ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ… ΕΠΑΙΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΤΙΟΡ ΖΑΚΕΤΕΣ

Μουχλιάζει η βαρυχειμωνιά
καί όλα τά παγώνει
κι όπου λαλεί ο κόκορας
ποτέ δέν ξημερώνει.

Λαλούν οι κούκοι στά βουνά
κι οι πέρδικες στα πλάγια,
λαλεί κι ο Φτωχοπρόδρομος
κι η σύν αυτώ πλεμπάγια.

Όλοι λαλούν καί κράζουνε
όμοιοι μέ τσακάλια
πότε στή διαδήλωση
πότε μέ παρακάλια.

Απ’ τή μεριά της κλεφτουριάς
στόν κάμπο βασιλεύει
άκρα τού τάφου σιωπή
κι αρματολούς γυρεύει.

Πάνε τά μούτρα εκδρομή
πολυτελώς ντυμένα
μέ νταβατζήδες αλά Γκρέκ
καί τά κορμιά στημένα.

Περήφανο τό Έθνος μας
λάμνει μέσα στόν βούρκο
άλλοτε μόνο άδοντας
άλλοτε πλάι στόν Τούρκο.

Καί ο χειμών περιπατεί
σέ δρόμους καί σοκάκια
τού μηδενός ο εκφραστής
καί τού πτωχού πρεζάκια.

Οι τυμβωρύχοι έρπουσι
εις τεθνεότος σώμα
όλοι μπροστά στήν κάμερα
στή μίζα καί στό Κόμμα.

Μηδέ τήν κάσα σέβονται
μηδέ τούς Αρχαγγέλους,
ανυποψίαστοι, δειλοί
πρό τής αρχής τού τέλους.

Ουρανομήκη άσματα
καί τεθλιμμένες φάτσες
υποκριτές κι ασπάλακες
ίδιοι μέ τίς λινάτσες.

Κι ο χάροντας επί σκοπώ
περιγελών ακμάζει
μέσα στά πλήθη άγνωστος
έρπει, περιδιαβάζει.
Ο, δε, χυμών καλά κρατεί
προάγγελος Κυρίου
αντεπιστέλλων πρεσβευτής
θανάτου, μυστηρίου.

Αι παλλακίδαι μιαραί
-φούστα καί περιουσία-
πεών αρχοντολίμανα
— αλλέως συνουσία.

Όμορφος κόσμος ηθικός
αγγελικά πλασμένος,
ο ένας νά ‘ναι κερατάς
κι ο άλλος πηδημένος.

Εμβαίνει ο Φεβρουάριος
-ήθη σμπαραλιασμένα-
κι η Άνοιξη πυρομανής
μέ πέη σηκωμένα.

Όμως καί πάλιν ο χειμών
προΐσταται τών πάντων
αλλόφρων καί ρακένδυτος
και ορχηστής τών γάτων.

Εις ταύτην δέ τήν άγαρμπον
τήν εποχή τών γάτων,
σ’ έκαναν, φίλε Έλληνα,
Άρχοντα αποπάτων.
…………………………………………
…………………………………………
Είναι ανεξιχνίαστο
μυστήριο νά κλαίνε πάνω
από τήν κάσα σου όσοι
τό πάλαι ποτέ
σέ περιγελούσαν.
Τί Π-ΕΘΝΟΣ καί τούτο.