«Κύριε πρόεδρε, κάντε κάτι»!

«Κύριε πρόεδρε, κάντε κάτι», ήταν η προτροπή που απηύθυναν στον πρωθυπουργό, σημειώνοντας πως είναι πολύ δύσκολο πλέον να κρατηθεί η κυβέρνηση στη ρότα που έχει χαράξει, χωρίς να αναλάβει ο ίδιος πρωτοβουλίες δυναμικές και ουσιαστικές. Η τελευταία παρουσία του στη Βουλή μπορεί να ήταν μια παρέμβαση, ωστόσο δεν είχε τη βαρύτητα αυτής που του ζητούν στελέχη και βουλευτές.

Όλο και περισσότεροι στην κυβέρνηση διαβλέπουν ότι υπάρχουν τεράστια κενά στον συντονισμό και στις εναλλακτικές λύσεις πολιτικής και προπαγανδιστικής πολιτικής. Η Νέα Δημοκρατία κατηγορείται, όπως λένε στελέχη, για διαπλοκή και δεν μπορεί ούτε τα στελέχη της να προστατεύσει, ώστε να μη βρίσκονται κάθε τρεις και λίγο στον ανακριτή.

Η κυβέρνηση διανύει τη δεύτερη τετραετία και απαιτούνται και επικοινωνιακές απαντήσεις και δυναμικές αντιπαραθέσεις.

Δυστυχώς όμως εκείνο που αποδείχθηκε και από την υπόθεση Ζαχόπουλου είναι πως η απραξία και ο «πολιτικός στρουθοκαμηλισμός» -ε και τι έγινε; Θα περάσει κι αυτό- έχουν διαπεράσει όλα τα στρώματα της κυβερνητικής διοίκησης και έχουν φθάσει στο σημείο να αναρωτιούνται ορισμένοι: «Ε, και τι να κάνουμε;». Προκειμένου να μην έλθουν σε σύγκρουση, οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβέρνησης «λουφάζουν», κατά το κοινώς λεγόμενο, και ρίχνουν τα βάρη ο ένας στον άλλον.

Στην ουσία δεν υπάρχει κεντρικός νους, κεντρικός διοργανωτής της κάθε μορφής αντίστασης και απάντησης σε πολιτικούς και επικοινωνιακούς αντιπολιτευτικούς μηχανισμούς.

Οι υπουργοί θυμούνται… τι έκαναν οι συνάδελφοί τους στις δικές τους περιπτώσεις και εκδικούμενοι στην κυριολεξία (η στάση τους θυμίζει εκείνους που έκοβαν το κλαδί στο οποίο κάθονταν και ήταν και ευτυχισμένοι για το πόσο ξεκούραστα το έκαναν) τους συναδέλφους τους, δεν στηρίζουν τις θέσεις της κυβέρνησης, δεν παράγουν πολιτικό λόγο και κοιτούν τα του οίκου τους, χωρίς να ενδιαφέρονται για το μέλλον του συνόλου και την προώθηση του κυβερνητικού έργου.

Kατά τη διάρκεια των τελευταίων κρίσεων (υποθέσεις Μαγγίνα και Ζαχόπουλου) αναδείχθηκε η απόλυτη ασυνεννοησία, ο απόλυτος «ωχαδελφισμός», η «πολιτική αναισθησία», ο «πολιτικός φιλοτομαρισμός» και η παντελής έλλειψη «παραταξιακού ένστικτου αυτοσυντήρησης». Η κυβέρνηση Καραμανλή στις κρίσεις Μαγγίνα και κυρίως Ζαχόπουλου ήταν μια «μη κυβέρνηση». Υπουργοί, υφυπουργοί και στελέχη, λες και ανέμεναν το πότε θα τους ρίξουν.

Και φυσικά το απόλυτα ειρωνικό και εκπληκτικά ενδιαφέρον πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας, όπου μια κυβέρνηση που παραπαίει… δεν χάνει με τίποτα πόντους από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταδεικνύει ότι μετά τους αρχαίους Έλληνες του δημοκρατικού διαλόγου και της αγοράς του δήμου, υπάρχουν οι νέοι Έλληνες -Νεοέλληνες- της απόλυτης πολιτικής αναισθησίας, των δυο πολιτικών πόλων…

Οι διάλογοι μεταξύ υπουργών και στελεχών σπαρταριστοί:

«Να βγει πρώτα ο Ρουσόπουλος. Γιατί να βγω εγώ;»

«Να βγει ο Βουλγαράκης ή ο Λιάπης που είναι και θέμα τους. Γιατί να βγει ο Ρουσόπουλος;»

«Αμ, ποιος να βγει;»

«Να βγει ο Παυλόπουλος ή ο Αλογοσκούφης».

«Και γιατί να βγουν αυτοί;»

«Αμ ποιοι να βγούνε;»

Η… πολιτική κολοκυθιά του απόλυτου παραλογισμού διαμορφώνει ένα σκηνικό απέραντης σαχλαμάρας.

Σαχλαμάρας που είτε προέρχεται από ορισμένα μέσα ενημέρωσης και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που ελλείψει αντίλογου κατεβάζουν ανοησίες και υπερβολές συνήθως από το κεφάλι τους, είτε προέρχεται από την πλήρη απραξία που «γεννά υποψίες» πως όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, γι’ αυτό δεν μιλούν.

Είναι διπλό το κακό δηλαδή.

Καίρια η έλλειψη συντονιστή!

Ποια όμως είναι τα συμπεράσματα αυτής της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής τραγωδίας;

Στην κυβέρνηση δεν υπάρχει συντονιστής για τις κρίσιμες καταστάσεις.

Το συμπέρασμα είναι παλαιό, αλλά φαίνεται πως ορισμένοι δεν κατανοούν πως ο προγραμματισμός για περιπτώσεις κρίσεων είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το να μαζεύεται ένα πλήθος ανθρώπων και να ανταλλάσσουν απόψεις γύρω από το τι… δημοσιεύουν τα ημερήσια φύλλα…

Τέτοιος συντονιστής, που να μαθαίνει τις απόψεις των υπουργών για την κρίση που παρουσιάστηκε, να βγάζει ενιαία γραμμή ή κατά πλειοψηφία γραμμή, να έχει στο ντουλάπι του υποθέσεις που μπορούν να αλλάξουν την ατζέντα σε δεδομένη στιγμή για να πάρει ανάσες η κυβέρνηση, να δουλεύει την προπαγάνδα στην ίδια ευθεία γραμμή με την πολιτική… δεν υπάρχει στην κυβέρνηση.

Και δεν υπάρχει, είτε διότι ορισμένοι πιστεύουν ανοήτως ότι δεν απαιτείται τέτοιο στέλεχος είτε διότι φοβούνται ότι θα αναδειχθεί και άλλο στέλεχος, κοντά στον Καραμανλή, είτε διότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν θέλει να προκληθούν τριβές στο περιβάλλον του ή να ισχυροποιήσει άλλα στελέχη…

Η αλήθεια πάντως είναι πως καθημερινά διαπιστώνεται ανάγκη δημιουργίας ενιαίου πολιτικού λόγου, λόγου επιθετικού, τον οποίο, κατόπιν γενικού σαλπίσματος, θα ακολουθούν στα μεσημεριανά, βραδινά, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και έντυπα μέσα, οι υπουργοί, οι υφυπουργοί και τα στελέχη.

Η εξωστρέφεια, ο πολιτικός, ουσιαστικός όμως, όχι με φωνές αλλά με επιχειρήματα και ενιαία γραμμή, λόγος θα πρέπει να γίνει όπλο της κυβέρνησης. Να μην ανασαίνουν μέσω των… μέσων ενημέρωσης οι πολιτικοί της αντίπαλοι και τα στελέχη της να καταγγέλλουν με την παρουσία τους και τον πολιτικό τους λόγο την υπερβολή, το ψέμα, την προπαγάνδα, με την οποία επιχειρούν να διαμορφώσουν κλίμα τα μέσα ενημέρωσης.

Η ανάγκη μιας διαφορετικής γραμμής στην αντιμετώπιση των προβλημάτων έχει απ’ όλους σχεδόν πιστοποιηθεί. Μένει μόνον να το αποφασίσει ο πρωθυπουργός με θάρρος και παρρησία και φυσικά μένει να βρεθεί κι εκείνος που θα θελήσει να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά και στη… «γραμμή» τα στελέχη και τους υπουργούς. Τέτοιο στέλεχος στην κυβέρνηση δεν υπάρχει. Εκείνος που θα επιλεγεί πρέπει να λειτουργήσει ως αντ’ αυτού με τη συμπαράσταση και την απόλυτη εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού. Βαριά απόφαση αλλά αναγκαία… Που όσο αργεί ο πρωθυπουργός να λάβει, θα αυξάνονται οι ευθύνες του για την κρίση που μεγαλώνει και τη φθορά της κυβέρνησής του, της οποίας άλλωστε ο ίδιος αποτελεί τον πολιτικό μέντορα και την τελευταία ελπίδα. Είναι κρίμα…Kραυγές αγωνίας άκουσε από υπουργούς και στελέχη του ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, τις πρώτες ημέρες μετά τις εορτές, κραυγές απόγνωσης που οδηγούν στο συμπέρασμα πως τα αδιέξοδα είναι πλέον ορατά για το σύνολο της κυβέρνησης και αγγίζουν τους πάντες.

«Κύριε πρόεδρε, κάντε κάτι», ήταν η προτροπή που απηύθυναν στον πρωθυπουργό, σημειώνοντας πως είναι πολύ δύσκολο πλέον να κρατηθεί η κυβέρνηση στη ρότα που έχει χαράξει, χωρίς να αναλάβει ο ίδιος πρωτοβουλίες δυναμικές και ουσιαστικές. Η τελευταία παρουσία του στη Βουλή μπορεί να ήταν μια παρέμβαση, ωστόσο δεν είχε τη βαρύτητα αυτής που του ζητούν στελέχη και βουλευτές.

Όλο και περισσότεροι στην κυβέρνηση διαβλέπουν ότι υπάρχουν τεράστια κενά στον συντονισμό και στις εναλλακτικές λύσεις πολιτικής και προπαγανδιστικής πολιτικής. Η Νέα Δημοκρατία κατηγορείται, όπως λένε στελέχη, για διαπλοκή και δεν μπορεί ούτε τα στελέχη της να προστατεύσει, ώστε να μη βρίσκονται κάθε τρεις και λίγο στον ανακριτή.

Η κυβέρνηση διανύει τη δεύτερη τετραετία και απαιτούνται και επικοινωνιακές απαντήσεις και δυναμικές αντιπαραθέσεις.

Δυστυχώς όμως εκείνο που αποδείχθηκε και από την υπόθεση Ζαχόπουλου είναι πως η απραξία και ο «πολιτικός στρουθοκαμηλισμός» -ε και τι έγινε; Θα περάσει κι αυτό- έχουν διαπεράσει όλα τα στρώματα της κυβερνητικής διοίκησης και έχουν φθάσει στο σημείο να αναρωτιούνται ορισμένοι: «Ε, και τι να κάνουμε;». Προκειμένου να μην έλθουν σε σύγκρουση, οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβέρνησης «λουφάζουν», κατά το κοινώς λεγόμενο, και ρίχνουν τα βάρη ο ένας στον άλλον.

Στην ουσία δεν υπάρχει κεντρικός νους, κεντρικός διοργανωτής της κάθε μορφής αντίστασης και απάντησης σε πολιτικούς και επικοινωνιακούς αντιπολιτευτικούς μηχανισμούς.

Οι υπουργοί θυμούνται… τι έκαναν οι συνάδελφοί τους στις δικές τους περιπτώσεις και εκδικούμενοι στην κυριολεξία (η στάση τους θυμίζει εκείνους που έκοβαν το κλαδί στο οποίο κάθονταν και ήταν και ευτυχισμένοι για το πόσο ξεκούραστα το έκαναν) τους συναδέλφους τους, δεν στηρίζουν τις θέσεις της κυβέρνησης, δεν παράγουν πολιτικό λόγο και κοιτούν τα του οίκου τους, χωρίς να ενδιαφέρονται για το μέλλον του συνόλου και την προώθηση του κυβερνητικού έργου.

Kατά τη διάρκεια των τελευταίων κρίσεων (υποθέσεις Μαγγίνα και Ζαχόπουλου) αναδείχθηκε η απόλυτη ασυνεννοησία, ο απόλυτος «ωχαδελφισμός», η «πολιτική αναισθησία», ο «πολιτικός φιλοτομαρισμός» και η παντελής έλλειψη «παραταξιακού ένστικτου αυτοσυντήρησης». Η κυβέρνηση Καραμανλή στις κρίσεις Μαγγίνα και κυρίως Ζαχόπουλου ήταν μια «μη κυβέρνηση». Υπουργοί, υφυπουργοί και στελέχη, λες και ανέμεναν το πότε θα τους ρίξουν.

Και φυσικά το απόλυτα ειρωνικό και εκπληκτικά ενδιαφέρον πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας, όπου μια κυβέρνηση που παραπαίει… δεν χάνει με τίποτα πόντους από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταδεικνύει ότι μετά τους αρχαίους Έλληνες του δημοκρατικού διαλόγου και της αγοράς του δήμου, υπάρχουν οι νέοι Έλληνες -Νεοέλληνες- της απόλυτης πολιτικής αναισθησίας, των δυο πολιτικών πόλων…

Οι διάλογοι μεταξύ υπουργών και στελεχών σπαρταριστοί:

«Να βγει πρώτα ο Ρουσόπουλος. Γιατί να βγω εγώ;»

«Να βγει ο Βουλγαράκης ή ο Λιάπης που είναι και θέμα τους. Γιατί να βγει ο Ρουσόπουλος;»

«Αμ, ποιος να βγει;»

«Να βγει ο Παυλόπουλος ή ο Αλογοσκούφης».

«Και γιατί να βγουν αυτοί;»

«Αμ ποιοι να βγούνε;»

Η… πολιτική κολοκυθιά του απόλυτου παραλογισμού διαμορφώνει ένα σκηνικό απέραντης σαχλαμάρας.

Σαχλαμάρας που είτε προέρχεται από ορισμένα μέσα ενημέρωσης και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που ελλείψει αντίλογου κατεβάζουν ανοησίες και υπερβολές συνήθως από το κεφάλι τους, είτε προέρχεται από την πλήρη απραξία που «γεννά υποψίες» πως όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, γι’ αυτό δεν μιλούν.

Είναι διπλό το κακό δηλαδή.

Καίρια η έλλειψη συντονιστή!

Ποια όμως είναι τα συμπεράσματα αυτής της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής τραγωδίας;

Στην κυβέρνηση δεν υπάρχει συντονιστής για τις κρίσιμες καταστάσεις.

Το συμπέρασμα είναι παλαιό, αλλά φαίνεται πως ορισμένοι δεν κατανοούν πως ο προγραμματισμός για περιπτώσεις κρίσεων είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το να μαζεύεται ένα πλήθος ανθρώπων και να ανταλλάσσουν απόψεις γύρω από το τι… δημοσιεύουν τα ημερήσια φύλλα…

Τέτοιος συντονιστής, που να μαθαίνει τις απόψεις των υπουργών για την κρίση που παρουσιάστηκε, να βγάζει ενιαία γραμμή ή κατά πλειοψηφία γραμμή, να έχει στο ντουλάπι του υποθέσεις που μπορούν να αλλάξουν την ατζέντα σε δεδομένη στιγμή για να πάρει ανάσες η κυβέρνηση, να δουλεύει την προπαγάνδα στην ίδια ευθεία γραμμή με την πολιτική… δεν υπάρχει στην κυβέρνηση.

Και δεν υπάρχει, είτε διότι ορισμένοι πιστεύουν ανοήτως ότι δεν απαιτείται τέτοιο στέλεχος είτε διότι φοβούνται ότι θα αναδειχθεί και άλλο στέλεχος, κοντά στον Καραμανλή, είτε διότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν θέλει να προκληθούν τριβές στο περιβάλλον του ή να ισχυροποιήσει άλλα στελέχη…

Η αλήθεια πάντως είναι πως καθημερινά διαπιστώνεται ανάγκη δημιουργίας ενιαίου πολιτικού λόγου, λόγου επιθετικού, τον οποίο, κατόπιν γενικού σαλπίσματος, θα ακολουθούν στα μεσημεριανά, βραδινά, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά και έντυπα μέσα, οι υπουργοί, οι υφυπουργοί και τα στελέχη.

Η εξωστρέφεια, ο πολιτικός, ουσιαστικός όμως, όχι με φωνές αλλά με επιχειρήματα και ενιαία γραμμή, λόγος θα πρέπει να γίνει όπλο της κυβέρνησης. Να μην ανασαίνουν μέσω των… μέσων ενημέρωσης οι πολιτικοί της αντίπαλοι και τα στελέχη της να καταγγέλλουν με την παρουσία τους και τον πολιτικό τους λόγο την υπερβολή, το ψέμα, την προπαγάνδα, με την οποία επιχειρούν να διαμορφώσουν κλίμα τα μέσα ενημέρωσης.

Η ανάγκη μιας διαφορετικής γραμμής στην αντιμετώπιση των προβλημάτων έχει απ’ όλους σχεδόν πιστοποιηθεί. Μένει μόνον να το αποφασίσει ο πρωθυπουργός με θάρρος και παρρησία και φυσικά μένει να βρεθεί κι εκείνος που θα θελήσει να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά και στη… «γραμμή» τα στελέχη και τους υπουργούς. Τέτοιο στέλεχος στην κυβέρνηση δεν υπάρχει. Εκείνος που θα επιλεγεί πρέπει να λειτουργήσει ως αντ’ αυτού με τη συμπαράσταση και την απόλυτη εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού. Βαριά απόφαση αλλά αναγκαία… Που όσο αργεί ο πρωθυπουργός να λάβει, θα αυξάνονται οι ευθύνες του για την κρίση που μεγαλώνει και τη φθορά της κυβέρνησής του, της οποίας άλλωστε ο ίδιος αποτελεί τον πολιτικό μέντορα και την τελευταία ελπίδα. Είναι κρίμα…