Μικρόνοες, μικρόψυχοι, κακοήθεις…

Το είδαμε κι αυτό: Τις τελευταίες μέρες «διαπρεπείς» αρθρογράφοι σε «μεγάλες» και «έγκυρες» εφημερίδες των Αθηνών βγήκαν να πανηγυρίσουν για την ήττα του Τάσσου Παπαδόπουλου στην Κύπρο και για τον… θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου!
Επιχαίρουν, λέει, που οι «εθνικιστές» στην Ελλάδα μένουν «ορφανοί», αφού έχασαν τα δύο σημαντικότερα σύμβολά τους!
• Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι στην Ελλάδα
-ευτυχώς- δεν υπάρχει άξια λόγου εθνικιστική μερίδα. Ίσως είμαστε η μόνη χώρα της περιοχής όπου δεν υπάρχει σημαντική εθνικιστική μερίδα, όπως υπάρχει στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στην Αλβανία, στη Ρουμανία και στα Σκόπια. Για να μην αναφερθούμε σε μεγάλες δυτικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, ή Γερμανία, η Βρετανία και η Ιταλία, ή και μικρότερες, όπως η Ισπανία και η Πολωνία, ή ακόμα μικρότερες, όπως η Αυστρία και η Ολλανδία, όπου οι δικοί τους «μετριοπαθείς» είναι πολύ πιο «εθνικιστές» από τους δικούς μας «υπερ-πατριώτες»!
Έχουν ακουστά, για παράδειγμα, για τα «έργα και τις ημέρες» του σοσιαλιστή Προέδρου της Γαλλίας, Φρανσουά Μιτεράν, ή του επίσης σοσιαλιστή πρωθυπουργού της Ισπανίας Φελίπε Γκονζάλες, ή του σοσιαλδημοκράτη καγκελαρίου της (Δυτικής) Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ, ή του Δημοκρατικού αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον ή της κεντροαριστερής συζύγου του και σημερινής προεδρικής υποψήφιας των Δημοκρατικών, Χίλαρι;
Έχουν ακουστά για τα έργα και τις ημέρες του Εργατικού πρωθυπουργού της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, που κάποτε υπήρξε εμπνευστής του «Τρίτου Δρόμου» για τους πάσης φύσεως ευρωπαίους Κεντροαριστερούς, ύστερα δεν άφησε επέμβαση για επέμβαση (κατά κανόνα χωρίς την έγκριση των Ηνωμένων Εθνών) όπου δεν πρωτοστάτησε και τελικά ασπάσθηκε και τον Καθολικισμό;
Με βάση τα κριτήρια που έχουν οι καθ’ ημάς πρυτάνεις της «πολιτικής ορθότητας», όλες αυτές οι ηγετικές προσωπικότητες -σύγχρονες και λίγο παλαιότερες- πρέπει να χαρακτηριστούν «ακραίοι», «ακροδεξιοί», «εθνικιστές» και «θρησκόληπτοι»!
Στην Ελλάδα δεν έχουμε τίποτε το αντίστοιχο, τίποτε το συγκρίσιμο, ούτε σε επίπεδο ηγεσίας ούτε σε επίπεδο λαϊκού ρεύματος. Ίσως αυτό να είναι το πρόβλημά μας. Πάντως δεν έχουμε…
• Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπήρχε σημαντικός χώρος «εθνικισμού» στην Ελλάδα. Τότε τι ακριβώς θα θέλαμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που δεν είμαστε εθνικιστές; Θα θέλαμε αυτόν τον χώρο «ακέφαλο» ή θα προτιμούσαμε να έχει ηγέτες που συμμετέχουν στο δημοκρατικό σύστημα, ώστε να ενσωματώνουν τους οπαδούς τους στα πλαίσια και στις ισορροπίες του δημοκρατικού παιγνιδιού;
Αν οι εμπαθείς αυτοί αρθρογράφοι είχαν δημοκρατική παιδεία, θα καταλάβαιναν ότι μεγάλο πλεονέκτημα της δημοκρατίας είναι αυτό ακριβώς: ότι μπορεί και ενσωματώνει τα άκρα, ότι ημερεύει τα πνεύματα, ότι κατευνάζει τα ήθη, ότι δίνει διέξοδο στις κοινωνικές εντάσεις, που πυροδοτούν αντιδράσεις και τροφοδοτούν τα άκρα.
Κι αυτή η «κατευναστική» λειτουργία της δημοκρατίας δεν «μερεύει» απλώς τα «άγρια», δεν συγκρατεί απλώς τα «άκρα», αλλά εμπλουτίζει τον δημόσιο λόγο, παράγει νέες ιδέες και αναδεικνύει νέους ηγέτες. Τα μεγάλα ιστορικά άλματα δεν προκύπτουν από τη ρουτίνα της συμβατικής πολιτικής διαχείρισης, αλλά από τις συγκρούσεις των μεγάλων ιδεών, που συχνά γεννιούνται στα άκρα, αλλά δεν μένουν στα άκρα…
Όλοι οι μεγάλοι ηγέτες κάθε εποχής χαρακτηρίστηκαν κάποτε «ακραίοι». Μερικοί υπήρξαν ακραίοι. Αλλά δεν παρέμειναν ακραίοι…
«Ακραίος» θεωρήθηκε, κάποτε, ο καγκελάριος Γκούσταβ Στέσεμαν της (προπολεμικής) Γερμανίας και ο Ραϊμόν Πουανκαρέ της Γαλλίας και ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ στις ΗΠΑ και ο Βίλι Μπραντ και ο Κάρολος Ντε Γκωλ και Τζον Κένεντι και η Μάργκαρετ Θάτσερ…
Όλοι οι ακραίοι δεν έγιναν «μεγάλοι». Αλλά όλοι οι μεγάλοι κάποια στιγμή χαρακτηρίστηκαν «ακραίοι».
Συχνά συνέβη και το αντίστροφο: κάποιοι αληθινά ακραίοι προσπάθησαν να το παίξουν «δημοκράτες», «σώφρονες», «ειρηνιστές», «πολιτικώς ορθοί», θα λέγαμε σήμερα:
Το 1967, λίγους μήνες μετά την επικράτησή της, η χούντα των συνταγματαρχών πήρε την πρώτη μεγάλη «διπλωματική της πρωτοβουλία»: Ταξίδεψε τότε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος στην Αδριανούπουλη κι επιχείρησε να κάνει «άνοιγμα φιλίας» στην Τουρκία. Λίγο αργότερα προκλήθηκε μεγάλη ελληνοτουρκική κρίση και η Ελλάδα ανακάλεσε τη μεραρχία από την Κύπρο. Τη μεραρχία που είχε στείλει (κρυφά) ο «γέρος της Δημοκρατίας», Γεώργιος Παπανδρέου, την ανακάλεσε από τον Κύπρο, χωρίς να πάρει κανένα απολύτως αντάλλαγμα, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος…
Σύμφωνα με τα κριτήρια των σημερινών θεματοφυλάκων της «πολιτικής ορθότητας», ο Παπαδόπουλος πώς πρέπει να χαρακτηριστεί; «Μετριοπαθής ηγέτης»; Και ο Γεώργιος Παπανδρέου πώς πρέπει να χαρακτηριστεί; «Επικίνδυνος εθνικιστής»;
Τι θα ακούσουμε ακόμα, Θεέ μου;
Οι άνθρωποι που καθύβρισαν τον Χριστόδουλο -ζώντα και νεκρό- και ελεεινολογούν τον Τάσσο Παπαδόπουλο προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα για τα «ηγετικά χαρίσματα» και τον «ριζοσπαστικό λόγο του»… Αλέξη Τσίπρα!
Όντως, τι θα ακούσουμε ακόμα, Θεέ μου;
Ν. Ζ.