Κλυδωνίζεται το πολιτικό σύστημα

Η γενικευμένη εικόνα απαξίωσης μέσα σ’ ένα ζοφερό κλίμα σκανδαλολογίας που δρα παραλυτικά σε κάθε πρωτοβουλία, δεν δικαιολογεί, δυστυχώς, καμιά αισιόδοξη προοπτική, ενώ το κεντρικό ερώτημα που τίθεται πλέον με εφιαλτικό τρόπο απ’ όλους είναι πόσο τελικά θα αντέξει αυτό το σχεδόν χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα.

Αυτή η διάχυτη εντύπωση ενός υφιστάμενου πολιτικού κενού οδηγεί σε πολλές συζητήσεις και αναζητήσεις που συνήθως καταλήγουν στη μάλλον κοινότοπη πρόβλεψη πως επειδή και η πολιτική απεχθάνεται το κενό, κάτι νέο θα έρθει ξαφνικά να το καλύψει.

Το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας μοιάζει τελευταία να είναι το ίδιο της το πλεονέκτημα, δηλαδή ο πρωθυπουργός και η απροθυμία του να προβεί σε καθαρτήριες επιθετικές κινήσεις. Όλα τα στελέχη της παράταξης, οι βουλευτές αλλά και οι υπουργοί της κυβέρνησης, διακατέχονται από έναν έντονο σκεπτικισμό με την γκρίζα εικόνα της επικαιρότητας και την κυβερνητική αβελτηρία υπέρβασης. Βλέπουν το τέλμα, τον βούρκο μέσα στον οποίο κινείται η πολιτική ζωή, με την κυβέρνηση να πετροβολείται πανταχόθεν και ενώ περιμένουν από τον πρωθυπουργό μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία, μια υπερβατική επιθετική κίνηση, μια φυγή προς τα εμπρός, διαπιστώνουν αδυναμία, διστακτικότητα και εμμονή σε μια αναποτελεσματική απλή διαχείριση.

Είναι σαφές, όπως λένε, ότι όσο δεν αλλάζει δραματικά κάτι τόσο πιο πολύ η κυβέρνηση θα εμφανίζεται παγιδευμένη, βουλιάζοντας διαρκώς μέσα σ’ ένα σκηνικό αδιεξόδου και σήψης. Το ερώτημα, βέβαια, που είναι στα χείλη όλων είναι γιατί δεν αποφασίζει να αντιδράσει, γιατί δεν «καθαρίζει» άμεσα το περιβάλλον του στέλνοντας πέντε-έξι στελέχη στο σπίτι τους, ακόμη και δικούς τους ανθρώπους που έχουν βρεθεί εδώ και καιρό στη δίνη του κυκλώνα, υπονομεύοντας κάθε πολιτική του πρωτοβουλία. Τι φοβάται άραγε; Έχει λόγους να φοβάται μήπως του προκύψει κάτι ακόμη χειρότερο στην πορεία και περιμένει;

Αρκετά στελέχη πάντως εκτιμούν ότι, εάν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, δεν πρέπει να αποκλείονται ακόμη και ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, χωρίς ωστόσο να προσδιορίζουν και το στίγμα τους.

Δεν γίνεται τίποτε

στο ΠΑΣΟΚ!

Όλοι δείχνουν να ελπίζουν μόνο στον από μηχανής θεό, όπως άλλωστε και στο στρατόπεδο του ΠΑΣΟΚ, όπου επικρατεί ο ίδιος, αν όχι και βαθύτερος, προβληματισμός.

«Μία από τα ίδια», θα λέγαμε όσον αφορά την εικόνα του Κινήματος, όπου κυριαρχούν φαινόμενα ακινησίας και αδιαφορίας, ενώ η περιορισμένη συμμετοχή στις προσυνεδριακές διαδικασίες δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για χαμόγελα. Η πολυπόθητη ανάκαμψη δεν διαγράφεται στον ορίζοντα, κάτι που δεν διευκολύνει τη δημιουργία νέας δυναμικής συσπείρωσης και αισιοδοξίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε όλα τα επίπεδα.

Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, κρίνοντας ψύχραιμα την επόμενη μέρα, κάνουν την πικρή διαπίστωση ότι ο Γιώργος μπορεί να κέρδισε τον Βενιζέλο, «δεν κατάφερε ποτέ όμως να κερδίσει την ψυχή και την αγάπη του ΠΑΣΟΚ».

Όπως μάλιστα επισημαίνουν χαρακτηριστικά, το γεγονός ότι δεν γίνεται τίποτα, ότι υπάρχει αυτή η περίφημη ακινησία, είναι χειρότερο από το να γινόταν κάτι, οτιδήποτε, ακόμη και κάτι αρνητικό, μια κακή επιλογή!

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και τα μηνύματα που μεταφέρουν οι βουλευτές της επαρχίας. Περιγράφουν μια προϊούσα κοινωνική αποσάθρωση, μια αποστασιοποίηση, αν όχι φυγή του κόσμου. Μοιάζει πια να μην πείθονται με τίποτα από τον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ. Ό,τι αντιπολίτευση κι αν ασκεί, θαρρείς δεν πείθει κανέναν, θεωρώντας ότι δεν απαντά στις υπαρκτές ανάγκες και στα κοινωνικά προβλήματα.

Η ίδια αίσθηση κυριαρχεί και εδώ μεταξύ των «πράσινων». Αν δεν γίνει κάτι ριζοσπαστικό και συνεχιστεί η ίδια κατάσταση αδιεξόδου, δεν μπορεί παρά να γεννηθεί στην πορεία των πραγμάτων κάτι άλλο, κάτι καινούργιο, μια νέα προοπτική.

Ρόλοι για δύο στον ΣΥΝ!

Και σαν μην φτάνουν όλα αυτά τα προβλήματα, την ίδια ώρα εισβάλλει στο πολιτικό σκηνικό και η απειλή του 33χρονου Αλέξη Τσίπρα, προσθέτοντας νέους ισχυρούς πονοκεφάλους στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Ο μόνος χώρος που φαίνεται στην παρούσα συγκυρία να πανηγυρίζει και μάλιστα δικαιολογημένα είναι ο χώρος της ανανεωτικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, που ονειρεύεται για πρώτη φορά διψήφια ποσοστά!

Εδώ, μετά την εκλογή Τσίπρα προβάλλει μια εικόνα διαρχίας. Όλα δείχνουν ότι έχουν μοιραστεί οι ρόλοι και ότι έχει υιοθετηθεί μια διπλή τακτική. Ο Τσίπρας φλερτάρει ανοιχτά και λόγω ηλικίας με τη νέα γενιά, ενώ ο Αλαβάνος στοχεύει περισσότερο στο παραδοσιακό ακροατήριο. Όσοι άκουσαν προσεκτικά την ομιλία του στο πρόσφατο Συνέδριο θα αναρωτήθηκαν κατά πόσον τα εννοεί αυτά που είπε περί κυβερνητικού προγράμματος, συμμαχιών κ.ά. Πράγματα που αν τυχόν τα εξέφραζε παλαιότερα ο Νίκος Κωνσταντόπουλος μπορεί και να τον είχαν πετάξει με τις κλωτσιές έξω, που λέει ο λόγος, κάποιοι θερμόαιμοι σύνεδροι.

Δεν αλλάζει το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ δεν αλλάζει γραμμή πλεύσης έτσι κι αλλιώς. Αποτελεί ίσως τη μόνη σταθερά του πολιτικού μας συστήματος.

Η πάγια υπεροπτική ευφορία των ορθόδοξων του Περισσού απειλείται και αυτή, ωστόσο, με τη διαφαινόμενη εκτόξευση της απήχησης του «μισητού» ΣΥΝ.

Αν η ανατροπή αποδειχθεί ότι δεν είναι συγκυριακή και παίρνει πράγματι «κεφάλι» ο ΣΥΝ απέναντι στο ΚΚΕ, τότε θα πρόκειται αναμφίβολα για ιστορικό γεγονός με απρόβλεπτες συνέπειες. Πώς θα αντιδράσει τότε το ΚΚΕ; Τι ζυμώσεις και ανακατατάξεις θα προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη ακόμη και μεταξύ των ψηφοφόρων του ΚΚΕ;

Ήδη η αμηχανία της κ. Παπαρήγα είναι εμφανής και οι όποιοι σκληροί αφορισμοί δεν πείθουν.

ΛΑΟΣ με νεύρα

Δύσκολα μπορεί να κρύψει τον εκνευρισμό του ο κ. Καρατζαφέρης, όταν βλέπει τους πάντες σχεδόν να εισπράττουν λίγο πολύ από τη φθορά της ΝΔ, εκτός του όμαιμου προς την κυβερνώσα παράταξη ΛΑΟΣ. Η Νέα Δημοκρατία σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, είναι σαφές ότι τρέφει «επεκτατικά» σχέδια σε βάρος του συγγενικού αυτού κόμματος, δεδομένου ότι αποτελεί έτσι κι αλλιώς τη μόνη όμορη προνομιακή δεξαμενή ψήφων. Στον πρόεδρο του ΛΑΟΣ δεν αρέσει βέβαια καθόλου μια τέτοια προοπτική και ήδη προετοιμάζει επιθετικές πρωτοβουλίες, οι οποίες εικάζεται ότι θα εκδηλωθούν κατά τις αρχές του καλοκαιριού.

Η καταγραφόμενη αυτή εικόνα αδιεξόδου απασχολεί έντονα, όπως είναι φυσικό, και όλα τα ΜΜΕ, τα οποία με τις κατά καιρούς γνωστές επιθέσεις και απροκάλυπτες πολλές φορές παρεμβάσεις των προβεβλημένων πρωταγωνιστών τους, αλλού στόχευαν και αλλού βλέπουν να οδηγούν οι εξελίξεις.

Η έντονη ρευστότητα προκαλεί ανησυχία. Το καθολικό αδιέξοδο, επίσης. Διαπιστώνουν ότι «το σύστημα ψάχνεται» και ότι μέσα στην περιδίνησή του δεν αποκλείεται να πετάξει έξω και πολλούς από τους ίδιους. Οι εξελίξεις πολύ δύσκολα πια «καναλιζάρονται».

Σημίτης, ο Μητσοτάκης

της Αριστεράς

Ίσως, στο πλαίσιο αυτό, να μην είναι τυχαία και η εμφάνιση Σημίτη, ο οποίος αναζητεί διακαώς ρόλο «Μητσοτάκη της Κεντροαριστεράς», αν και δεν διαθέτει το ικανό προς τούτο επιτελείο. Διαβλέπει χώρο όμως και πολλά περιθώρια και αυτό είναι εδώ το άξιο προσοχής.

Οι προβλέψεις έγκυρων πολιτικών αναλυτών συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι μια νέα πολιτική πραγματικότητα πρόκειται να διαμορφωθεί με σημείο αναφορά τις ευρωεκλογές.

Το νέο στοιχείο θα προσδιορίζεται από τη συμμετοχή στα πράγματα όλων εκείνων που εκτιμούν ότι τα υπάρχοντα σχήματα δεν έχουν πια μέλλον, καθώς και των εντελώς νέων άφθαρτων προσώπων που θέλουν να μπουν στην πολιτική, να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους και να προσφέρουν στον τόπο με νέες προσεγγίσεις και καινοτόμες ιδέες. Μένει να δούμε βέβαια πώς θα μορφοποιηθεί και τι ακριβώς θα εκπροσωπεί και θα εκφράζει αυτό το «καινούργιο», που θα κληθεί ιστορικά να καλύψει τα κενά ενός γερασμένου και χρεοκοπημένου συστήματος.