«Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ»

Τα γεγονότα, όμως, σε κάθε περίπτωση δεν προκύπτουν αφ’ εαυτά. Τα δημιουργούν οι άνθρωποι, η δε διάσταση των γεγονότων προσδιορίζεται από το μέγεθος της ευθύνης του δημιουργού, από τη συγκυρία και, κυρίως, από το θετικό ή μη του αποτελέσματος.

Κάνουμε αυτές τις σκέψεις με αφορμή την απρόσμενη θέση που διατύπωσε πρόσφατα ο κ. Σημίτης στο Λονδίνο για ειδική σχέση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τη χαρακτηρίζουμε απρόσμενη, γιατί ο πρώην πρωθυπουργός είναι ο θεμελιωτής μιας άλλης πολιτικής, εντελώς διαφορετικής τόσο σε ό,τι αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις όσο και την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας.

Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κατά τη διακυβέρνησή του, ακολουθήθηκε μια ενδοτική πολιτική με συνεχείς υποχωρήσεις και μια άνευ όρων στήριξη και υποστήριξη της ενταξιακής πορείας της γείτονος. Ύμια, Μαδρίτη, Ελσίνκι, ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις, αποτελούν μερικούς από τους σταθμούς του ενδοτισμού και της υποχωρητικότητας.

Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό μέτωπο καλλιεργήθηκε η ενοχοποίηση του καλώς εννοούμενου πατριωτισμού, με στόχο- χωρίς αυτός να επιτευχθεί- την κάμψη του ηθικού φρονήματος του Λαού, τη μείωση της εθνικής αυτοπεποίθησης και το ξεθώριασμα της εθνικής αυτογνωσίας. Αγνοούσε η πολιτική αυτή ότι οι εθνικές και ηθικές αυτές αξίες αποτελούν, μαζί με μια ισχυρή Εθνική Άμυνα, ισχυρά διαπραγματευτικά ερείσματα στο διπλωματικό μέτωπο.

****

Είναι φανερό ότι η «νέα θέση» του κ. Σημίτη στο Λονδίνο αποτελεί αναθεωρητική στροφή στην όλη πολιτική που άσκησε ως πρωθυπουργός. Μας εκπλήσσει, όμως, ευχάριστα αλλά και μας προβληματίζει, ώστε να διερωτάται κανείς: Τι δεν έβλεπε τότε ο κ. Σημίτης και το είδε σήμερα; Τι έμαθε εκ των υστέρων, το οποίο δεν εγνώριζε τότε; Ποιες εξελίξεις μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα που υπαγορεύουν αναθεώρηση των απόψεών του; Διακρίνει κάτι στον ορίζοντα, στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον, σε σχέση με τη διατάραξη διεθνών ισορροπιών, με τη μερική μεταρρύθμιση ευρωπαϊκών σχέσεων ή με την απορρύθμιση του βαλκανικού status και τις εξ αυτής παρενέργειες; Διακρίνει, ίσως, τις επιπτώσεις από την επερχόμενη διεθνή οικονομική κρίση στο ευρύτερο ευρασιατικό γίγνεσθαι; Διαβλέπει μήπως ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και ανατροπές τόσο στο κοσμικό όσο και στο φονταμενταλιστικό Ισλάμ; Μήπως η νέα του θέση είναι μήνυμα ενός κυοφορούμενου ευρωπαϊκού δόγματος με πολλούς αποδέκτες; Και μήπως η «νέα θέση» αποτελεί ενδιάμεσο σταθμό ώστε να δούμε στο μέλλον μια άλλη τελική θέση, δηλαδή έναν οριστικό αποκλεισμό της Τουρκίας στην ΕΕ; Το μέλλον θα δείξει. Εκείνο, όμως, που πρέπει να επισημανθεί και να τονιστεί είναι ότι η «νέα θέση» του κ. Σημίτη, δηλαδή η «ειδική σχέση», αποτελούσε, κατά τον χρόνο διακυβέρνησής του, την ελάσσονα θέση της λεγόμενης τότε εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Όλοι θυμούνται ότι επώνυμα κοινοβουλευτικά στελέχη υποστήριζαν την ειδική σχέση ή τη συγκατάθεση της χώρας μας στην ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας μόνο με την προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψει τις επεκτατικές βλέψεις εις βάρος της χώρας μας και παράλληλα θα συναινέσει για να υπάρξει δίκαιη λύση στο Κυπριακό. Γι’ αυτήν την πολιτική τότε, η λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση όχι μόνο ήταν στη «γωνία», αλλά και με κατάλληλες μεθόδους εξουδετερώθηκε. Αυτήν την πολιτική υιοθετεί σήμερα ο κ. Σημίτης. Όμως, δεν αναμένει κανείς να πει δημοσίως «mea culpa».

* Ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός είναι πρώην Αντ/ος της Βουλής και Πρόεδρος του Πολιτικού και Κοινωνικού Συνδέσμου «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ»

e-mail: [email protected]