Το φάντασμα του «εκσυγχρονισμού»

Η υπόθεση της Ζήμενς δείχνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από τα «αμαρτήματα» του παρελθόντος. Βεβαίως, οι φήμες, οι υποθέσεις, οι αόριστες καταγγελίες θα πρέπει να αποδειχθούν.

Όμως ο εσωκομματικός πόλεμος που ξέσπασε διαμορφώνοντας ένα «τρίγωνο έντασης» μεταξύ Παπαντωνίου – Χρυσοχοΐδη – Μαλέσιου φανερώνει το «κλίμα» της υποψίας που διατρέχει τα πεπραγμένα της «σημιτικής» οκταετίας…

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από τα βαρίδια του παρελθόντος. Δεν πραγματοποίησε την κρίσιμη τομή το 2004, ούτε ακόμα και το 2007, και μόνον όταν διακυβεύτηκε η θέση του Γ. Παπανδρέου επιχειρήθηκε μια κίνηση «διαχωρισμού» ευθυνών…

Χωρίς όμως να πείθει, χωρίς να διαμορφώνει μια νέα δυναμική προοπτική, χωρίς να προτείνει ένα εναλλακτικό πρότυπο, χωρίς να εκφράζει τις λαϊκές ανάγκες και τις αγωνίες μιας κοινωνίας που βλέπει τις αξίες να καταρρέουν και τη ζωή της να γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

Όσο για το «παρελθόν», δηλώνει βροντερά την παρουσία του. Γι’ αυτό φροντίζει ο ίδιος ο Κ. Σημίτης. Ο οποίος θυμήθηκε τώρα ότι απαιτείται «ειδική σχέση» της Τουρκίας με την ΕΕ, όταν ο ίδιος, ως πρωθυπουργός, υπήρξε διαπρύσιος κήρυκας της, με κάθε τρόπο, ένταξης…

«Εκδικείται» με τον τρόπο αυτό τον σημερινό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ή «κλείνει το μάτι» στον γαλλογερμανικό άξονα που δρομολογεί την «ειδική» σχέση, αποβλέποντας ο ίδιος μελλοντικά σε εξέχουσα θέση σε ευρωπαϊκό θεσμό; Αυτό θα φανεί βέβαια στο μέλλον. Όσο για το παρόν, «φροντίζει» ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός και τα «πεπραγμένα» του να οδηγούν το ΠΑΣΟΚ σε όλο και βαθύτερη κρίση…

ΟΦΙΣ