ΜΟΝΗ ΕΠΙΛΟΓΗ: ΦΥΓΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΠΡΟΣ!
Για πρώτη φορά, οι επιπτώσεις από την υπόθεση Ζήμενς μπορούν να συνταράξουν το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα.
Μπορεί επί ΠΑΣΟΚ να έγινε καταστροφή, αλλά επί Νέας Δημοκρατίας δεν διορθώθηκε τίποτε ή διορθώθηκαν «πολύ λίγα και πολύ αργά». Η υπόθεση της Ζήμενς αποκαλύπτει ότι η ΝΔ δεν μπορεί να εξυγιάνει ό,τι χάλασε επί ΠΑΣΟΚ.
Σε τέτοιες συνθήκες γενικευμένης απαξίωσης, όπου η κοινή γνώμη πείθεται καθημερινά πως οι μεν είναι «λαδιάρηδες» και οι δε είναι «ανίκανοι να νοικοκυρέψουν τον τόπο», τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα εμφανίζουν συμπτώματα διάλυσης και νέα κόμματα παίρνουν τη θέση τους. Ή το προσπαθούν τουλάχιστον…
Πολύ περισσότερο, όταν υπάρχουν «εξωθεσμικά κέντρα» -διαπλεκόμενα και όχι μόνο- που κάτι τέτοιο το επιδιώκουν προ πολλού, το επιθυμούν διακαώς, το προωθούν ήδη, και τώρα τους δίνεται η ευκαιρία -μέσω της Ζήμενς- να το φέρουν σε πέρας…
Ο Κώστας Καραμανλής γνωρίζει ότι όσοι τέτοια απεργάζονται δεν προσπαθούν να «ανανεώσουν» την πολιτική ζωή. Προσπαθούν, αντίθετα, να ανακτήσουν τον πλήρη έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων.
Τόσο ο ίδιος ο Καραμανλής όσο και ο Παπανδρέου πλέον (από τον περασμένο Σεπτέμβριο) βρίσκονται συνεχώς στο «στόχαστρο» των διαπλεκομένων. Τα «νέα κόμματα» που κυοφορούνται δεν πρόκειται να εκφράσουν καλύτερα την κοινωνία, θα επιχειρήσουν να τη χειραγωγήσουν πιο αποτελεσματικά.
Δεν θα «απελευθερώσουν» τη δημοκρατία από την «κηδεμονία» της διαπλοκής. Θα καταστήσουν τον έλεγχο των εξωθεσμικών κέντρων πιο ασφυκτικό.
Ποντάρουν στις πραγματικές αδυναμίες του πολιτικού συστήματος και στην αδιαμφισβήτητη παράλυσή του, για να το υποτάξουν πλήρως.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες ο Καραμανλής έχει δύο επιλογές:
– Τη συντηρητική επιλογή, δηλαδή να συνεργαστεί άμεσα και στενά με τον Γιώργο Παπανδρέου για να διασωθούν αμφότεροι από τις ασφυκτικές πιέσεις των εξωθεσμικών κέντρων. Η επιλογή αυτή, ωστόσο, είναι αδιέξοδη: Υποχρεώνει από κοινού Καραμανλή και Παπανδρέου να υπεραμυνθούν ενός πολιτικού συστήματος που έχει ήδη παραλύσει, που δεν μπορεί να λειτουργήσει και που το γνωρίζουν πια και οι δύο τους – κι όλοι οι άλλοι. Είναι «αμυντικός αγώνας» για τη σωτηρία μιας «χαμένης υπόθεσης»….
Εν όψει επερχόμενης χιονοστιβάδας αποκαλύψεων, η προσπάθεια «διάσωσης του πολιτικού συστήματος» είναι πολύ δύσκολη, έτσι κι αλλιώς. Η δυσφορία της κοινωνίας έχει ξεπεράσει τα όρια της ναυτίας, ήδη αγγίζει τα όρια της οργής και δεν απέχει πολύ από τα όρια της κατακραυγής…
– Ο Κώστας Καραμανλής όμως έχει και την ανατρεπτική επιλογή: τη «φυγή προς τα μπρός». Να κάνει ο ίδιος -και με τους δικούς του όρους- τις ανατροπές που ευαγγελίζονται να κάνουν -προσχηματικά- οι αντίπαλοί του.
Να ανατρέψει αυτός πρώτος αυτά που έχουν σαπίσει έτσι κι αλλιώς και που θα επιχειρήσουν να ανατρέψουν οι εχθροί του.
Να περιθωριοποιήσει, πρώτος αυτός, εκείνους που προσπαθούν να τον παραμερίσουν.
Να περάσει στην αντεπίθεση, πριν προλάβουν να του επιτεθούν όσοι έτσι κι αλλιώς τον υπονομεύουν συστηματικά.
Να προχωρήσει σ’ αυτό που έχει ήδη υποσχεθεί (και μοιάζει να έχει ξεχάσει): την «επανίδρυση του κράτους».
Και μαζί να επανιδρύσει και το κόμμα του, εν ανάγκη με έκτακτο συνέδριο για αλλαγή ονόματος, οργανωτικού και προσανατολισμού ακόμα.
Ένα γερασμένο κόμμα εξουσίας δεν μπορεί να κάνει τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Αλλά μπορεί να δώσει τη θέση του σε ένα φρέσκο κόμμα μεταρρυθμίσεων.
Σήμερα ο Κώστας Καραμανλής έχει τη μεγάλη ευκαιρία να κάνει, μια και καλή, αυτό που ο θείος του έκανε δύο φορές: Να αλλάξει το κόμμα του, για να αλλάξει το κράτος.
Έτσι θα προλάβει και τους εσωτερικούς του αντιπάλους: αυτούς που περιμένουν τη στραβοτιμονιά τη δική του, ή την αναποδιά της μοίρας ή ένα τυχαίο περιστατικό ή τη γενική επίθεση των εξωθεσμικών κέντρων, για να τον χτυπήσουν «από μέσα»…
Αυτό τον κίνδυνο μπορεί ακόμα να τον προλάβει και να τον εξουδετερώσει εγκαίρως.
Ο Κώστας Καραμανλής μπορεί ακόμα να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων:
Να αιφνιδιάσει όλους τους αντιπάλους του, να μετατρέψει πολλούς εχθρούς του σε αναγκαστικούς ή ενθουσιώδεις συμμάχους του, να κερδίσει την κοινωνία, να αλλάξει αυτός εκείνα που έχουν σαπίσει και κάτω από τα οποία απειλούν να τον θάψουν.
Μεταρρυθμίσεις υποσχέθηκε, αλλά δεν μπορεί να τις κάνει αν δεν αλλάξει το κόμμα του και το κράτος με το οποίο κυβερνά.
Το αίτημα της «ανατροπής σκηνικού» είτε θα γίνει σημαία του Καραμανλή είτε θα γίνει σημαία των αντιπάλων του εναντίον του.
Στο χέρι του είναι να το πάρει πάνω του. Αυτό υποσχέθηκε στον κόσμο. Αυτό περιμένει η κοινωνία. Αυτό χρειάζεται η χώρα. Αυτό φοβούνται οι εχθροί του.
Είναι καιρός να βγει από τη… Νιρβάνα του «μεσαίου χώρου» και να μπει στον χώρο (και στον «χορό») της Πολιτικής.
Όπου δεν ευδοκιμούν οι «μεσαίοι», ούτε οι «ισορροπιστές», ούτε οι «πολιτικώς ορθοί», ούτε οι «σεμνοί και ταπεινοί».
Αλλά αναδεικνύονται οι πραγματικοί ηγέτες.
Ν. Ζ.