτι της FYROM ακολουθεί, νομίζω, στη σειρά του προγράμματος. Ένα τμήμα της Ελλάδας θα έχει σειρά στη συνέχεια. Και εδώ θα είναι και της Ελλάδας, εν μέρει, το φταίξιμο, επειδή εκτός της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης, ελάχιστοι Έλληνες ζουν στην υπόλοιπη χώρα…»

Αυτά είπε αμερικανός αξιωματούχος, κάπου στον εγκέφαλο της υπερδύναμης. Δεν είχε ακόμη υπόψη του πώς ο ΣΥΡΙΖΑ των κυρίων Αλαβάνου-Τσίπρα ψήφισε στο πρόσφατο Συνέδριο όχι απλώς για τον ατομικό αλλά για τον συλλογικό εθνικό αυτοπροσδιορισμό των μεταναστών και μειονοτικών εν γένει στη χώρα μας. Και ότι το κρατικό Πάντειο φιλοξένησε τετραήμερο «επιστημονικό» συνέδριο για τα πάθη και δικαιώματα των Τσάμηδων της Θεσπρωτίας…

Έχουμε άραγε χρείαν άλλων μαρτυριών ότι, με πολιτικές ηγεσίες τέτοιας ποιότητος και τις υποθέσεις του έθνους στο σημείο που έχουν οδηγηθεί από αυτές, τα περί «υπεύθυνων κυβερνήσεων» αποτελούν αφόρητη πρόκληση; Και ότι ο -κατ’ αυτούς- «ανεύθυνος λαός» θα πρέπει να αξιώσει την εφαρμογή της δημοκρατικής αρχής του δημοψηφίσματος, για θέματα που αφορούν την επιβίωση και ακεραιότητα της χώρας του και το μέλλον των παιδιών του; Είναι μήπως οι δικοί μας επαγγελματίες της πολιτικής ευφυέστεροι και ικανότεροι των Ελβετών, των Γάλλων και των Ολλανδών, ή ο λαός μας κατώτερος;