Πέθανε στην ψάθα!
Το υλικό στο οποίο θα χρειαστεί να εντρυφήσει ο επίδοξος βιογράφος του Μακαριστού είναι χωρίς αμφιβολία πολυδιάστατο και ανεξάντλητο. Τμήμα του θα αποτελέσουν οπωσδήποτε και οι τελικά τρεις χειρόγραφες διαθήκες, με την όποια ιδιαίτερη αξία και σημασία έχουν ως έκφραση της τελευταίας βούλησης του εκδημήσαντος, οι οποίες ανοίχτηκαν πριν από λίγες ημέρες ενώπιον της πρωτοδίκου Ιωάννας Κουκουράκη.
Το «Π» φέρνει κατ’ αποκλειστικότητα στο φως σήμερα και τις τρεις αυτές ιδιόγραφες διαθήκες, εκ των οποίων η μεν πρώτη έχει γραφεί το 1989, η δεύτερη, συμπληρωματική της πρώτης, το 1994, αμφότερες στον Βόλο, όταν ο Χριστόδουλος ήταν Μητροπολίτης Δημητριάδος, και η τρίτη και τελευταία, η κηρυχθείσα και κύρια, στις 15 Μαΐου 2007.
Σ’ αυτήν την τελευταία διαθήκη αξίζει ίσως να σταθούμε λιγάκι περισσότερο παρατηρώντας την καλύτερα και φωτίζοντας ορισμένες αξιοπρόσεκτες πτυχές με τρόπο ειλικρινή και αυθόρμητο.
Η πρώτη, λοιπόν, εντύπωση από μια γρήγορη ματιά στο χειρόγραφο κείμενο είναι ότι ο τύπος της γραφής διαφοροποιείται αισθητά σε σχέση μ’ εκείνον που απαντάται στις δύο προηγούμενες ιδιόγραφες διαθήκες. Φαίνεται σαν να μην έχει γραφεί, δηλαδή, από ένα σταθερό χέρι, εξ ου και οι άλλοτε αποκλίνουσες και άλλοτε συγκλίνουσες γραφοσειρές. Επίσης, εντοπίζονται σε ορισμένα σημεία ορθογραφικά λάθη και γενικά η όλη εμφάνιση του κειμένου προκαλεί απορίες.
Είναι ενδεικτικό ότι στο τέλος του κειμένου, πριν βάλει την υπογραφή του, γράφει ακόμη και την ημερομηνία λάθος. Αρχικά σημειώνει 15 Μαΐου 207, έτσι φαίνεται, και εν συνεχεία, εκ των υστέρων προσθέτει ένα δυσδιάκριτο μηδέν προς διόρθωση.
Όλα αυτά, βέβαια, ίσως να μην είχαν καμιά σημασία και να δικαιολογούνταν απόλυτα στην περίπτωση που η σύνταξη της διαθήκης συνέπιπτε με τις τελευταίες δραματικές ημέρες που ο Μακαριστός Χριστόδουλος έδινε άνιση μάχη με την ασθένειά του. Όμως στις 15 Μαΐου ούτε ήταν ασθενής ούτε γνώριζε ακόμη οτιδήποτε για το πρόβλημα υγείας που θα ανέκυπτε.
Το «Π», κάνοντας τη δική του έρευνα, παραθέτει όλες τις απόψεις και τις εκτιμήσεις, όπως π.χ. τη γραφολογική παρατήρηση ειδικών ότι δεν προσιδιάζει το κείμενο με διαθήκη ενός εξαιρετικά μορφωμένου ανθρώπου ούτε εναρμονίζεται η υπάρχουσα υπογραφή με το συνολικό κείμενο.
Είναι γεγονός ότι ανακύπτουν διάφορα ερωτηματικά, ορισμένα εκ των οποίων αφορούν και τα ίδια τα διαλαμβανόμενα στο κείμενό της.
Πώς είναι δυνατόν, π.χ. να αναφέρεται σε ανθρώπους οι οποίοι στάθηκαν μέχρι τέλους στο πλευρό του, εννοώντας ως τέλος τη 15η Μαΐου 2007. Εκτός αν η ημερομηνία αυτή δεν είναι η πραγματική και ετέθη εκ των υστέρων με το σκεπτικό ίσως να μην μπορεί να αμφισβητηθεί με την ενδεχόμενη ένσταση ότι όταν εγράφη από τον Χριστόδουλο ο άνθρωπος δεν είχε πλήρη διαύγεια και καθαρότητα σκέψης, λόγω της βαριάς του ασθένειας.
Αξιοπερίεργο επίσης είναι ότι παραλείπει και δεν κάνει καμιά αναφορά σε ανθρώπους που στάθηκαν με αυταπάρνηση δίπλα του μέχρι τέλους, ενώ αντίθετα κάνει μνεία σε άλλους, με τους οποίους κατά το παρελθόν είχε έντονες προστριβές, όπως π.χ. ο Βρεσθένης. Υπάρχουν όμως και άλλοι παρατηρητικοί και λεπτολόγοι που σημειώνουν με απορία το γεγονός ότι την περίοδο εκείνη (15 Μαΐου) ο Μακαριστός βρισκόταν σε περιοδεία σε περιοχές της Θράκης. Εκεί, αναρωτιούνται, βρήκε χρόνο και σκέφτηκε να τη γράψει;
Ένα άλλο γεγονός το οποίο σχολιάζεται ποικιλοτρόπως αφορά την επιλογή του Διακόνου ως του πλέον κατάλληλου και αρμόδιου προσώπου, ως του πλέον έγκυρου μάρτυρα απόδειξης που γνώριζε και μπορούσε να επιβεβαιώσει τον γραφικό χαρακτήρα και την υπογραφή του Χριστόδουλου. Θα ήταν ίσως εγκυρότατη, υποστηρίζουν μερικοί, η μαρτυρία είτε του αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου είτε του διευθυντή του ιδιαίτερου γραφείου του, του γραμματέα του εν πάση περιπτώσει.
Το «Π» θεώρησε χρέος του να καταγράψει, στον απόηχο και αυτής της τελευταίας πράξης του Χριστόδουλου, απόψεις, σχόλια και… ψιθύρους ακόμα που κυκλοφορούν.
Αν, τέλος, σε κάτι αξίζει πραγματικά να σταθεί κανείς, γιατί αυτό αποτελεί στάση ζωής, πράξη και όχι λόγια, είναι η φράση της παραγράφου 7 της διαθήκης του, ότι «όσα τινα χρήματα ευρεθούν τυχόν εις τα θυλάκιά μου να δοθούν…».
Δεν είχε περιουσία, δεν είχε ούτε ένα ευρώ παρά την τόσο υψηλή θέση που κατείχε, σε αντίθεση με άλλους ιεράρχες που σκανδάλισαν και σκανδαλίζουν κάθε πιστό με την απίστευτη απληστία και φιλαργυρία τους.
Όρα τον πρώην Αττικής, με το κομπόδεμα του 1,5 δισ. για τα γεράματα, αλλά και τον έτερον, Μητροπόλεως παραλιακού δήμου, φίλο του επιτίμου, που ευρέθη να διαθέτει μετά τον θάνατό του αντίστοιχο ασύλληπτο ποσό. Αντί μνημοσύνου στον Μακαριστό!