Η Ντόρα, το άλλοθι για να επιβιώνουν ορισμένοι!

Τις προτάσεις που έγιναν για τη διαχείριση αυτή, άλλοι τις ερμηνεύουν ως μέσον για να ξεφύγει από την κρίση η κυβέρνηση και να μπορεί να ξεπερνά ανάλογες δύσκολες περιπτώσεις με τη βοήθεια ευρύτερου κύκλου συνεργατών περί τον Καραμανλή, κι άλλοι τις ερμηνεύουν ως προσπάθεια χειραγώγησης του πρωθυπουργού, ως προσπάθεια συγκυβέρνησης και άσκησης εποπτείας.

Είναι αλήθεια ότι κέντρα περί την κ. Ντόρα Μπακογιάννη «ξεσάλωσαν», κατά το κοινώς λεγόμενον, όλη αυτήν την περίοδο υπογραμμίζοντας ή μάλλον διογκώνοντας τα λάθη που πράγματι έγιναν στη διαχείριση της κρίσης που προέκυψε από την υπόθεση Ζαχόπουλου, λάθη που ως έναν βαθμό… δημιούργησαν και την κρίση.

Το ότι η κ. Μπακογιάννη μπήκε δυναμικά στην κριτική που ασκήθηκε εναντίον των κυβερνητικών χειρισμών στην υπόθεση Ζαχόπουλου λειτούργησε ως έναν βαθμό… ανασταλτικά για τις όποιες αλλαγές είχε πιθανότατα υπ’ όψιν του ο Κ. Καραμανλής. Κι αυτό είναι φυσικό για μια παράταξη που σέβεται την καραμανλική καταγωγή της, καθώς λειτούργησαν τα εναπομείναντα κομματικά στοιχεία της αυτοσυντήρησης. «Ευτυχώς που υπάρχει και η Ντόρα για να επιβιώνουν ορισμένοι».

Ωστόσο το θέμα παραμένει ανοικτό, καθώς στο πλαίσιο του στενού πυρήνα του Μεγάρου Μαξίμου κανείς δεν μπορεί πλέον να ισχυρισθεί ότι όλα είναι ρόδινα. «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» της κυβέρνησης αυξάνεται, ο κύκλος των βουλευτών και υπουργών κυρίως -κι αυτό είναι ανησυχητικό- που δεν βάζουν «πλάτες» να στηρίξουν συναδέλφους τους σε δύσκολες καταστάσεις μεγαλώνει και γενικά υπάρχει κλίμα σύγκρουσης και… ο «σώζων εαυτόν σωθήτω».

Και βέβαια στο κλίμα αυτό, στελέχη της κυβέρνησης βρίσκουν μια θαυμάσια ευκαιρία για να επιτεθούν στον στενό πυρήνα του Μαξίμου. Αν και το… σπορ δεν είναι καινούργιο, στην περίπτωση Ζαχόπουλου έχουν -δικαίως- κάτι να πουν εναντίον όλων σχεδόν των ενοίκων του Μαξίμου. Κι αυτό το γνωρίζουν οι ένοικοι. Γι’ αυτό και ορισμένοι φαντάζονται ότι μπορεί να γίνει μια… μεσαίου βεληνεκούς «ανασχηματιστική κίνηση» ώστε να αυξηθεί ο κύκλος εκείνων που προβληματίζονται καθημερινά, σε κυβερνητικό επίπεδο, επί της ουσίας και όχι επί των δημοσιευμάτων του Τύπου.

Ορισμένοι θεωρούν ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα σχήμα υποβοηθητικό του έργου του πρωθυπουργού, με τρεις, τέσσερις, πέντε υπουργούς κοντά του, που θα συνεδριάζουν επί τακτικής βάσεως για θέματα πολιτικής, και μαζί θα είναι και η ομάδα προπαγάνδας της κυβέρνησης. Η έλλειψη κοινής γραμμής και συντονισμού επικοινωνιακής ομάδας και κυβερνητικών σχεδιασμών, προβληματισμών και στόχων είναι πλέον φανερή.

Σε μια τέτοια όμως περίπτωση θα υπάρξουν αντιδράσεις από τους μη συμμετέχοντες. Ο αντίλογος είναι πως όλοι οι μεγάλοι ηγέτες κάτι τέτοιο έκαναν, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, και πως έτσι θα διαμορφωθεί και ένα σκηνικό… ομαλής διαδοχής μετά από χρόνια. Τι γίνεται όμως εάν σε αυτήν την… τρόικα δεν λάβει μέρος η κ. Ντόρα Μπακογιάννη; Δεν ανοίγει μέτωπο πλέον, επίσημο, η καραμανλική πλειοψηφούσα πτέρυγα;

Kαι αν τελικά όλοι αυτοί οι προβληματισμοί λειτουργούν ανασταλτικά στον Κ. Καραμανλή, τότε η απραξία, που πολλές φορές στην κυβερνητική θητεία έχει μετατραπεί άστοχα, άδικα και εγκληματικά σε «πολιτική επιλογή», είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε απόλυτη κυβερνητική κρίση. Η τελευταία υπό τις παρούσες συνθήκες και με τη συγκεκριμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα θα οδηγήσει σίγουρα σε διάλυση της κυβέρνησης. Άρα ο Κ. Καραμανλής «πρέπει να κάνει κάτι».

Η σχετική επιχειρηματολογία περί επάρκειας του σημερινού σχήματος και των πολιτικών αλλά και επικοινωνιακών ελιγμών δεν στέκει και μάλλον πλέον φαντάζει αστεία.

Δεν είναι δυνατόν υπό τις παρούσες συνθήκες, εάν δεν διαμορφωθεί μια ομάδα καθημερινής πολιτικής αλλά και επικοινωνιακής προπαγανδιστικής ανάλυσης και αντιμετώπισης τόσο των καθημερινών όσο και των μελλοντικών προβλημάτων, να τα βγάλει πέρα η κυβέρνηση. Δεν υπάρχει σύνδεση και συντονισμός μεταξύ πολιτικών επιλογών – απαντήσεων – θέσεων από τη μια και προπαγάνδας – πολιτικού λόγου από την άλλη.

Δεν είναι δυνατόν μια μικρή ομάδα στελεχών να σχεδιάζει πολιτική, να την επιβάλλει στους υπόλοιπους και ταυτόχρονα να ζητεί από αυτούς να λειτουργήσουν σε περιόδους κρίσεων ως αναχώματα και υποστηρικτές της πολιτικής αυτής, στη χάραξη της οποίας ποτέ στην ουσία δεν συμμετείχαν και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ήταν και αντίθετοι.

Η τακτική αυτή είχε τεράστιο κόστος για την κυβέρνηση και ήταν αυτή η τακτική που παρ’ ολίγον να έχει κόστος δυσβάστακτο και για τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Οι υπουργοί ζητούν να δοθούν λύσεις όχι γιατί θεωρούν ότι βρήκαν ευκαιρία να πιέσουν τον Κ. Καραμανλή να υποχωρήσει στους σχεδιασμούς τους και να υποβοηθήσει την ανέλιξή τους, αλλά διότι δεν είναι δυνατόν να τους ζητούν να είναι τα «πρώτα βιολιά» σε μια τακτική επιβολής κανόνων, θέσεων, απόψεων και στρατηγικής, στην οποία δεν έχουν συμμετάσχει.

Με απλά λόγια, η κρίση που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην κορύφωσή της μέσα στην κυβέρνηση είναι πολύ μεγάλη κι αν επιχειρηθεί απλό κουκούλωμα, τότε θα υπάρξει ραγδαία φθορά, αφού ορισμένα στελέχη και υπουργοί αρνούνται να συμπράξουν στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα παράθυρα των τηλεοράσεων βγαίνει πλέον μόνον… ο κ. Μανώλης (αναζητούνται προφανώς και άλλοι από τον… συνδικαλιστικό χώρο).

Η εικόνα της κυβέρνησης προς τα έξω είναι… ανύπαρκτη. Δειλή, μοιραία και άβουλη, περιμένει το θαύμα, που δεν έρχεται γιατί δεν λαμβάνονται οι αποφάσεις που απαιτούνται. Εάν η αντιπολίτευση δεν βρισκόταν στην τραγική κατάσταση που βρίσκεται, η κυβέρνηση για λόγους… ευθιξίας θα είχε φύγει. Εν αναμονή λοιπόν του θαύματος…