Ο Ανυπόταχτος του Ελληνισμού

Η φυσιογνωμία της «αστικής τάξης» -μια «τάξη» κατ’ εξοχήν μεταπρατών- σε Ελλάδα και Κύπρο, εκατόν πενήντα χρόνια μετά το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του Κάρολου Μαρξ, επιβεβαιώνει τον πατέρα του ιστορικού υλισμού, ότι το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα! Ο Λαός όμως έχει Πατρίδα και υπερασπίζεται με την Ψυχή και το Αίμα του, Βωμούς και Εστίες, γιατί είναι δικά του. Δεν τα εκχωρεί στους μεταπράτες, που υποδύονται την Εθνική(;) Αστική Τάξη, θεραπαινίδα του «χυδαίου κέρδους», εκμαυλισμένη από την «ιδεολογία» των πολυεθνικών εταιρειών. Η οποία δεν ορρωδεί προ ουδεμίας ηθικής αρχής, πατριωτισμού και εξυπηρέτησης, έστω και στο ελάχιστο, των λαϊκών συμφερόντων, που στην ουσία ταυτίζονται με τα εθνικά.
Στο κρισιμότερο σημείο, τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, η «αστική»(;) τάξη της Μεγαλονήσου, υπό τη συγχορδία των κέντρων του Ατλαντισμού στην Αθήνα και τη Λευκωσία και με την συνεπικουρία των άλλοτε ποτέ εκφραστών του προλεταριάτου της Κύπρου, καλλιεργούν τη διάσπαση του εσωτερικού μετώπου στη Μεγαλόνησο και ενσπείρουν τη διχόνοια με απώτερο στόχο την εξουδετέρωση του ιστορικού «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος τον Απρίλιο του 2004.
Στους οφθαλμούς Αμερικανών και Άγγλων, αλλά, το σπουδαιότερο, και των «μεταπρατών» σε Αθήνα και Λευκωσία, ο πυλώνας της Αντίστασης, ο Πρόεδρος, Τάσσος Παπδόπουλος, παραμένει ο «επικατάρατος» και επομένως είναι αναγκαίο να αποδυναμωθεί και να περιορισθεί στο ελάχιστο η διαπραγματευτική του δυνατότητα!
Στο «Εθνικό Κέντρο», την Αθήνα, ο κ. Καραμανλής με το πρόσφατο ταξίδι του στην Τουρκία απαρνήθηκε στην πράξη το «δόγμα Μολυβιάτη» και σύρθηκε στο «δόγμα Ντόρας Μπακογιάννη», το οποίο λειτουργεί για την εξυπηρέτηση των προσωπικών φιλοδοξιών της υπουργού Εξωτερικών και εστιάζεται στη συνολική διαπραγμάτευση Ελληνουρκικών διαφορών και Κυπριακού, εκτός του διεθνούς πλαισίου και υπό την απειλή του casus belli εκ μέρους της Άγκυρας!
Παράλληλα, και το σπουδαιότερο, ο κ. Καραμανλής και η κ. Μπακογιάννη αποδέχθηκαν για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, κατ’ επίσημο τρόπο, να έχει η Άγκυρα λόγο στο θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης!
Διέλαθε(;) της προσοχής του
κ. Καραμανλή ότι αποδεχόμενος την αρχή της διαρχίας με την «οικογένεια Μητσοτάκη» στην ενάσκηση της εξουσίας και τη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής υποθηκεύει την υστεροφημία του ως ηγέτη της Ελλάδας στις προσωπικές βλέψεις της κ. Μπακογιάννη…
Στο πλαίσιο αυτό, παραμένει άβουλος θεατής και στις ενέργειες της υπουργού του των Εξωτερικών ως προς τα διαδραματιζόμενα στην Κύπρο, που αποσκοπούν στην υπονόμευση της θέσης του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσου Παπαδόπουλου.
Όμως, εκεί στη Μεγαλόνησο, η «Στρατιά των Ανυπόταχτων» με τόλμη και αποφασιστικότητα απορρίπτει την «πρόδηλη πραγματικότητα» που καλλιεργείται στην κοινή γνώμη, από τα γνωστά πλέον κέντρα σε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Αθήνα, να αποδεχθεί την ήττα και να «εμπιστευθεί» τις τύχες του Ελληνισμού στους… ρεαλιστές!
Οι τελευταίοι αγωνίζονται, μετέρχονται κάθε μέσο να παρουσιάσουν τους Ανυπόταχτους ως υπονομευτές της δήθεν νομιμότητας και επισείουν τον κίνδυνο στον Κυπριακό Ελληνισμό της απώλειας της ευμάρειας και της καλοζωίας!
Είναι, όμως, ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι οι Ανυπόταχτοι τοποθετούν την Εθνική Ανεξαρτησία στην υψηλότερη βαθμίδα των ηθικών αξιών. Και στα κηρύγματα των «ρεαλιστών» αντιπαραβάλλουν τα λόγια του υμνητή της Γαλλικής Εθνικής Αντίστασης, Ζαν Πολάν:
* – «Θα μου πουν: Δεν άξιζε να πεθάνουν γι’ αυτή την υπόθεση.
Και θα τους απαντήσω: Πέθαναν γιατί ήταν ζωντανοί…»
Ενώπιον της συγχορδίας των… ρεαλιστών και των επιδιώξεων του Ατλαντισμού, ο Κυπριακός Λαός προσέρχεται στις κάλπες μετ’ ολίγον, με βαθιά συναίσθηση της αποστολής του. Κλείει τα ώτα στις Σειρήνες της υποταγής και κατά τις διδαχές της πνευματικής του ηγεσίας, με βαρύ πεισματικό βηματισμό, «που τον έσωσε και τον κράτησε στην ιστορική σκηνή με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του», αντιμετωπίζει το μέλλον του.
Άλλωστε πάγιας αποδοχής είναι το αξίωμα:
• «Οι Κυβερνήται λογοδοτούν ενώπιον του Λαού. Και οι Λαοί, οι πολίται, ενώπιον της ίδιας της συνειδήσεως και ενώπιον της Ιστορίας. Και όταν διαπιστώνουν οι πολίται ότι τα πράγματα της Πατρίδος βαίνουν κατά κρημνών, έχουν πρώτον το δικαίωμα να ζητήσουν λόγον από τους κυβερνήτας, αλλά έχουν επίσης και το καθήκον να ζητήσουν λόγον από τον εαυτόν των. Και είναι άξιοι πολίται μόνον όσοι αισθάνονται το καθήκον να ζητούν λόγον και από τον ίδιον τον εαυτόν των…».
Στις κρίσιμες αυτές στιγμές για τον Κυπριακό Λαό και εκεί που η ελληνική διπλωματία στο πρόσωπο της πολιτικής ηγεσίας της κωφεύει ή αναζητεί… ρεαλιστές, ορθώνεται ο λόγος εκπροσώπων της ευρωπαϊκής διπλωματίας.
Ενδεικτική είναι η παρέμβαση του ισπανού διπλωμάτη, Χοσέ Μανουέλ Κρόγια (υπηρέτησε προ ετών ως εκπρόσωπος της χώρας του στην Αθήνα), στο βιβλίο του, «Διαλογισμοί για το μέλλον της Δημοκρατίας», γράφει:
• «Ποιος αντιλήφθηκε στη Δυτική Ευρώπη και προπάντων στην Αμερική κι ακόμη στην ίδια την Ελλάδα τι αντιπροσωπεύει για την ίδια την ύπαρξη της Δύσης η διατήρηση της Μακεδονίας και της Κύπρου, προφυλακών του Ελληνισμού; Η απώλειά των θα κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τη Δημοκρατία μας…».
Και συμπληρώνει ο ισπανός διπλωμάτης:
• «Η Κύπρος, αυτό το μεγάλο νησί, καρφωμένο καρφωμένο στον Ελληνικό Κόσμο από την Ιστορία, από την πνευματική του καλλιέργεια, από τη θρησκεία… είναι επιτέλους ο δυτικός προμαχώνας που περισσότερο εισδύει στην Ανατολή, γιατί εκτός του ότι είναι ελληνική, έχει κοντά στην Ιστορία της και τις καλλιτεχνικές δημιουργίες τις οποίες πολλοί αιώνες δυτικής παρουσίας αφήκαν στη νήσο…».