Το βαθύ κράτος της «Εργκένεκον»
Ο φερόμενος ως επικεφαλής της οργάνωσης «Εργκένεκον», απόστρατος στρατηγός της στρατοχωροφυλακής Βελί Κιουτσούκ, της οποίας ο χαρακτήρας, τουλάχιστον σύμφωνα με αυτά που τα ίδια τα μέλη της υποστηρίζουν, είναι «εθνικιστικός – παντουρκιστικός – αντιδιασπαστικός» (όπου διασπαστές είναι περίπου όλοι όσοι δεν συμφωνούν με τον τρόπο σκέψης και δράσης του κυρίαρχου στρατογραφειοκρατικού κατεστημένου που δρα εν ονόματι του Ατατούρκ και των αρχών του), τη στιγμή, κυριολεκτικά, της σύλληψής του αναζητούσε τηλεφωνικώς κάλυψη από τους «αφανείς» προστάτες του, οι οποίοι όμως προφανώς στην παρούσα συγκυρία προτίμησαν να μην του την παράσχουν.
Άλλωστε, είναι περίπου μαθηματικά εξασφαλισμένη η παραμονή του πρώην στρατηγού και των άλλων συνεργατών του εκτός φυλακής, όπως αποδεικνύει μια σύντομη αναδρομή σε παρόμοιες περιπτώσεις του πρόσφατου ή και όχι τόσο παρελθόντος. (βλ. σκάνδαλα Σουσουρλούκ, τουρκικής Χεζμπολά, Σεμντινλί κ.ο.κ.).
Όχι μόνο δε, οι ύποπτοι για συμμετοχή και δράση στην εν λόγω οργάνωση εμφανίζονται σίγουροι για την ατιμωρησία τους, αλλά -όπως μαρτυρούν οι ηχογραφημένες συνομιλίες τους που υπεκλάπησαν από τις τουρκικές «διωκτικές αρχές»- και για το ύψος των τραπεζικών τους λογαριασμών, που μπορεί να ξεπεράσουν και αυτόν ακόμη του νεαρού δολοφόνου του γνωστού αρμενικής καταγωγής δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ προ έτους περίπου.
Ακόμη δε περισσότερο, ίσως στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, κάποιος δημόσιος χώρος εντός τουρκικής επικράτειας μετονομαστεί προς τιμήν τους, όπως συνέβη για παράδειγμα στην περίπτωση του αξιωματικού του τουρκικού στρατού, Μουσταφά Μούγλαλι, που το 1943 καταδικάστηκε για τη δολοφονία 32 κούρδων χωρικών, αλλά που εν έτει 2008, οδοί, αεροδρόμιο και στρατώνας της στρατοχωροφυλακής στην επαρχία Οζάλπ φέρουν υπερήφανα το όνομά του.
Για την ιστορία και για να αποκτήσουν οι αναγνώστες μια πιο λεπτομερή ιδέα για το περιεχόμενο της δράσης της οργάνωσης «Εργκένεκον», οι συλληφθέντες αντιμετωπίζουν σωρεία κατηγοριών για εγκληματική δράση, που περιλαμβάνει την επίθεση κατά των εγκαταστάσεων του τουρκικού Συμβουλίου Επικρατείας το 2006, τη δολοφονία, όπως προαναφέρθηκε, του Χραντ Ντινκ τον Ιανουάριο του 2007, καθώς και τη δολοφονία τριών χριστιανών τον Απρίλιο του ιδίου έτους στην πόλη Μαλάτεια. Τα ίδια ονόματα δε, εμπλέκονται στο περίφημο σκάνδαλο Σουσουρλούκ, που μας εισήγαγε στον νεολογισμό «βαθύ κράτος» της Τουρκίας, το οποίο βέβαια, για τους πιο σχετικούς, δεν ξεκινά τη δράση του στη δεκαετία του 1990, αλλά ήδη από αυτήν του ’60 και που φιλοσοφικά, ιδεολογικά, αλλά και στην πράξη, είναι σύγχρονο της ίδιας της ίδρυσης της ρεπουμπλικανικής Τουρκίας.
Όσον αφορά το ζήτημα των εμπλεκομένων στην οργάνωση αυτή, αρκεί να αναφερθούν σχετικά πρόσφατα ευρήματα της δικαστικής έρευνας στην Τουρκία σε ανάλογες σε ιδεολογικό προσανατολισμό, χαρακτήρα και δράση οργανώσεις, όπως «Αταμπεϊλέρ», «Σάουνα» (!), «Πατριωτικές Δυνάμεις» που αναφέρονται βέβαια ενδεικτικά, αφού αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου που αποτελείται στην ουσία από το τρίγωνο «κράτος – παρακράτος – τουρκική μαφία». Από τη χορεία των γνωστών ονομάτων δεν λείπουν δε και άτομα που ίσως εκπλήσσουν, όπως αυτό του πασίγνωστου στην Τουρκία τραγουδιστή των «αραμπέσκ» (ελληνιστί: σκυλάδικων) Ιμπραχίμ Τατλισές, κουρδικής καταγωγής, αλλά με ποικίλη αντικουρδική και όχι μόνο δράση.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτήν την υπόθεση είναι πολλά, αλλά για αυτούς που παρακολουθούν τα εν Τουρκία τεκταινόμενα, δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ουσία, που παραμένει δεκαετίες τώρα αναλλοίωτη, αλλά τα πιο ενδιαφέροντα αφορούν τη συγκυρία της αποκάλυψης του «σκανδάλου», την εν προκειμένω στάση των συγγενών ιδεολογικά στην «Εργκένεκον» Γκρίζων Λύκων (βλ. Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης) και τον συσχετισμό με το ζήτημα της «μαντίλας», γύρω από το οποίο συνασπίζονται φαινομενικά αντιδιαμετρικοί στην κοσμοθεωρία πόλοι, όπως αυτοί του κόμματος του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, και του κυβερνητικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Σύμφωνα με την επιστημονική έρευνα, ο «γκρίζος λύκος» (canis lupus pallipes) των στεπών της κεντρικής, ανατολικής και νότιας Ασίας, σπανίως ουρλιάζει.
Στην περίπτωση όμως του τουρκικού «γκρίζου λύκου», που σύμφωνα με την προϊσλαμική τουρκική μυθολογία οδήγησε τους πρώτους Τούρκους, μακριά από την αρχέγονη κοιτίδα τους, την περίκλειστη κοιλάδα Εργκένεκον -εξ ου και το ομώνυμο έπος- η επιστημονική έρευνα εμφανίζεται τόσο ελλιπής όσο και οι δικαστικές έρευνες που διεξάγονται το τελευταίο χρονικό διάστημα στη γειτονική χώρα, οι οποίες και ξεκίνησαν για να διαλευκάνουν ένα ακόμη -σε μια σωρεία -σκάνδαλο με πρωταγωνιστές οργανώσεις που κατά το μάλλον ή ήττον σχετίζονται άμεσα με το διαβόητο «βαθύ κράτος».