ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ Μακεδονία

Βέβαια, η βασική πολιτική ευθύνη του κυοφορούμενου συμβιβασμού ανήκει στην κυβέρνηση. Στην κυβέρνηση του Μακεδόνα Κ. Καραμανλή. Αλλά είναι επίσης φανερό ότι στο αυτό μήκος κύματος κινούνται τόσο η αξιωματική αντιπολίτευση όσο και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, με ελάχιστες και φραστικές μόνο διαφοροποιήσεις.

Αυτή η επί της ουσίας συμπόρευση και συμφωνία του συνόλου σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων οδηγεί περίπου αναπόφευκτα σε οδυνηρό συμβιβασμό παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας σε ιστορικούς παραχαράκτες και αλυτρωτικούς «νταβατζήδες» που έχουν βάλει στόχο να μετατρέψουν ξανά τα Βαλκάνια σε μπαρουταποθήκη αποσταθεροποίησης στην Ευρώπη.

Δεν είναι άλλωστε άσχετο, ίσα ίσα το αντίθετο, ότι το «σπρώξιμο» της Ουάσινγκτον προς Αθήνα και Σκόπια να τα βρουν στο θέμα της ονομασίας, «σπρώξιμο» που έχει λάβει τις διαστάσεις ανοιχτού εκβιασμού, έρχεται παράλληλα με την αναγνώριση της ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου, που έχει προκαλέσει αλυσιδωτές και εκρηκτικές αντιδράσεις κυρίως απ’ την πλευρά της Ρωσίας και απειλεί τις, ούτως ή άλλως, εύθραυστες ισορροπίες που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια στα Βαλκάνια.

Κόντρα λοιπόν στη διακηρυγμένη θέληση του ελληνικού λαού για μη αποδοχή ονομασίας των Σκοπίων που θα περιέχει το όνομα ή παράγωγο του ονόματος Μακεδονία, το χαλί για τοΝ μεγάλο συμβιβασμό έχει στρωθεί. Και μάλιστα διακομματικά.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση ποντάρουν, επενδύουν για να «πουλήσουν» τον συμβιβασμό, στην «κούραση» του ελληνικού λαού, που εκτιμάται ότι έχει ως αποτέλεσμα την αποδοχή της «σύνθετης ονομασίας» με γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό. Οπότε εκτιμούν ότι το πολιτικό κόστος θα είναι «ελεγχόμενο»…

Αυτό φυσικά που λησμονούν να μας πουν είναι το τι έκαναν επί 16 χρόνια, μετά το ’92, ως υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις, για να διατηρήσουν την εθνική μνήμη και τον λαό σε εγρήγορση. Φαίνονται ακόμα να αγνοούν –σκόπιμα– αυτό που μας επεσήμαιναν σοβαροί πολιτικοί παρατηρητές. Ότι, δηλαδή, με φοβικά σύνδρομα δεν είναι δυνατό να ασκηθεί ανυποχώρητη εθνική πολιτική προάσπισης των δικαίων και της ιστορίας του Ελληνισμού. Έτσι από υποχώρηση σε υποχώρηση κινδυνεύουμε να γίνουμε ο «σάκος του μποξ» της ευρύτερης περιοχής! Και μάλιστα… διακομματικά!

Άλλωστε, η απεμπόληση δικαιωμάτων και της ίδιας της ιστορίας μας εκφράζεται επίσης και στο Αιγαίο και στην Κύπρο, βήμα προς βήμα, με… διαχρονική και διακομματική συνέπεια!

Όπως μάλιστα εκτιμούν σοβαροί πολιτικοί, το επόμενο βήμα θα είναι η αμφισβήτηση της Θράκης. Εκεί θα παιχτεί το «μεγάλο παιχνίδι» απ’ την Τουρκία, που φαίνεται ότι –προς το παρόν– «εγκαταλείπει» τα σχέδια για ανεξαρτητοποίηση α λα Κόσοβο των κατεχομένων στην Κύπρο. Ίσως επειδή και δεν τη συμφέρει –τώρα– κάτι τέτοιο. Και ενώ αυτά συμβαίνουν, ενώ τέτοια σχέδια συρρίκνωσης της Ελλάδας βρίσκονται σε εξέλιξη, ημείς… άδομεν!

Μάλιστα, θριαμβολογούμε κιόλας ότι θα ασκήσουμε… υπερήφανα βέτο, την ίδια στιγμή που έχουμε κάνει το νεύμα της υποχώρησης…

Κακή τη τύχη βέβαια βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι ηγέτες με πραγματικό παράστημα και διεθνές κύρος έχουν εκλείψει. Πρόσφατα έφυγε κι ο «ενοχλητικός» Χριστόδουλος, του οποίου η φωνή ακουγόνταν και δεν θα μπορούσαν εύκολα να παρακάμψουν, να αγνοήσουν…

Δυσοίωνες είναι εξάλλου και οι προβλέψεις για το τι μπορεί να γίνει και με τους βουλευτές, ιδιαίτερα της Β. Ελλάδας. Ήδη το έδαφος προλειαίνεται με επιχειρήματα περί… εθνικής νίκης. Και η αίσθηση που υπάρχει, καθώς και σχετικές πληροφορίες, είναι πως δεν θα πρέπει να αναμένονται σοβαρές αντιδράσεις από βουλευτές της ΝΔ, ούτε απ’ τους εκ της Β. Ελλάδας, οπότε ο συμβιβασμός θα περάσει…

Η «κόκκινη γραμμή» Καραμανλή και το σχέδιο… πλεύσης!

Σύμφωνα εξάλλου με έγκυρες πληροφορίες μας, ο Κ. Καραμανλής σε συσκέψεις που έκανε τις τελευταίες μέρες με το στενό του επιτελείο, προσδιόρισε ως εξής την «κόκκινη γραμμή» την οποία δεν είναι διατεθειμένος να ξεπεράσει:

• Αποδοχή της σύνθετης ονομασίας, αλλά μόνο με γεωγραφικό ή έστω χρονικό προσδιορισμό. Δηλαδή γίνεται αποδεκτή η πρόταση «Άνω Μακεδονία» και προτείνεται παραλλαγή του «Νέα Δημοκρατία της Μακεδονίας» σε «Δημοκρατία της Νέας Μακεδονίας». Οι υπόλοιπες προτάσεις που περιλαμβάνονται στο «πακέτο Νίμιτς» απορρίπτονται.

• Μη αποδοχή της «διπλής ονομασίας», που επίσης προβλέπεται στο «πακέτο Νίμιτς». Δηλαδή η ελληνική πλευρά απαιτεί η σύνθετη ονομασία, εφόσον καταλήξει η διαπραγμάτευση, να είναι μία και μοναδική για όλες τις χρήσεις. Και για τους διεθνείς Οργανισμούς (μάλιστα η Ελλάδα θα ζητήσει να γίνει λεπτομερής καταγραφή τους, ώστε να αποφευχθούν… τυχόν «παρεξηγήσεις») και για τα διαβατήρια των Σκοπίων και για τις διμερείς τους σχέσεις.

• Κατοχύρωση της ονομασίας, εφόσον υπάρξει συμφωνία, και στο Σύνταγμα των Σκοπίων. Κατοχύρωση επίσης του ότι δεν υπάρχουν αλυτρωτικές βλέψεις στο μέλλον.

• Αν η διαπραγμάτευση δεν καταλήξει, τότε η Ελλάδα πάει σε βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Εδώ υπάρχει εναλλακτικά κι ένα άλλο σενάριο. Αν δηλαδή ναυαγήσει και αυτή η πρωτοβουλία Νίμιτς, τότε να μην απευθύνει το ΝΑΤΟ πρόσκληση στα Σκόπια για ένταξη, ακριβώς για να αποφευχθεί το ελληνικό βέτο…

Για την τύχη αυτής της τελευταίας πρωτοβουλίας Νίμιτς πολλά θα εξαρτηθούν και απ’ το ποια θα είναι τελικά η στάση και των Σκοπίων και φυσικά των ΗΠΑ.

Ιδιαίτερα το μέχρι πού θα φτάσουν οι –αναμενόμενες– πιέσεις της Ουάσινγκτον.

Υπάρχει πάντως μια εκτίμηση, σύμφωνα με την οποία είναι πιθανό να απορρίψουν οι Σκοπιανοί τις προτάσεις Νίμιτς, τις οποίες θεωρούν χειρότερες απ’ τις ανάλογες που είχαν υποβληθεί επί υπουργίας Π. Μολυβιάτη.

Σε κάθε περίπτωση είναι γεγονός ότι η αποδοχή της σύνθετης ονομασίας, της οποίας το δεύτερο συνθετικό θα είναι το «Μακεδονία», αποτελεί ανατροπή της απόφασης του συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών του 1992.

Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση δεν προτίθεται να συγκαλέσει εκ νέου το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, ούτε βέβαια να πάει σε δημοψήφισμα. Προχωρά δηλαδή σε αλλαγή μιας πάγιας ελληνικής θέσης χωρίς να προσφύγει ούτε στον λαό ούτε καν σε ένα όργανο που είχε λάβει την προηγούμενη απόφαση το 1992. Και το κάνει αυτό επειδή ουδείς διαμαρτύρεται απ’ τα κόμματα της αντιπολίτευσης!

«Γυμνοί» και στο Κόσοβο!

Αλλά η χώρα μας εμφανίζεται άνευ θέσεων, που ουσιαστικά ισοδυναμεί με αποδοχή των αμερικάνικων θέσεων, και στο μέγιστο θέμα του Κοσόβου, μέγιστου όχι μόνο για την ευρύτερη περιοχή μας αλλά και γενικότερα.

Έτσι η αμερικανόπνευστη ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, που ανοίγει ασκούς του Αιόλου, συνάντησε την αντίδραση μόνο της Ισπανίας, της Ρουμανίας και της μικρής Κύπρου απ’ τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά της Ρωσίας. Η Ελλάδα, παρά τις πατροπαράδοτες φιλικές σχέσεις με τη Σερβία, παρότι το «μοντέλο» του Κοσόβου μπορεί αύριο μεθαύριο να επιχειρηθεί να μεταφερθεί στην Κύπρο ή στη Θράκη, σιωπά. Και η σιωπή της είναι στην ουσία εκκωφαντική αβάντα σε ΗΠΑ και Αλβανία. Δηλαδή έχουμε μια θέση που εξ αντικειμένου μπορεί στο μέλλον να αποβεί σε βάρος μας και επιπλέον μας φέρνει σε αντίθεση με τη Ρωσία, αν και επιδιώκουμε –υποτίθεται– να οικοδομήσουμε φιλικές σχέσεις με τη χώρα αυτή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η ανυπαρξία επίσημης ελληνικής θέσης για το Κόσοβο έχει δημιουργήσει προβλήματα και σε ελληνικές αντιπροσωπείες (κοινοβουλευτικές για παράδειγμα) και άπαντες απορούν πώς είναι δυνατό μια βαλκανική χώρα, με προβλήματα μάλιστα, να καλύπτεται πίσω απ’ την επαμφοτερίζουσα ευρωπαϊκή θέση, επειδή –προφανώς– δεν θέλει να λάβει σαφή θέση ούτε να εναντιωθεί στη γραμμή της Ουάσινγκτον!