Να χαρώ εμπόρους!

Στην οδό Κάνιγγος, απέναντι ακριβώς από το παλιό κτίριο του υπουργείου Εμπορίου, λειτουργεί ένα από τα πολλά λαϊκά καταστήματα με ρούχα. Η διαφορά είναι ότι το συγκεκριμένο κατάστημα διαθέτει… «κράχτη», δηλαδή έναν κυριούλη ο οποίος μιλά με τον κόσμο που περνά από τον πεζόδρομο και προσπαθεί να τον πείσει να μπει στο κατάστημα, όπως κάνουν στα παλιά παζάρια.
Ως εδώ, ίσως πέραν του αθέμιτου ανταγωνισμού για τα πολλά υπόλοιπα ομοειδή καταστήματα της γειτονιάς, ουδέν μεμπτόν για τον καταναλωτή, θα πει κανείς. Δεν είναι όμως έτσι. Ο… «κράχτης» υπόσχεται ότι μέσα στο κατάστημα θα βρεις αυτό που ζητάς, στην τιμή που το ζητάς.
«Θέλω μια καζάκα μέχρι 20 ευρώ», του ξεκαθάρισε ο πελάτης. «Πέρνα μέσα να σου δείξουν τα παιδιά, έχει», τον αρπάζει ο «κράχτης». Όταν ένας από τους πωλητές μέσα δείχνει εκείνο που ζητά ο πελάτης, ταυτόχρονα του ανακοινώνει ότι η καζάκα έχει… 40 ευρώ. – «Μα εγώ είπα ότι θέλω μέχρι 20 ευρώ», διαμαρτύρεται ο πελάτης. Και τότε ο «κράχτης» απευθυνόμενος προς τον πωλητή του λέει το αμίμητο: «Δώσ’ του από κείνα του κυρίου… Σορόγκα».
Ο πελάτης αντιλαμβάνεται ότι ο κ. Σορόγκας είναι τα ρούχα του… σωρού, αλλά δεν λέει τίποτα. Έχει όμως ήδη αρχίσει να… «τα παίρνει στο κρανίο».
Ο πωλητής φέρνει ένα ανεκδιήγητο πράγμα το οποίο μοιάζει με μπλούζα, μυρίζει μούχλα και φαίνεται από μακριά ότι είχε 20 χρόνια σε αποθήκη. Έχει μάλιστα και μια τρύπα από σκόρο στον λαιμό.
«Αυτό στ’ αλήθεια θέλετε να μου το πουλήσετε;» ρωτάει ο πελάτης. «Μάλιστα», απαντά ο πωλητής με φυσικότητα και προσθέτει: «Αυτό έχει 20 ευρώ, όπως ζητήσατε».
Ο πελάτης την κοπάνησε, ευτυχώς χωρίς να… παραφερθεί. Πήγε μερικά μέτρα πιο πάνω σε ένα άλλο κατάστημα, βρήκε καζάκα αλλά και πουκάμισο στις τιμές που ήθελε, εξυπηρετήθηκε και πέρασε από εμπρός από το κατάστημα του «κράχτη» κρατώντας δύο τσάντες στα χέρια. Ηθικόν δίδαγμα: Ο έμπορος δεν μπορεί να πουλήσει με το ζόρι και ο καταναλωτής έχει πάντα το πλεονέκτημα της έρευνας αγοράς και της επιλογής. Από καταστήματα άλλωστε, σε κάθε τετράγωνο έχει δέκα.