ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΑΝΔΡΟΥ

Επιπολάζουν γαλανά
τά πάντα στήν Γραικία
μά δέν καθάρονται ποσώς
η μίζα κι η κακία.

Ντυμέναι καί πολύχρωμαι
ως σκάφη αρμενίζουν
καί ως καλά τουρκόπουλα
τήν Άρτα φοβερίζουν.

Ουδόλως περισκέπτονται
περί τής ηθικής των,
λέρες καί ποντικόσκατα
φέρουν εις τό βρακί των.

Όμως διά τό δίκαιον
περί τής αληθείας,
οι λέρες είναι πανταχού
ως Κέρας Αμαλθείας.

Εις Βερολίνα κατοικούν
αλλά κι εις Παρισσίους
πλάι σέ κενοτάφια
ποιούντες τούς οσίους.
Ως αερόστατα χλιδής
ίπτανται εις τά νέφη
καί μάς πηδάνε ελαφρώς
άμα τούς κάνει κέφι.

Ημείς εδώ απάτριδες
καί σπογγοκωλαρέοι
τό παίζουμε ανήξεροι
καί χαλαρώς ωραίοι.

Τρέχομεν εις τάς εκλογάς
όποιες καί τούτες νά ‘ναι
ανοίγοντες παντού πληγάς
πού συνεχώς πονάνε.

Εις Μέγαρα, εις μουσικάς
μέ τά βρακιά λυμένα,
Θυέστεια τά δείπνα μας
καί κατασκευασμένα.
Μάς περισφίγγουν τόν λαιμό
οι όμοροι συμμάχοι
κι ημείς παραδινόμεθα
χωρίς ψυχήν καί μάχη.

Κι η τηλεόρασις εκεί
ωσάν μωρά παρθένος
πάντα ακαταμάχητη,
ολβία καί μέ σθένος.

Μωραί παρθένοι τών Γραικών
ποίος θά σάς πηδήξει
να σώσει τό φιλότιμον
πού έχει τεθεί στήν ψύξη;

Ποίος ανήρ ιδανικός
θά σώσει τήν Πατρίδα
όταν οι πάντες οιμωγούν:
Ού ξεύρω, ού κάν οίδα;
Τά Τάγματα Ιεραρχών
–τά σεβαστά καθ’ όλα–
διατί φορούν τά μελανά
κι εις κεφαλήν κονσόλα;

Διατί τοσαύτη ταραχή
περί επισκοπείας
εις διαδρόμους κι αγυιάς,
δέν τούς αρκεί ο Μεσσίας;

Δέν ξεύρω καί δέν απαντώ
καί γράμματα γνωρίζω,
μόνον πού τήν ζωούλα μου
ουδέποτε ορίζω.

Μένω σέ Κράτος ντεμοντέ,
Κράτος τής παρλαπίπας
πού ουδέποτε μερίμνησε
διά τάς αισχράς του τρύπας.
Εκείνας πού καραδοκούν
αλλέως πώς στούς δρόμους.
(Ο κερατάς, θά συλληφθώ
από αχρείους νόμους.)

Πώς σ’ αγαπώ Ελλάδα μου
ουδέποτε θά μάθεις,
τά μαύρα έτη φθάνουσι
κι έχεις πολλά νά πάθεις.

……………………………………………..
……………………………………………..

Σάς βεβαιώ ότι δέν έλαβα πρόσκληση διά τήν στέψη τού νέου Αρχιεπισκόπου. Δέν κρατώ καμιά κακία. Περίλυπος τώρα καί μόνος, υπάγω νά συνεχίσω τήν αφεθείσα ανάγνωση τού Δεκαημέρου τού Βοκκακίου