Θεραπαινίς «εχόντων και κατεχόντων»;

Η κ. Φάνη Πάλλη – Πετραλιά είναι τυπική εκπρόσωπος αυτής της αντίληψης ως προς τη διαχείριση της εξουσίας «από τους σοφούς και τους έμπειρους», αντίληψης η οποία από την εποχή του Αριστοτέλη παραπέμπει στην ολιγαρχία, δηλαδή στην απουσία κοινωνικής ευαισθησίας και στην πολιτική πρακτική ότι η λαϊκή ψήφος είναι το καθαρτήριο και η απαρχή της αυθαιρεσίας στη διαχείριση της εξουσίας ως κομματικής – ταξικής και μόνο υπόθεσης!

Η διαχείριση του Ασφαλιστικού, η οποία υποκρύπτει τους μύχιους πόθους της συντηρητικής παράταξης να κατεδαφίσει εκ θεμελίων το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, την υψηλότερη ευρωπαϊκή κατάκτηση του 20ού αιώνα, κατεδαφίζει παράλληλα και τη βασική αρχή των σύγχρονων αντιπροσωπευτικών συστημάτων ότι ναι μεν κυβερνούν οι ολίγοι, αλλά πάντα με τη συναίνεση των πολλών.

Η απλή και μόνο μελέτη του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στελέχωσε και στελεχώνει τον κρατικό μηχανισμό, όχι μόνο βιάζει την αρχή της αξιοκρατίας, αλλά προδίδει μια αντίληψη «συντεχνιακού κομματικού κράτους» και καθημερινώς επιβεβαιώνει με την πολιτική πρακτική που ακολουθεί το μακιαβελικό αξίωμα «ή μεθ’ ημών ή καθ’ ημών».

Η μεταπολιτευτική πολιτική ζωή της χώρας, ενώ στις διακηρύξεις -«έπεα πτερόεντα»- δήλωνε προσήλωση στην «ισότητα ευκαιριών» και στην κατ’ αξίαν πρόοδο των πολιτών και επεκαλείτο την εκ βάθους χρόνου πολιτική παιδεία «αρχόντων και αρχομένων», στην πράξη διεκινείτο προς τη διαμετρικώς αντίθετη κατεύθυνση.

Τι κι αν οι κλασικοί της πολιτικής σκέψης και πρακτικής, στη βάση της οποίας έχουν οικοδομηθεί οι σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, διδάσκουν:

• «Απέναντι στους νόμους, σχετικά με τις ιδιωτικές διαφορές, όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα, όσον δε αφορά την προσωπική ανάδειξη και το κύρος, ανάλογα με το πώς καθένας διακρίνεται σε κάποιον τομέα, προτιμάται στη διοίκηση των κοινών, όχι επειδή αναδείχθηκε από την (κομματική) κληρωτίδα, όσο από την προσωπική του αξία. Ούτε πάλι αν κανείς είναι φτωχός, εφόσον το αισθάνεται και μπορεί να προσφέρει στην Πόλη (Πολιτεία), εμποδίζεται από την ασημότητα της κοινωνικής του θέσης… Αποφεύγουμε την παραβίαση του νόμου από εσωτερικό σεβασμό και (απαιτούμε) από εκείνους που διαχειρίζονται την εξουσία υπακοή στους νόμους και ιδιαίτερα εκείνους που έχουν ψηφιστεί για να προστατεύουν όσους αδικούνται…»

Η κ. Πετραλιά, όχι ως πρόσωπο, αλλά ως φορέας μιας πολιτικής -και δη στο Ασφαλιστικό- δεν επιδιώκει την αναδιανομή του εθνικού πλούτου υπέρ των αδυνάτων οικονομικώς πληθυσμιακών τμημάτων, αλλά υπέρ της αναδιανομής προς όφελος των «εχόντων και κατεχόντων».

Και μόνο η ανάγνωση του μακρότατου καταλόγου των οφειλετών στα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας, σε συνδυασμό με την εσκεμμένη, εκ μέρους της εξουσίας, διευκόλυνση της εισφοροδιαφυγής, καθώς και των χαριστικών νομοθετικών ρυθμίσεων υπέρ των σύγχρονων «χρυσοκανθάρων», μαρτυρεί τη βαθύτατα αντιδραστική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στον συγκεκριμένο τομέα.

Αυτήν τη στιγμή, από άκρου εις άκρον της χώρας, η ασχεδίαστη και χωρίς την τήρηση ακόμη και των στοιχειωδέστερων οικοδομικών κανόνων δραστηριότητα αφήνει στη «μεγαλοψυχία» των εργολάβων περιβάλλον και πλουτοπαραγωγικές πηγές. Η εκμετάλλευση του αδύναμου στοιχείου των μεταναστών είναι ανηλεής. Το όργιο παρανομιών και η λεηλασία των εισφορών προς τα ασφαλιστικά ταμεία ίσως δεν έχει προηγούμενο στην οικονομική και πολιτική ιστορία της χώρας. Ο παράνομος πλούτος, απόρροια της ανελέητης καταστροφής των πλουτοπαραγωγικών υποδομών και της διαφθοράς των δημοσίων υπηρεσιών (Πολεοδομίες, Αστυνομία, Εφορίες κ.λπ.) διοχετεύεται σε «οφ σορ» εταιρείες, και η κυβέρνηση, της οποίας μέλος είναι η κ. Πετραλιά, όχι μόνον παραμένει ασυγκίνητη, αλλά επιζητεί να σβήσει από τη μνήμη του πολίτη και την αμυδρά ελπίδα για μια σύνταξη που να του επιτρέπει, ως απόμαχου της εργασίας, τη διαφύλαξη της αξιοπρέπειάς του.

Το ανάλγητο πρόσωπο της εξουσίας, αναδεικνύεται από την πρακτική που ακολουθεί απέναντι σε θεμελιώδεις αρχές τις οποίες έχει εγκολπωθεί, ακόμη, και ο ευρωπαϊκός συντηρητισμός.

• Η εργασία λ.χ. που παράγει το άτομο ή η ομάδα ή το σύστημα, και παρά τις μεταλλαγές που υφίσταται στη διαδρομή του χρόνου, εμπλουτίζει το σύστημα πολιτισμικών αξιών. Η ασφάλεια της εργασίας, και ειδικότερα ο σεβασμός στην αξιοπρεπή διαβίωση του απόμαχου, γίνεται πραγματικά δημιουργός ανθρώπινων και κοινωνικών αξιών.

Ο έλληνας πολίτης, επηρεασμένος από αυτές τις αξίες, δεν παίρνει πια από το σημερινό σύστημα εξουσίας απαντήσεις στις βασικές του ανάγκες. Διοίκηση, Παιδεία, Νοσοκομειακή Περίθαλψη, Κοινωνική Ασφάλιση δεν ανταποκρίνονται στη φυσική ανάγκη των ατόμων για ελευθερία και υπευθυνότητα.

Στη συντηρητική παράταξη, που κυβερνά τον τόπο και προβάλλει την προσήλωσή της στις… χριστιανικές αρχές, είναι αναγκαίο, άραγε, να της υπομνησθεί ο Λόγος ενός σύγχρονου θεολόγου, του Ρέινχοντ Νίεμπουρ:

«Η ροπή του ανθρώπου προς τη δικαιοσύνη καθιστά πιθανή τη Δημοκρατία, αλλά η ροπή προς την αδικία την καθιστά αναγκαία…»