Με ρεαλισμό και όραμα
Όλα αυτά τα χρόνια ο θεός της Ελλάδας υπήρξε ευεργετικός. Όμως, τον τελευταίο καιρό «βάσκανο» μάτι έχει βαλθεί να αποσυνθέσει ό,τι με μόχθο, θυσίες και πάθος δημιούργησαν δύο μεταπολιτευτικοί ηγέτες: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τη στιγμή μάλιστα που στον εθνικό μας περίγυρο οι γείτονές μας επιδίδονται στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική τους ανάπτυξη και με επιταχυνόμενους ρυθμούς για να κερδίσουν ό,τι είχαν χάσει για δεκαετίες. Είναι θέμα χρόνου να μας προσπεράσουν.
Την ίδια επίσης ώρα που σφυρηλατούν στη συνείδηση της νεολαίας τους το εθνικό φρόνημα, εμείς ομφαλοσκοπούμε γύρω από αθλιότητες τις οποίες δημιουργούν κατά καιρούς επιλήσμονες του καθήκοντος δημόσιοι λειτουργοί. Τις αθλιότητες αυτές τις «αξιοποιούν» ποικιλοτρόπως οι εχθροί του ελληνισμού με στόχο την υπονόμευση της χώρας.
Η συνεχώς επιδεινούμενη εσωτερική μας κρίση προσφέρεται για να ανατραπούν πολιτικές οι οποίες έχουν ασκηθεί τελευταία, πολιτικές με πολυδιάστατα χαρακτηριστικά χάριν των οικονομικών και γενικότερα των εθνικών μας συμφερόντων. Και ο πλέον αδαής διακρίνει ότι οι αναπτυσσόμενες σχέσεις μας με τη Ρωσία στον τομέα της ενέργειας και όχι μόνο ενοχλούν εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν αποκλειστική προσαρμογή της χώρας μας στα δικά τους συμφέροντα. Συνεπώς, αυτή η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική πρέπει να στηριχθεί από όλες τις δυνάμεις του έθνους.
Η πολιτική της χώρας μας σε ό,τι αφορά τον ευρύτερο εθνικό μας περίγυρο πρέπει να γίνει πιο ευέλικτη και περισσότερο πολυδιάστατη. Η πολιτική της δημιουργίας ελεγχόμενων προτεκτοράτων που επιδιώκουν οι ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής με ενδιάμεσο προγεφύρωμα το Κόσοβο πρέπει να αντιμετωπιστεί από τη χώρα μας με νέες ισορροπίες, οι οποίες θα στηρίζονται στη σύσφιγξη διπλωματικών, πολιτιστικών και οικονομικών σχέσεων μεταξύ εκείνων των δυνάμεων της περιοχής τις οποίες έχουν ενώσει ιστορικοί δεσμοί.
Μια «εγκάρδια συνεννόηση», συνεννόηση, π.χ., του άξονα Αθήνα, Βελιγράδι, Μόσχα, θα σηματοδοτούσε μια άλλη προοπτική για τις εξελίξεις στην περιοχή. Επίσης, μια διαφορετική προσέγγιση του κρατιδίου των Σκοπίων, ώστε να κατανοήσει ότι το μέλλον του διασφαλίζεται μόνο με την εγγύηση της χώρας μας αλλά και άλλων δυνάμεων, υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψει τις ανιστόρητες εμμονές του και θα διαμορφώσει συνθήκες δημιουργικής συνεργασίας.
Η Ελλάδα ως υπέρτερη οικονομική δύναμη όλων των χωρών της Βαλκανικής είχε και έχει ακόμα όλες τις προϋποθέσεις να παίξει, με την καλή έννοια του όρου, ηγεμονικό ρόλο. Της έλειψε όμως η πολιτική βούληση, η πίστη και η αποφασιστικότητα. Της έλειψε και της λείπει η οργανωμένη και στοχευμένη δράση. Ουδέποτε άλλοτε είχε τόσο πολλές ευκαιρίες και τόσες δυνατότητες να διαδραματίσει έναν τόσο ουσιαστικό ρόλο στην περιοχή. Η πολιτική ηγεσία του τόπου να πάψει να κατατρύχεται με μίζερες και ανιαρές αντιπαραθέσεις και να κάνει τη μεγάλη υπέρβαση. Να υπερβεί τον κακό εαυτό της. Και να επιδοθεί με φαντασία και όραμα, αλλά και με ρεαλισμό σε μιαν άλλη πολιτική την οποία επιβάλλουν οι καιροί και προοιωνίζονται οι εξελίξεις στην περιοχή της Βαλκανικής, της Ευρασίας και της ευρύτερης Μέσης Ανατολής.
Η Ελλάδα, εάν απαλλαγεί από την εσωστρέφεια, έχει πολλές δυνατότητες να παίξει έναν ευρύτερο, ευέλικτο και σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις της περιοχής, χωρίς να απόσχει από τις διεθνείς δομές στις οποίες ανήκει, οι οποίες, όμως, δομές δεν είναι φτιαγμένες για την αιωνιότητα.
Οι κρίσιμοι καιροί αναζητούν τον ηγέτη εκείνο ο οποίος θα συνδυάζει το όραμα ενός Ανδρέα Παπανδρέου με τον ρεαλισμό ενός Κωνσταντίνου Καραμανλή.
e-mail: [email protected]