Κρίσιμη επιλογή για την Κύπρο
Όντως η Κύπρος και το Κυπριακό, ως εθνικό και διεθνές θέμα, βρίσκονται διαρκώς σε κρίση, με τη μια ή με την άλλη έννοια, είτε στο πλαίσιο ενός εσωτερικού αναβρασμού και αντιπαράθεσης είτε σε σχέση με τουρκικές απειλές και στρατιωτική κινητικότητα είτε τέλος στο πλαίσιο προτάσεων και διαδικασιών επίλυσης ή διευθέτησης του κυπριακού προβλήματος, όπως είχαμε πρόσφατα το 2004 με το Σχέδιο Ανάν.
Παρά ταύτα, δηλαδή χωρίς να παραβλέπει κανείς το γεγονός ότι το κυπριακό πρόβλημα ως ένα από τα αρχαιότερα και πλέον άλυτα προβλήματα, θα λέγαμε τραγωδίες, του κόσμου του 20ού αιώνα που μας συνοδεύουν και στον 21ο, υπάρχουν ορισμένες στιγμές όπου η κρίση κορυφώνεται, με την έννοια του υπαρξιακού δράματος του συλλογικού υποκειμένου στο οποίο αφορά η κρίση.
Μια τέτοια στιγμή κορύφωσης της αγωνίας ως υπαρξιακού άγχους ζει ο κυπριακός Ελληνισμός σήμερα, ευρισκόμενος μπροστά στην επιλογή ηγεσίας που θα οδηγήσει το μαρτυρικό νησί του Ευαγόρα και του Ονήσιλου, αλλά και των Αυξεντίου και Καραολή, σε πεπρωμένα ελευθερίας και αξιοπρέπειας όπως επιβάλλει ο πολιτισμός και η ιστορία της Μεγαλονήσου ή θα τον εγκλωβίσει σε μια διαδικασία οιονεί υποταγής στη βούληση του περιφερειακού ηγεμόνα με τραγική συνέπεια τον πνευματικό και υλικό αφανισμό του.
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα και που άπτεται άμεσα και καθολικά της προσωπικότητας, της ψυχολογίας, της πολιτικής κουλτούρας και του φιλοσοφικού υποβάθρου του ηγέτη τον οποίο οι Κύπριοι καλούνται να επιλέξουν για Πρόεδρο τις επόμενες ημέρες, που σημαίνει και εκχώρηση αποφασιστικής αρμοδιότητας για το μέλλον του τόπου, δεν αφορά απλώς στη λύση ή στην επίλυση του Κυπριακού.
Επειδή μάλιστα τα περί «λύσης» και «επανένωσης» τ’ ακούει ο κόσμος και δεν αμφισβητούνται από κανέναν υποψήφιο, εκείνο που μετράει δεν είναι αν θέλουν ή δεν θέλουν τη λύση. Είναι το ποιος δίνει στον κυπριακό λαό, ως συλλογικό υποκείμενο, τα μεγαλύτερα εχέγγυα, δηλαδή την εγγύηση της πνευματικής και πολιτιστικής του επιβίωσης, τουτέστιν της ικανότητας να υπάρχει τόσο ως συλλογικό υποκείμενο, πνευματικό και πολιτιστικό, ως κοινωνία και ως λαός, όσο και ως υποκείμενο ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού.
Διότι οι κοινωνίες δεν υπάρχουν μόνο ως ύλη και οικονομία ξεκάρφωτα, αλλά συνδέονται με τον χώρο ως ρίζα πολιτισμού, ως κοινωνία ιστορικής συνέχειας και πνευματικής υπόστασης. Την εγγύηση γι’ αυτήν τη συνέχεια πολιτιστικής και πνευματικής ύπαρξης, που κατά τον Χέγκελ, παραπέμπει στη «διαλεκτική της ελευθερίας» ως διαρκή διεκδίκηση του ανθρώπου, στη σχέση του με την ιστορία και την κοινωνία, αυτή λοιπόν τη διεκδίκηση που εμπεριέχει ταυτόχρονα και την ικανότητα αντίστασης, τη διασφαλίζει μόνο η ηγετική μορφή του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος επέδειξε μια αναμφισβήτητη θέληση αντίστασης, που σήμαινε ταυτόχρονα και υπεράσπιση των δικαίων και δικαιωμάτων του λαού, αλλά και της ιστορίας και του πολιτισμού του, αποκαλύπτοντας τον τραγέλαφο του Σχεδίου Ανάν, τιθέμενος ταυτόχρονα μπροστάρης ως ταγός του συνόλου και απορρίπτοντας με το «όχι» το Σχέδιο της Νέας Διεθνούς Τάξης Πραγμάτων, δηλαδή τον παγκόσμιο ηγεμόνα και τον συνήθη ύποπτο συμπρωταγωνιστή, βλ. Ηνωμένο Βασίλειο, που μαζί με εγχώριους κυπρίους και ελλαδίτες συνεργάτες, εκπόνησαν ένα σχέδιο λύσης που δεν ήταν απλώς κακό, ήταν μια προσβολή στην ιστορία, την αξιοπρέπεια και τον πολιτισμό μας, αφού επέλεξαν σ’ εμάς και μόνον σ’ εμάς να προτείνουν κάτι πρωτοφανές και πρωτάκουστο στην ιστορία των κρατών.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως εκείνο που έχει σημασία στην Κύπρο δεν είναι η απλή «επίλυση» του κυπριακού προβλήματος, κάτι τέτοιο έγινε και στη Βοσνία υπό καλύτερους όρους, αφού τουλάχιστον εκεί επέστρεψαν και όλοι οι πρόσφυγες, και το κράτος δεν λειτουργεί.
Εκείνο που ενδιαφέρει την Κύπρο κι εμάς όλους τους Έλληνες, που το ’74 έπληξε καίρια την ψυχή μας, είναι η λύση αυτή που θα επιδιωχθεί να εξασφαλίζει λειτουργικότητα, δηλαδή βιωσιμότητα, και να συνάδει προς τον ευρωπαϊκό πολιτικό και νομικό πολιτισμό, δηλαδή την ιστορία και τις παραδόσεις του Ελληνικού Έθνους.