Η κατρακύλα δεν έχει πάτο

Όμως, εξανίσταμαι και εξοργίζομαι κάθε μέρα που περνάει όλο και περισσότερο. Κι αυτό, επειδή δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς την κατάντια μας. Το βέβαιο είναι ότι δεν διαθέτουμε πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες που να παραδειγματίζουν με το εδραίο και υψηλό τους φρόνημα. Αντίθετα, οι ηγεσίες αυτές εκμαυλίζουν συνειδήσεις, αυτογελοιοποιούνται με τις πράξεις τους και εθίζουν τους… υπηκόους τους στην παρανομία, στην ασυδοσία και στον ωχαδερφισμό. (Το τετριμμένο ότι «το ψάρι βρωμάει απʼ το κεφάλι» ουδέποτε άλλοτε ίσχυε στον βαθμό που ισχύει σήμερα.)

Το τραγικό είναι (για να αναφερθώ με δυο λόγια στις πνευματικές, λεγόμενες, ηγεσίες μας) ότι όσοι από τους διακεκριμένους στοχαστές, διανοούμενους και καλλιτέχνες μας δεν είναι εξωνημένοι από συγκεκριμένα συμφέροντα, ΚΑΙ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, δεν καταδέχονται να εμφανίζονται στη μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μας, την τηλεόραση, για να διατηρήσουν αλώβητη την αξιοπρέπειά τους και να μην αλλοτριωθούν. Έτσι, τακτικοί και… ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΟΙ θαμώνες των διάφορων τηλεοπτικών εκπομπών είναι οι μωροφιλόδοξοι, οι κουφόνοες και ευρισκόμενοι σε διατεταγμένη υπηρεσία… (Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν, ως γνωστόν, τον θλιβερό κανόνα.)

Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου οι εναλλασσόμενες στην εξουσία πολιτικές ηγεσίες των δύο μεγάλων –και ΑΣΤΙΚΩΝ πλέον– κομμάτων της χώρας μας είναι επιεικώς για κλάματα. Ο Κώστας Καραμανλής, ο οποίος διαπρέπει στην εξωτερική πολιτική, παρά τις συχνές τρικλοποδιές της κ. Μπακογιάννη, που τον διαβάλλει επιπλέον –και συνεχώς– στους προστάτες της στις ΗΠΑ, υπονομεύει ο ίδιος τον εαυτό του στην εσωτερική πολιτική με τους συνεργάτες που έχει επιλέξει για το στενό και εν μέρει ευρύτερο περιβάλλον του. Ας τους απομακρύνει, λοιπόν, και ας αναλάβει τις ευθύνες του. Υπέρ του θα είναι αυτό, δεν το αντιλαμβάνεται; (Οι αυτόκλητοι προστάτες τού σκάβουν τον λάκκο…)

Ο έτερος «ηγέτης» του κατʼ όνομα σοσιαλιστικού κόμματος –μετριοτάτων ικανοτήτων και εκλεκτός των Αμερικανών, όπως και η κ. Μπακογιάννη– κοροϊδεύει το σύμπαν με τη δήθεν πολιτική που ασκεί. Απʼ τη μια μεριά καταγγέλλει με οξύτατους χαρακτηρισμούς τον Καραμανλή, απʼ την άλλη αδυνατεί να κάνει και την πιο στοιχειώδη εποικοδομητική πρόταση κι απʼ την παράλλη τηρεί σιγή ιχθύος αναφορικά με καταστροφικές προθέσεις υπουργών της κυβέρνησης της ΝΔ. Όντως… αξιοθαύμαστη στάση! Όσο για τα εξαπτέρυγά του και πρωτίστως την κ. Διαμαντοπούλου και τον κ. Χρυσοχοΐδη (αν ξεφύγει από τις δαγκάνες του σκανδάλου της Ζήμενς), καραδοκούν να τον κάνουν μια χαψιά μόλις τους δοθεί ευκαιρία. (Ο Βενιζέλος είναι… άγιος μπροστά σʼ αυτούς του δύο και δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν έμπαινε ασπίδα στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ για να τον προστατέψει, καθότι διαθέτει νιονιό. Εκτενή αναφορά στο εν λόγω κόμμα θα κάνω μετά το συνέδριό του.)

Η ογκούμενη απομάκρυνση των ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΩΝ πολιτών από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ (όπως φυσικά και από τον ανέξοδο δεξιό λαϊκισμό του κόμματος του κ. Καρατζαφέρη, που ψαρεύει σε θολά νερά) δεν είναι τυχαία. Ο κόσμος έχει βαρεθεί τα μεγάλα –και κενά περιεχομένου– λόγια περί εξυγιάνσεων, διαλευκάνσεων, μαχαιριών που θα φτάσουν μέχρι το κόκκαλο, «αληθειών» ή αθωοτήτων που θα λάμψουν και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Έγκριτος δημοσιογράφος είπε σε ραδιόφωνο προσφυώς ότι τα «μαχαίρια» (που θα φτάσουν δήθεν μέχρι το κόκκαλο) «δεν είναι ούτε καν σπαρματσέτα» – και με ενθουσίασε, δυστυχώς, μʼ αυτήν του τη διατύπωση.

Ο πάντοτε καίριος και καταπελτικός Στάθης μιλάει για «εκπασοκισμένη» κυβέρνηση και περνάει γενεάς δεκατέσσαρες τόσο τους σήμερα κρατούντες όσο και τους προκατόχους τους στον «ναυτίλο» του της Τετάρτης στην «Ελευθεροτυπία». Αναφέρεται με κάθε λεπτομέρεια σε όλα τα δυσώδη που ζούμε τα τελευταία χρόνια και προκαλούν αναγούλα και αηδία. Καταστάσεις και γεγονότα που τα επισφραγίζει μʼ εκείνο το αμίμητο «μπλιαχ», το οποίο αισθανόμαστε όταν μας έρχεται να κάνουμε εμετό. Συνιστώ σε όσους δεν διαβάζουν «Ελευθεροτυπία» να προμηθευτούν το φύλλο της της Τετάρτης ή να αναζητήσουν στο διαδίκτυο τον σχετικό «ναυτίλο» του Στάθη.

«Μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μας» χαρακτήρισα πιο πάνω την τηλεόραση, για «τηλετυραννίδα» κάνει λόγο ο Στάθης, που «ορχείται ξεδιάντροπα και βακχίζεται ασύστολα, απολαμβάνοντας τριάντα χρόνια ατιμωρησίας». Το βέβαιο πάντως είναι, ανεξάρτητα από διατυπώσεις, ότι η πολιτική έχει καταστεί στην Ελλάδα όμηρος της «επικοινωνίας». Κι όταν λέμε «επικοινωνία» εννοούμε φυσικά την τηλεοπτική. (Σημειώνω, εν παρόδω, ότι θεωρώ έσχατο εξευτελισμό να εκλιπαρούν πολιτικοί άνδρες τηλεοπτικό χρόνο για να εξασφαλίσουν την ασυλία των ΜΜΕ, όταν τους καταλογίζονται πολλά ή έστω λίγα ράμματα για τη γούνα τους.

Την ώρα που επικρέμαται το μέγα σκάνδαλο των δωροδοκιών της Siemens επί των κεφαλών υψηλόβαθμων στελεχών, ακόμα και υπουργών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τα δελτία «ειδήσεων» των οκτώ μας φλόμωναν την Πέμπτη το βράδυ με τμήματα του ογκώδους ανακριτικού υλικού σχετικά με τους εμπλεκόμενους στην περιλάλητη υπόθεση Ζαχόπουλου. Από τις οθόνες των τηλεοράσεων παρήλαυναν κουνιστοί, λυγιστοί και ομιλητικότατοι οι δύο πασίγνωστοι ταχυδακτυλουργοί των κρυφών καμερών και των καταγραφών παντός τηλεφωνήματος, ενώ τακτικοί συνεργάτες και προσκεκλημένοι των διαφόρων τηλεαστέρων σχολίαζαν… εμβριθώς τις καταθέσεις των κυρίων Ανδριανού και Αγγέλου. Καταθέσεις, συμπληρωματικές και μη, με τεράστια κενά, με υπεκφυγές και ίσως και με ψεύδη που προκαλούσαν τουλάχιστον θλίψη για τα αξιώματά τους. Το περίφημο DVD που ανέβαζε στην επιφάνεια το περιεχόμενο των υπονόμων κανένας δεν το είδε. (Εκτός κι αν το είδαν ή το… ονειρεύτηκαν κάποιοι σαν την αφεντιά μου!)

Με αυτήν την κατρακύλα του δημόσιου βίου μας γιατρειά δεν υπάρχει, αν δεν προηγηθεί η εκ βάθρων αναδόμηση του κράτους μας και η επικράτηση της αξιοκρατίας σε όλες τις βαθμίδες του. Μέχρι τότε (εφόσον φυσικά υπάρξει «τότε») δεν μας μένει παρά η σάτιρα. Η ευεργετική σάτιρα που καυτηριάζει αδυσώπητα τα κακώς κείμενα και ταυτόχρονα μας διασκεδάζει αφάνταστα. Η σάτιρα που λυτρώνει όταν δεν ισοπεδώνει. Η σάτιρα όταν την παίζουν στα δάχτυλα οι ταλαντούχοι και οι αδιάφθοροι, προκαλώντας αυθόρμητο και ξεκαρδιστικό γέλιο (το οποίο, κατά τους ειδικούς, συντελεί και στη μακροζωία).

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Μολονότι κάθε άλλο παρά θρησκόληπτος είμαι, με ικανοποίησε η καθαρή εκλογή του Θηβών Ιερώνυμου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Κι αυτό, πέραν της ανθρωπιάς και της προσήνειας του εκλεγέντος, επειδή μου είναι αντιπαθής ο φανατικά υποστηριχθείς από τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις Σπάρτης Ευστάθιος.