ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ: ΥΠΕΡΠΡΟΒΟΛΗ ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ
Η αλλαγή ηγεσίας και η ανάδειξη ενός νέου ανθρώπου, του Αλέξη Τσίπρα. Το γεγονός από μόνο του είναι ελκυστικό και καθίσταται ακόμα περισσότερο ενδυόμενο επικοινωνιακό μανδύα, αυτόν της άμεσης αντιπαράθεσης του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ, όποιος κι αν είναι «ο νικητής» στο τέλος. Δεν έχει μεγάλη σημασία αυτό. Σημασία για τη ΝΔ έχει ότι το άλλο μεγάλο κόμμα (ΠΑΣΟΚ) και διεκδικητής της εξουσίας χάνει χρόνο και δυνάμεις, εμπλεκόμενο σε έναν πολιτικό καβγά μ’ ένα μικρότερο κόμμα, τα ποσοστά του οποίου γνωρίζουν άνοδο στις εκλογές και άνθηση στις δημοσκοπήσεις.
Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στην εβδομάδα δημοσκόπηση της Public Issue για την «Καθημερινή» και τον «ΣΚΑΪ» έφερνε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 11,5%, ποσοστό που προκαλεί ίλιγγο κατ’ αρχάς στα ίδια τα στελέχη του κόμματος αυτού και μετά σε όλους τους άλλους. Βέβαια, άλλο η πρόθεση υπό συγκεκριμένες συνθήκες και άλλο η κάλπη. Δεν σημαίνει ότι στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές ο ΣΥΝ θα πάρει 11,5% (μπορεί να πάρει και 15%, κανείς δεν ξέρει, αλλά τότε θα πρόκειται για κίνημα, κάτι που σήμερα δεν προκύπτει). Το πιο πιθανό είναι να κινηθεί σ’ ένα ποσοστό που θα πλησιάζει το 8%, άνοδος εξαιρετικά σημαντική αν σκεφθούμε ότι στις πρόσφατες εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 έφτασε το 5,4%.
Όμως, επειδή κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει στην πολιτική, κι επειδή η ΝΔ τα πάει μια χαρά στο επικοινωνιακό πεδίο, η προβολή που γίνεται στις εξελίξεις στον ΣΥΝ, όσο κι αν αποτελεί είδηση των ημερών η αλλαγή στην ηγεσία του, είναι σαφώς δυσανάλογη του πολιτικού και αριθμητικού του μεγέθους. Κάτι που πάντα συνέβαινε, αλλά σήμερα περισσότερο. Συγχρόνως, η ΝΔ βγαίνει ωφελημένη από αυτήν την προβολή-ενασχόληση των ΜΜΕ με τον ΣΥΝ και σ’ ένα άλλο πεδίο. Όσο διευρύνεται η κόντρα μεταξύ στελεχών του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα συνεργασίας τους -έστω και άτυπης- στις εκλογές, τόσο απομακρύνεται η πιθανότητα συνεννόησης, ακόμα κι αν αλλάξουν γνώμη τα δύο κόμματα και θελήσουν να προσεγγίσουν -όπως πολλές φορές έχει γίνει ως τώρα- τις θέσεις τους. Θα έχουν τόσο πολύ εκτεθεί με κόντρες και βαριές εκφράσεις που θα έχουν ανταλλαγεί, ώστε ακόμα και η εκδήλωση πρόθεσης για συνεργασία θα γίνει αντικείμενο χλευασμού απ’ όλους, αλλά και από το κοινό. Από τους ψηφοφόρους. Δεν θα τη χλευάσει δηλαδή μόνο το ΚΚΕ (που σε κάθε περίπτωση θα νιώθει δικαιωμένο, διότι πάντα έλεγε ότι ο ΣΥΝ θέλει να γίνει κυβερνητικό συμπλήρωμα του ΠΑΣΟΚ), αλλά και όλα τα άλλα κόμματα που θα έχουν να θυμίζουν εύκολα στον κόσμο τη σημερινή κατάσταση και την αντιπαλότητα που πάει να μετατραπεί σε φιλία. Κάτι που θα θέσει εν αμφιβόλω όλο το εγχείρημα.
Γι’ αυτό είναι σοφή επικοινωνιακά από τη ΝΔ η υπερπροβολή των τεκταινόμενων στον Συνασπισμό. Διότι όσο πιο πολύ είναι στραμμένα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω σ’ ένα μικρό κόμμα τόσο πιο μεγάλες είναι οι πιθανότητες να περιπέσει το κόμμα αυτό σε υπερβολές αυταρέσκειας (σε όλους μπορεί να συμβεί…), που θα προκαλέσουν αντίδραση και επίθεση ενός άλλου (μεγάλου και εν μέρει συγγενούς) κόμματος. Κάτι εξαιρετικά συμφέρον γι’ αυτόν που κυβερνάει και έχει κάθε λόγο να απομακρύνει από πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Κυρίως, όταν η περίοδος που βρίσκεται είναι κάθε άλλο παρά ευνοϊκή και έχει να αντιμετωπίσει ζητήματα όχι μόνο πολιτικής, αλλά και ηθικής τάξης.
Κάτι τέτοιο προσπάθησε να κάνει και το ΠΑΣΟΚ στην προεκλογική περίοδο, παίζοντας ένα παιχνίδι ανάδειξης και προβολής του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού σε σημαντικό συνομιλητή, έτσι ώστε να αποκτήσει ο κόσμος κι άλλη μια εναλλακτική λύση στα δεξιά του πολιτικού τοπίου της χώρας. Με στόχο φυσικά την αποδυνάμωση της Νέας Δημοκρατίας. Νόμιμο είναι πολιτικά, καθόλου παράξενο, αλλά άξιο σημείωσης και αναφοράς για την όποια ανάλυση. Πέραν του επικοινωνιακού σκέλους, αυτές καθαυτές οι εξελίξεις στον Συνασπισμό έχουν ενδιαφέρον και θα έχει επίσης ενδιαφέρον η όποια αναδιάταξη δυνάμεων προκύψει μέσω της αντιπαράθεσης του δυναμικού ΣΥΝ και του ευάλωτου σήμερα ΠΑΣΟΚ.