Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: Ένας γίγας με καρδιά μικρού παιδιού

Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος συνδύαζε τρεις μεγάλες αρετές: ήταν λαοφιλής, γιατί ήταν αληθινός, μίλαγε τη γλώσσα του κόσμου, με αγάπη, χωρίς υποκρισία. Ήταν αυθεντικός στον λόγο και στα έργα και σταθερός στις αξίες, που με πάθος αταλάντευτα τις υποστήριζε. Πρόσφερε στους Έλληνες το νήμα που τους ένωνε με την παράδοση, με την ελληνικότητα, με την Ορθοδοξία. Γεφύρωσε τον χρόνο. Γιατί ένωσε την παράδοση με το σύγχρονο. Και κατάφερε να εκφράσει παραδοσιακές αξίες μιλώντας σύγχρονα, στη γλώσσα των νέων, τους οποίους «πήγαινε».

Πρόσφερε στην Εκκλησία μια σύγχρονη έκφραση. Την έβαλε με το ταλέντο του στο κέντρο της επικαιρότητας. Κατάλαβε και συνομίλησε με τα μίντια. «Πούλαγε». Αλλά «πούλαγε» προς όφελος των αξιών του και της Εκκλησίας.

Αυτό το επικοινωνιακό φαινόμενο ήταν ένας καλός άνθρωπος, στην ψυχή του φώλιαζε αγάπη. Ξέχναγε τα κτυπήματα και τους εχθρούς. Πίσω από την πνευματικότητα και την καλλιέργειά του, πίσω από τον ρήτορα με τη κρυστάλλινη φωνή και τις καθαρές απόψεις, κρυβόταν μια καρδιά μικρού παιδιού. Ο Μακαριστός ήταν καλός καγαθός. Δεν είχε μίσος. Δεν “το κρατούσε”. Ήταν καλοπροαίρετος και εύπιστος. Πίστευε στον άλλο. Και κινδύνευσε από αυτήν του την αφέλεια. Κινδύνευσε γιατί πίστεψε σε λάθος ανθρώπους, προδόθηκε από αυτούς που δεν το περίμενε.

Ήταν κυριευμένος από τρεις αγάπες: την Ορθοδοξία, την Πατρίδα και τον Λαό. Αγαπούσε μέσα στον Ένα Όλους. Η μεγάλη του καρδιά χώραγε τον πόνο της καθημερινότητας. Η συμπόνια του φαινόταν και ήταν ειλικρινής. Σε αυτήν του τη σχέση, στη σχέση με τον πόνο του απλού ανθρώπου και την έγνοια της πατρίδας, ήταν μάλλον η αυθεντικότερη έκφραση της έντονης προσωπικότητάς του.

Και εμείς σε «πηγαίναμε», Μακαριστέ Αρχιεπίσκοπε Χριστόδουλε.

Ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει κάτω από τον ουρανό της Ελλάδας, που τόσο τον αγάπησες.