Ευθαρσώς

Ο λαός σήμερα θα επιλέξει Χριστόφια ή Κασουλίδη. Και οι δύο στήριξαν τον προεκλογικό τους αγώνα, για το Κυπριακό, στην αδημονία για «λύση τώρα» ή «το συντομότερο δυνατό», αφορίζοντας κάθε σκέψη, έστω, για λύση σε «βάθος χρόνου». Η διχοτόμηση βρίσκεται προ των θυρών, εμείς μπορούμε καλύτερα, ο Τάσσος αρνείται να δει τον Ταλάτ και προκαλεί αντιπάθειες στο εξωτερικό, ήταν τα κύρια επιχειρήματα του Δημήτρη Χριστόφια. Δεν είναι αρεστός στους ξένους, εμείς είμαστε πιο αξιόπιστοι στην Ευρώπη, υποστήριζε το επιτελείο του Ιωάννη Κασουλίδη.
Αύριο θα είναι μια εντελώς διαφορετική μέρα λοιπόν. Πολύ διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Ακόμη και αν η νέα κυβέρνηση της Κύπρου θα αποτελείται από πρόσωπα προερχόμενα από τους ίδιους κομματικούς και ιδεολογικούς χώρους, όπως και η προηγούμενη. Η τριμερής, που σφάχτηκε κυριολεκτικώς στην προεκλογική περίοδο, ανασυντάσσει τις δυνάμεις της. Το μόνο που φαίνεται να αλλάζει είναι ο ένοικος στο προεδρικό μέγαρο. Τώρα πια δεν θα υπάρχουν αναστολές για τα πρωτοκόλλα. Μπορούμε να βλέπουμε συχνά, έστω και για έναν καφέ, τον παλιό σύντροφο και σημερινό κατοχικό ηγέτη Μεχμέτ Αλή Ταλάτ. Άλλωστε, γι’ αυτό κυρίως, αλλά και γιατί δεν ήταν αρεστός στους ξένους, στείλαμε σπίτι του τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ψύλλους στ’ άχυρα, θα μου πείτε, για μας τους Έλληνες. Εδώ στείλαμε στο σπίτι του τον Ελευθέριο Βενιζέλο, λίγο μετά την επιστροφή του από το Παρίσι, ενώ είχε ανά χείρας τη συνθήκη των Σεβρών, μια συνθήκη που απετέλεσε τη μεγαλύτερη νίκη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στους αιώνες των αιώνων! Γι’ αυτό σας λέω. Είναι μάταιο να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε τα ανεξήγητα.
Τέλος εποχής υποστηρίζουν πολλοί. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο τελευταίος της παλιάς φρουράς, εμπόδιο στα επαίσχυντα σχέδια. Κόκκινο πανί για την Ντόρα, τον Μητσοτάκη, τον Γιωργάκη, τους εθνομηδενιστές, το Λονδίνο, την Ουάσινγκτον…. Στην Ουάσινγκτον και στο Λονδίνο άνοιξαν ήδη οι πρώτες σαμπάνιες. Και στην Τουρκία πανηγυρίζουν ακόμα για το αποτέλεσμα. Ο Ταλάτ έχει ήδη πετάξει τα φέσια του. Και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ ετοιμάζει τις βαλίτσες του. Αναμένονται νέες πρωτοβουλίες και νέα σχέδια λύσεως. Με τις εξελίξεις να μη συνηγορούν δυστυχώς σε μια πιο ισορροπημένη πρόταση από εκείνη του Ανάν. Η δική τους λύση πάντα στόχευε και στοχεύει στην επέκταση της τουρκικής συγκυριαρχίας σε ολόκληρο το νησί, πλην βρετανικών βάσεων φυσικά. Τον τελευταίο λόγο θα τον έχει και πάλιν ο κυρίαρχος λαός. Ουαί και αλίμονο, όμως, αν αρνηθεί ξανά τις «καλές υπηρεσίες τους». Το Κόσοβο δείχνει τον δρόμο για το αύριο.
Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, έσχατο και σχεδόν μοναχικό ανάχωμα αντιστάσεως. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ένας ευφυής πολιτικός, με γνώσεις και απίστευτες εμπειρίες, που αδίκησε τον εαυτόν του και μαζί και όλους εμάς που τον πιστεύουμε. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που φέρει μεγάλη ευθύνη για την ανοχή που επέδειξε στους παλιούς συνεταίρους του. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, που έκανε το μεγάλο λάθος να επιτρέψει στο Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ) και τον Δημοκρατικό Συναγερμό (ΔΗΣΥ) να λεηλατούν το 76% του Κυπριακού Ελληνισμού. Τα δυο μεγάλα κόμματα της Κύπρου, το κατ’ όνομα κομμουνιστικό ΑΚΕΛ και ο κεντροδεξιός Συναγερμός, που κατόρθωσαν να επαναφέρουν τους οπαδούς τους στα κομματικά μαντριά. Δεν αναλάμβανε πρωτοβουλίες, μας έλεγαν. Αυτή η καταστροφολογική εκστρατεία με αιχμή το δίλημμα για τη λύση που δεν μπορεί να έλθει με πρόεδρο τον Τάσσο Παπαδόπουλο.
Οι νικητές της περασμένης Κυριακής (που εάν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό ήταν έτοιμοι, παρά την άβυσσο που τους χωρίζει, να κάνουν την υπέρβαση) είναι θιασώτες της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Και οι δύο μάλιστα δυσανασχετούσαν με τον απερχόμενο πρόεδρο, όταν, με κάθε ευκαιρία, διευκρίνιζε πως αυτή η μορφή λύσης πρέπει να έχει ουσιαστικό περιεχόμενο. Για ιδεολογίες, ας το αφήσουμε καλύτερα. Το ΑΚΕΛ, χωρίς ευρωπαϊκό προσανατολισμό και με διαχρονικά αντιφατικές θέσεις σε μείζονος σημασίας θέματα, καλείται τώρα να βάλει πάρα πολύ νερό στο κρασί του και να διαχειρισθεί ένα άκρως φιλελεύθερο σύστημα διακυβέρνησης. Το ΑΚΕΛ, που το παρελθόν διδάσκει πως είναι άριστο σε κάθε μορφής προσαρμοστικότητα.
Ανακεφαλαιώνουμε λοιπόν: Δεν ήταν αρεστός στους ξένους. Δεν καταδεχόταν να κάνει έστω ένα τραπέζι στον κατοχικό ηγέτη. Δεν υποχωρούσε εύκολα και ήταν σταθερός στις απόψεις του. Δεν ήθελε μια οποιανδήποτε λύση. Αγωνιζόταν για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση και την πραγματική επανένωση της πατρίδας του. Και εμείς τον στείλαμε στο σπίτι του. Ίσως γιατί δεν θέλουμε να απολέσουμε τις επαύλεις με τα δέκα υπνοδωμάτια, τις κρουαζιέρες και τα υπερπολυτελή μας αυτοκίνητα. Ίσως γιατί συμμαχώντας με τους εθνομηδενιστές εγκαταλείψαμε τον αγώνα για εθνική επιβίωση. Ίσως, στο τέλος τέλος, επειδή έχουμε παντελή άγνοια κινδύνου… Και αυτό το τελευταίο είναι και το πλέον επικίνδυνο.
Παρ’ όλα αυτά και καθώς είναι πρόδηλο ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα γίνουμε μάρτυρες αλλεπάλληλων διεργασιών, στο παρασκήνιο ή το προσκήνιο, για κινητικότητα στο Κυπριακό, θέλουμε και ευχόμαστε ο νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να επιτύχει επ’ αγαθώ της πατρίδος.
ΥΓ.: Όλους τους προηγούμενους μήνες φώναζαν όλα όσα τους χώριζαν. Και ξαφνικά θυμήθηκαν όλα εκείνα που τους ενώνουν λοιπόν… Έγιναν μάλιστα και οι σχετικές για την περίσταση συναλλαγές. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι τρεις, εγκατέλειψαν και πρόδωσαν τον Συνασπισμό Δυνάμεων που έδωσε ανιδιοτελώς τη μάχη. Λες και το διακύβευμα των εκλογών ήταν ο διαμερισμός των υπουργείων. Ήμαρτον, Κύριε.
[email protected].