Ο τρίτος πόλος
Ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ», από τον Απρίλιο του 2001 είχε διαπιστώσει ότι ο δικομματισμός συνεχώς απαξιώνεται και ως εκ τούτου υπήρχε ανάγκη δημιουργίας ενός δημοκρατικού, πατριωτικού και κοινωνικού φορέα. Φέρνουμε στη μνήμη μας σήμερα, αλλά και στη μνήμη συγκεκριμένων τότε βουλευτών από τα δύο κόμματα εξουσίας, σχετικές συζητήσεις που κάναμε πάνω στο θέμα αυτό, στο πλαίσιο του συγκροτούμενου τότε Συνδέσμου. Πέραν αυτού, από τότε μέχρι σήμερα, ο Σύνδεσμος, με ανακοινώσεις, αλλά και ο υπογράφων, με σειρά άρθρων στη στήλη αυτή και με συνεντεύξεις, δεν έπαυε να τονίζει την ανάγκη δημιουργίας ενός τρίτου πόλου. Τονίζαμε επιγραμματικά ότι «το ένα σκέλος του δικομματισμού, ως κόμμα της εξουσίας, γερνάει προώρως εν αμαρτίαις, το δε άλλο σκέλος γηράσκει εν… ακακίαις». Ήδη, το εν ακακίαις τότε γηράσκον σκέλος σήμερα γηράσκει και αυτό εν αμαρτίαις. Συνεπώς, η τότε ανάγκη για τη δημιουργία ενός σχήματος ανανεωτικού, δημοκρατικού και πατριωτικού γίνεται αδήριτη. Και, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις, αποτελεί απαίτηση σημαντικής μερίδας του λαού. Αυτή η διαπίστωση επιχειρείται από ορισμένους πολιτικοοικονομικούς κύκλους να «αξιοποιηθεί». Ήδη έχουν αρχίσει βολιδοσκοπήσεις, διερευνήσεις αλλά και συζητήσεις με ακηδεμόνευτα, έχοντα ανεξάρτητη γνώμη στελέχη του δικομματικού χώρου. Οι κινήσεις αυτές είναι στο στάδιο της προδικασίας.
Είναι σαφές ότι εκείνοι που ενδιαφέρονται για την απρόσκοπτη λειτουργία του πολιτικού συστήματος βλέπουν ότι ο συνεχώς αποϊδεολογικοποιούμενος και ομογενοποιούμενος δικομματισμός οδηγεί το σύστημα σε αδιέξοδο. Και αναζητούν τις ασφαλιστικές δικλίδες για το ξεμπλοκάρισμά του. Είναι φανερό ότι η πρώτη φάση της Μεταπολίτευσης με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις κλείνει οριστικά. Δημιουργούνται πλέον πολιτικές συνθήκες που οδηγούν τα δύο μεγάλα κόμματα σε πλειοψηφίες κάτω από 40%.
Το ποσοστό αυτό, ακόμα και με το πριμ των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, δεν δίνει κυβερνητική αυτοδυναμία του ενός κόμματος.
Εξάλλου, η πολιτική η οποία ασκείται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πολιτική ακρίβειας, ανεργίας, σε συνδυασμό με την ηθική καταβύθισή της, όπως αποδεικνύεται από τα τελευταία σκάνδαλα, δεν προοιωνίζεται ευοίωνο μέλλον. Η περαιτέρω συρρίκνωση της λαϊκής της βάσης είναι αναπόφευκτη.
Παράλληλα, η αξιωματική αντιπολίτευση –με τον υποτονικό και μη πειστικό πολιτικό της λόγο, έναν λόγο χωρίς ελκυστική εναλλακτική πρόταση για μια άλλη πολιτική, η οποία να σηματοδοτεί το ριζοσπαστικό, το διαφορετικό και το καινούργιο, με την αφαιρετική πρακτική που ακολουθεί η ηγετική ομάδα στην πορεία για το συνέδριο– όχι μόνο δεν εισπράττει τη φθορά της ΝΔ, αλλά υφίσταται και διαρροές.
Η αμφιμερής αναξιοπιστία οδηγεί τα δύο κόμματα στη συρρίκνωση. Έτσι, δημιουργείται ανάμεσά τους πολιτικό κενό. Αλλά όπως η φύση απεχθάνεται το κενό, το απεχθάνεται και η πολιτική. Και είναι σήμερα, αύριο ή, το πολύ, μεθαύριο οι κρισιμότερες στιγμές για την κάλυψη αυτού του κενού από έναν ενδιάμεσο, φερέγγυο πολιτικό φορέα. Γιατί, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, πρέπει οπωσδήποτε να κυβερνηθεί ο τόπος. Και θα κυβερνηθεί με την αναγκαία συναίνεση, η οποία μπορεί να προκύψει μεταξύ συγγενών πολιτικών δυνάμεων. Μια τέτοια πολιτική δύναμη με σαφή κοινωνικά, πατριωτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά θα είναι ο πολιτικός φορέας που θα υποδεχθεί τις κεντρομόλες λαϊκές δυνάμεις τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο πολιτικός υποδοχέας θα αποτελέσει τον αναγκαίο εταίρο του ενός ή του άλλου κόμματος σε ένα κυβερνητικό σχήμα, στο πλαίσιο ενός μίνιμουμ προγράμματος με γνώμονα τα συμφέροντα του λαού και του έθνους.
e-mail: [email protected]