ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ (ΚΑΙ ΛΟΓΩ ΕΥΡΩ) ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Εδώ και έξι χρόνια το βλέπουμε να συμβαίνει στη χώρα μας λόγω της τεράστιας διαφοράς σε πραγματική αξία ανάμεσα στη δραχμή και το ευρώ. Ακόμη το βλέπουμε να προωθείται σκόπιμα και συνειδητά από τις τράπεζες που μοιράζουν αφειδώς δάνεια στον καθένα χωρίς να ελέγξουν αν εκείνος μπορεί να ξεπληρώσει κανονικά, χωρίς να χρειαστεί να χάσει το αυτοκίνητο, το σπιτάκι ή το οικοπεδάκι το δικό του ή των γονιών του.
Δεν μπορούμε ακόμη δηλαδή οι έλληνες καταναλωτές να συνειδητοποιήσουμε την πραγματική αξία του χρήματος, καθώς αριθμητικά δεν έχουμε αλλάξει στη σκέψη και τους υπολογισμούς μας την αντίληψη που έχουμε για την ποσότητα του 5 του 10 ή του 100.
Τι δεν κάνουμε δηλαδή: Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έχουμε 100 χρηματικές μονάδες στην τσέπη οι οποίες μπορεί να αντιστοιχούσαν σε 34.700 μονάδες επί δραχμής, σήμερα όμως δεν έχουν ούτε την ίδια αξία ούτε μας χορηγούνται σε ίδια σχέση στον μισθό ή τη σύνταξη. Δηλαδή και αριθμητικά, ως μισθός ή σύνταξη, η νέα χρηματική μονάδα δεν έχει αυξηθεί ανάλογα με την αξία των προϊόντων, δεν παίρνουμε δηλαδή σε αριθμό μεγάλες ποσότητες ευρώ, αλλά πολύ μικρές.
Αυτό σε σύγκριση με το ότι με 1 ευρώ είναι ζήτημα αν αγοράζεις σήμερα ένα πακετάκι τσίχλες έχει επιφέρει σε πρώτη φάση σύγχυση στον καταναλωτή, η οποία μάλιστα κατορθώνει και διατηρείται σε μεγάλο βαθμό ακόμη και τόσα χρόνια μετά την έλευση του ευρώ.
Αυτό είναι που λέμε «Οικονομικός Αναλφαβητισμός» σε πρώτη φάση, δηλαδή να συνδέουμε την ποσότητα των χρημάτων με τον αριθμό και όχι με την πραγματική αξία η οποία σε κάθε περίπτωση είναι πιο μεγάλη: – «Έλα μωρέ τι έχουν δυο καφέδες, 7 ευρουδάκια έχουν».
Σε δεύτερη φάση ο «οικονομικός αναλφαβητισμός» αφορά τα σωρηδόν δάνεια που παίρνουν οι καταναλωτές, στην αρχή για να αγοράσουν κάτι, ύστερα για να πληρώσουν τις δόσεις γι’ αυτό που αγόρασαν και μετέπειτα για να πληρώσουν τους τόκους από τις καθυστερημένες δόσεις από το δεύτερο δάνειο που ούτως ή άλλως δεν ξεπλήρωσε ούτε το πρώτο.
Οι τράπεζες δένουν έτσι τους καταναλωτές, αλλά και τους εμπόρους, όπως δείχνουν τα πράγματα, χειροπόδαρα, τους φορτώνουν με πιστωτικές κάρτες με τόκους που τρέχουν κάθε μήνα, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν ήδη βάλει στο χέρι ακίνητες περιουσίες καταναλωτών ή επιχειρήσεις καταστηματαρχών υπερπολλαπλάσιας αξίας από το συνολικό ποσό του δανεισμού συν τους τόκους. Έτσι βγαίνουν εύκολα τα χρήματα.
Ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Πειραιώς Β. Κορκίδης επισημαίνει ότι: «Πρέπει όλοι να στρέψουμε την προσοχή μας στο φαινόμενο του οικονομικού αναλφαβητισμού και στην αναγκαιότητα οικονομικής εκπαίδευσης των ελλήνων καταναλωτών.
Το μεγαλύτερο ποσοστό ενηλίκων, στις μέρες μας, αδυνατεί να κατανοήσει πλήρως τη βασική έννοια της σωστής οικονομικής διαχείρισης, με αποτέλεσμα να προβαίνουν σε λανθασμένες ”για την τσέπη” τους κινήσεις, όπως για παράδειγμα παίρνοντας οικονομικά ρίσκα εν αγνοία τους, λάθος αποφάσεις για δάνεια και αποταμιεύσεις, αλλά και πολύ συχνά σε καθημερινό επίπεδο προβαίνοντας σε εύκολες, χωρίς σκέψη, αγορές και έξοδα, τα οποία μπορούν τελικά να καταλήγουν εις βάρος τους.
Δεν παραγνωρίζουμε ότι σήμερα ο έλληνας καταναλωτής είναι πιο έξυπνος, πιο πληροφορημένος, πιο απαιτητικός, αλλά πολλές φορές εμφανίζεται πιο αδιάφορος, πιο πολύπλοκος, πιο απόμακρος και δυσνόητος, προσεγγίζοντας εσφαλμένα τις συνήθειες του σύγχρονου καταναλωτή της ευρωζώνης.
Ο ”οικονομικός αναλφαβητισμός” περιγράφει την κατάσταση εκείνη κατά την οποία τα άτομα παρουσιάζουν περιορισμένη ικανότητα λήψης σωστών αποφάσεων που αφορούν στην προσωπική οικονομική τους διαχείριση και γενικότερα στη διαχείριση του νοικοκυριού τους, ακόμη και του καταστήματός τους.
Τα προαναφερόμενα είναι απόρροια ελλιπούς εκπαίδευσης σε ζητήματα οικονομικής διαχείρισης και απαιτείται η συνεργασία της πολιτικής ηγεσίας με εκπροσώπους των κοινωνικών εταίρων και τις καταναλωτικές οργανώσεις ώστε να μπορέσουμε να συμβάλλουμε όλοι στην εξάλειψη του ”οικονομικού αναλφαβητισμού”.
Σε μια κοινωνία που γίνεται καθημερινά όλο και περισσότερο εξαρτημένη από ένα σύνθετο, αυξανόμενο, ταχύτατα εξελισσόμενο οικονομικό περιβάλλον διάθεσης προϊόντων, υπηρεσιών και αγαθών, τα εκπαιδευτικά σεμινάρια και κάθε είδους προγράμματα κατάρτισης, εκπαιδευτικές διαδικασίες, η διά βίου μάθηση, καθώς επίσης και μια οργανωμένη καμπάνια ενημέρωσης με επίκεντρο τον καταναλωτή, μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά και προς όφελος όλων μας.»