Εκλογές στην Κύπρο χωρίς τον Πρόεδρο
Κι ας λένε οι ιδιοκτήτες και εκπρόσωποι των εταιρειών ότι «δεν ήταν έκπληξη για τους ίδιους», επειδή είχαν αποτελέσματα μετρήσεων που δεν δημοσιεύονταν λόγω της απαγόρευσης σύμφωνα με τα οποία δεν ήταν σίγουρο ότι περνούσε στον β΄ γύρο, ή -ακόμα πιο προχωρημένη εκδοχή- «φαινόταν ότι περνούν στον δεύτερο γύρο οι κ. Χριστόφιας και Κασουλίδης». Δεν περίμενε κανείς, και τα άλλα είναι εξυπνακισμοί και προφάσεις, ότι δεν θα πέρναγε ο Τάσος Παπαδόπουλος στον βʼ γύρο. Είχε κατορθώσει (και φάνηκε από το ποσοστό του που έφθασε σχεδόν το 32%) να διεισδύσει στις τάξεις ψηφοφόρων άλλων κομμάτων και να αποτελέσει αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν homme d’ etat, εκφραστή της κρατικής οντότητας.
Αυτό άλλωστε πέτυχε σε μεγάλο βαθμό ο ίδιος με την ιστορικής σημασίας δήλωσή του απορρίπτοντας το σχέδιο Ανάν «παρέλαβα κράτος, δεν θα παραδώσω κοινότητα». Δεν αρκεί (είναι εξαιρετικά μηχανιστικό, αδόκιμο και αναντίστοιχο με την πραγματικότητα) να προσθέτει κανείς τα ποσοστά των κομμάτων που τον στήριζαν, προκειμένου να αποδείξει ότι είναι φυσιολογικό το 31-32%, τα κόμματα αυτά «τόσο συγκεντρώνουν». Πρώτα πρώτα δεν συγκεντρώνουν τόσο, κι αν γινόταν μια δημοσκόπηση τώρα (ή ακόμα καλύτερα βουλευτικές εκλογές) το σύνολο των δυνάμεων που στήριξαν την υποψηφιότητα Παπαδόπουλου (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, των Ευρωπαίων Δημοκρατών και των Οικολόγων) δεν θα ξεπερνούσε το 26-27%. Ύστερα ο πρόεδρος Παπαδόπουλος στη διάρκεια της θητείας του φάνηκε ότι λειτουργούσε ως υπερκομματικός πρόεδρος μιλώντας μόνο για το συμφέρον της Κύπρου, κάτι που έφερνε κοντά στη λύση που πρότεινε πολύ κόσμο ο οποίος «ανήκε» στον Δημοκρατικό Συναγερμό (ΔΗΣΥ) αλλά και στο Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (ΑΚΕΛ).
Τα δύο μεγάλα κόμματα της Κύπρου, η εκλογική δύναμη των οποίων φθάνει το 70%, μπορεί τυπικά να εκπροσωπούν τη δεξιά και το Κομμουνιστικό Κόμμα, στην πραγματικότητα όμως επέχουν θέση κέντρου πολλές φορές, μια και ο τρόπος διακυβέρνησης που εφαρμόζουν όταν κυβερνούν δεν παραπέμπει ούτε σε σκληρή δεξιά ούτε φυσικά σε σοβιέτ. Έτσι, δεν είναι δύσκολο πολίτες που τα επιλέγουν ως λύση στις βουλευτικές εκλογές να συγκινηθούν από τον ηγετικό λόγο ενός άλλου προσώπου (που δεν ηγείται του κόμματος που προτιμούν), αλλά βρίσκεται στην προεδρία της Δημοκρατίας. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό ισχύει περισσότερο για τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ μια και το κόμμα τους είχε προωθήσει τη λύση Παπαδόπουλου για την προεδρία, αλλά και μετείχε στις κυβερνήσεις του μέχρι λίγο πριν από το τέλος της θητείας του προέδρου.
Ο Τάσος Παπαδόπουλος έχασε τις εκλογές, διότι την τελευταία βδομάδα τα δύο μεγάλα κόμματα κατόρθωσαν να συσπειρώσουν στη λογική «μπετόν» τους ψηφοφόρους τους, με αποτέλεσμα να ξεπεράσουν οι δύο υποψήφιοί τους το οριακό 33% και να αφήσουν στην τρίτη θέση τον έως τώρα πρόεδρο της χώρας, που άγγιξε το 32%. Ανέβηκε εξαιρετικά πολύ ο βαθμός συσπείρωσης των ψηφοφόρων που δεν συσπειρώθηκαν «εναντίον του Τάσσου» αλλά εναντίον της πιθανότητας να κερδίσει «ο άλλος» υποψήφιος του άλλου μεγάλου κόμματος. Αυτό ήταν κάτι που δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει ο χαρισματικός Παπαδόπουλος, επειδή δεν είχε «απόθεμα ψηφοφόρων», για να συσπειρώσει και να αντιπαρατάξει.
Έφθασε -χωρίς οπαδικό στρατό- πολύ κοντά στους δύο, αλλά δεν μπόρεσε να μπει ανάμεσά τους, με αποτέλεσμα να περάσουν στον β΄ γύρο των σημερινών προεδρικών εκλογών οι εκπρόσωποι των δύο μεγάλων «κομμάτων-μπετόν». Η εκδοχή που ακούγεται, ότι έχασε επειδή εκπροσωπούσε άλλες γενιές και άλλη εποχή, είναι εξαιρετικά ελαφριά και διάτρητη, διότι ο Παπαδόπουλος έδωσε στην Κύπρο και τους Κυπρίους μια χαμένη περηφάνια και όχι μόνο στα λόγια. Αντιτάχθηκε ουσιαστικά μόνος αυτός στην επιχείρηση άλωσης και προτεκτορατοποίησης του νησιού, δείχνοντας ότι τα πράγματα μπορούν να συμβούν και αλλιώς, όχι μόνο όπως θέλουν οι μεγάλες δυνάμεις. Από τότε και μετά φυσικά μπήκε στο στόχαστρο των δυνάμεων αυτών με αποτέλεσμα να πληρώσει τις επιλογές του την περασμένη Κυριακή.
Μια άλλη συνώνυμη της προηγούμενης εκδοχή, ότι έμεινε εκτός βʼ γύρου επειδή ο κόσμος στην Κύπρο κουράστηκε από την ακινησία (!) στο Κυπριακό, εξ ορισμού δεν έχει βάση, μια και επί των ημερών του η Κύπρος έγινε ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που δεν μπορεί να συγκριθεί με οποιαδήποτε άλλη κινητικότητα. Εκτός αν με τον όρο ακινησία ή κινητικότητα εννοούν τη συνδιαλλαγή με βάση το σχέδιο Ανάν ή παράγωγά του, με στόχο τη συγκυριαρχία της Τουρκίας στο νησί. Αυτό ναι, δεν συνέβη.
Απόψε το βράδυ θα ξέρουμε περισσότερα ως προς την επιλογή των Κυπρίων, ίσως και για το άμεσο μέλλον της Κύπρου ως ανεξάρτητης οντότητας.