Τρικυμίες ακόμα και στα λιμάνια!
Το να προκαλέσει κανείς τρικυμία σε απάνεμα λιμάνια είναι πραγματικό θαύμα και αρχίσαμε να το βιώνουμε. Αιτία η απόφαση της κυβέρνησης να παραχωρήσει (δηλαδή να πουλήσει) σε μεγάλες ξένες επιχειρήσεις μεταφορών λιμενικές υπηρεσίες. Και καλεί τις ενδιαφερόμενες αλλοδαπές εταιρείες να αγοράσουν λιμενικές εγκαταστάσεις «με το κιλό»! Πολλοί οι ενδιαφερόμενοι υποψήφιοι αγοραστές. Και δικαιολογημένα. Τα μεγάλα μας λιμάνια Πειραιά, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης, Βόλου, Πάτρας και Ηρακλείου αποτελούν πύλες εισόδου στην ΕΕ για τα εισαγόμενα από την Ασία προϊόντα. Και καθώς πυκνώνουν οι εισαγωγές εμπορευμάτων από τις ασιατικές χώρες, κυρίως από την Κίνα, την Ινδία, και τη Ρωσία αναβαθμίζεται η οικονομική σημασία των λιμανιών μας. Και όμως η δική μας κυβέρνηση δείχνει να μην ενδιαφέρεται για τη μελλοντική τους αξία στις διεθνείς μεταφορές και θέλει να τα πουλήσει όσο όσο για να διασώσει τον καταποντιζόμενο κρατικό προϋπολογισμό. Αυτή είναι η «θωρακισμένη», κατά τον κ. Αλογοσκούφη, ελληνική οικονομία!
Όταν οι ΗΠΑ και άλλες υπερχρεωμένες χώρες αρνούνται να πουλήσουν τα λιμάνια τους, βγαίνουμε εμείς οι «νεόπλουτοι» να πουλήσουμε τα δικά μας. Και οι αγοραστές πολλοί. Κινέζοι της Cosco, Ισραηλινοί της Zim, άραβες εμίρηδες από το Ντουμπάι της Dubai Ports World, Αμερικανοί της Prologi, Ιταλοί της MSC μέχρι και Δανοί της Maersk διεκδικούν τα λιμάνια μας και συνωθούνται. Ενώ για την Ολυμπιακή κανείς δεν δείχνει ενδιαφέρον. Αυτή η πληθώρα αγοραστών δεν προβληματίζει άραγε την κυβέρνηση; Μήπως οι αρμόδιοι θεωρούν αυτό το ενδιαφέρον των ξένων τρανή απόδειξη της καλής «θωράκισης» της οικονομίας μας; Όπως παλιότερα ισχυρίζονταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών να τοποθετήσουν χρήματα σε ελληνικούς πιστωτικούς τίτλους. Η στρατηγική σημασία των λιμανιών είναι αυταπόδεικτη. Ακόμη και αυτός ο Πρόεδρος Μπους αρνήθηκε να επιτρέψει την πώληση λιμανιών της χώρας του σε ξένους επενδυτές. Ποια εξωτερική εμπορική πολιτική θα μπορέσει να εφαρμόσει η Ελλάδα, όταν δεν θα έχει την εκμετάλλευση των εμπορικών λιμανιών της; Ας δούμε ένα παράδειγμα: Έστω ότι έχουμε πουλήσει το λιμάνι του Πειραιά σε Αμερικανούς και της Θεσσαλονίκης σε Ισραηλινούς και οι ΗΠΑ και η θεραπαινίδα τους, η ΕΕ, αποφασίζουν αποκλεισμό των κινεζικών προϊόντων. Στην περίπτωση αυτή οι κινέζοι εξαγωγείς θα μας αποχαιρετίσουν. Αν πουλήσουμε το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, ποια ελληνική κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί για την απρόσκοπτη λειτουργία του αγωγού πετρελαίου που θα υπάρχει εκεί; Η πώληση λιμένων και αεροδρομίων καθιστά αναξιόπιστη τη χώρα μας και την εξωτερική εμπορική πολιτική. Και τα επιχειρήματα που επικαλείται η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την πώληση είναι ένα χοντροκομμένο αστείο για μικρά παιδιά!
Τι πουλάμε τώρα, σε πρώτη φάση, και ξεσηκώσαμε το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών; Στο λιμάνι του Πειραιά η κυβέρνηση αποφάσισε να πουλήσει τις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ του εμπορικού λιμανιού και να κρατήσει υπό τον έλεγχό της η εταιρεία ΟΛΠ ΑΕ την ημιτελή προβλήτα Ι, για λόγους… ανταγωνισμού τάχα. Μη νομίσετε πως όταν περατωθεί η κατασκευή της προβλήτας Ι αυτή θα μείνει ελληνική. Ή θα πουληθεί μαζί με τον ΟΛΠ ή ξεχωριστά. Επανάληψη της ιστορίας της εκποίησης του ΟΤΕ. Σαλαμοποίηση! Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης πουλιέται ο Σταθμός Εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ). Αυτά για φέτος. Και κάθε χρόνο θα κόβουν και από ένα κομμάτι λιμανιού για να το πουλήσουν. Και στους Πειραιώτες θα μείνει τελικά ο βούρκος της θάλασσας. Τα «φιλέτα» θα πάνε στους ξένους επενδυτές που θα νέμονται τα έσοδα από την προβλεπόμενη αύξηση της εμπορευματικής κίνησης των δύο αυτών μεγάλων λιμανιών μας. Ειδικοί που ασχολούνται με τη διαχείριση λιμένων προβλέπουν ότι η διακίνηση εμπορευματοκιβωτίων μέσω Πειραιά και Θεσσαλονίκης θα έχει τριπλασιαστεί μέχρι το 2015. Τότε πόσα έσοδα θα χάνει το Δημόσιο, ο ΟΛΠ και ο ΟΛΘ; Όποιος πουλάει την περιουσία του και σπαταλάει αυτά που εισπράττει ποτέ δεν βγαίνει κερδισμένος. Δυστυχώς, όμως, ο λαός δεν κάθεται να τα σκεφτεί αυτά. Σκέφτεται μόνο το παρόν. Η κυβέρνηση οφείλει να σκεφτεί σοβαρά το μέλλον αυτού του τόπου και να μην παραπλανά τον λαό ότι τάχα οι ξένοι θα κάνουν επενδύσεις στα λιμάνια, θα τα εκσυγχρονίσουν, θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας και άλλα τέτοια φούμαρα!
Γιατί αντιδρούν οι εργαζομένοι και προετοιμάζουν δυναμικές κινητοποιήσεις; Γιατί η κυβέρνηση αντιδρά, χρησιμοποιώντας τα ΜΑΤ σαν «θώρακα» του μεταρρυθμιστικού της έργου, δηλαδή της ιδιωτικοποίησης της οικονομίας μας; Τι υπόσχεται στους εργαζομένους στα λιμάνια; Οι εργαζομένοι μετά την ιδιωτικοποίηση θα έχουν τις παρακάτω τρεις επιλογές, όπως έγινε και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις:
α)Εθελουσία έξοδο, εφόσον βρίσκονται κοντά στη συνταξιοδότησή τους. Το σχετικό κόστος θα το αναλάβει ο ΟΛΠ και ο ΟΛΘ, δηλαδή το Δημόσιο, όπως ακριβώς στην περίπτωση του ΟΤΕ. Έχετε καμιά αμφιβολία για την αύξηση της ανεργίας;
β)Όσοι απορρίψουν τη λύση της εθελουσίας εξόδου θα μπορούν να επιδιώξουν τη μετάταξή τους σε άλλες υπηρεσίες του δημόσιου τομέα. Ποιες όμως δημόσιες υπηρεσίες θα έχουν ανάγκες και πόσο θα πρέπει να ιδρώσουν και να περιμένουν μετάταξη οι δυστυχείς αυτοί εργαζόμενοι; Πόσο αξιόπιστη είναι αυτή η κυβερνητική υπόσχεση;
γ)Για τους εργαζομένους στο λιμάνι του Πειραιά που δεν θα προτιμήσουν μια από τις δύο παραπάνω λύσεις υπάρχει η τρίτη ευχέρεια. Να παραμείνουν στον ΟΛΠ με το ίδιο εργασιακό καθεστώς και να απασχολούνται στην προβλήτα Ι, που όπως λέει τώρα η κυβέρνηση δεν πρόκειται να πουληθεί (ποιος το πιστεύει;). Για τους εργαζομένους στον υπό πώληση Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του ΟΛΘ που θα απορρίψουν την εθελουσία έξοδο ή τη μετάταξή τους στο Δημόσιο και δεν μπορούν να απορροφηθούν από τις άλλες δραστηριότητες του λιμένα Θεσσαλονίκης υπάρχει η υπόσχεση ότι οι αγοραστές θα υποχρεωθούν να τους προσλάβουν, διατηρώντας τα όποια εργασιακά τους δικαιώματα. Υπουργική υπόσχεση και όποιος την πιστέψει!
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι με την πώληση των λιμανιών δεν θίγονται τα δίκια των εργαζομένων και επομένως οι αντιδράσεις τους είναι αδικαιολόγητες. Και, χάνοντας την ψυχραιμία της, αντιδρά βίαια με τα ΜΑΤ! Όμως από τα παραπάνω προκύπτει ότι για τους εργαζομένους στον ΟΛΠ και ΟΛΘ δημιουργείται ένα θολό και αβέβαιο μέλλον. Δεν ξέρουν πού τελικά θα καταλήξουν. Στην ανεργία, στη σύνταξη, στο Δημόσιο, ως κατώτερη κατηγορία ανειδίκευτων εργατοϋπαλλήλων, ή σε καμιά αλλοδαπή εταιρεία που θα αγοράσει το λιμάνι; Και τα εργασιακά τους δικαιώματα πώς θα προστατευτούν; Δικαιολογημένα δυσπιστούν στις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, καθώς γνωρίζουν ότι οι πολιτικοί υπόσχονται πολλά για εφησυχασμό των ενδιαφερομένων και τελικά πραγματοποιούν λίγα! Και η κυβέρνηση, μη θέλοντας να στριμώξει τους ξένους επενδυτές – αγοραστές, θα ενδώσει στις όποιες απαιτήσεις τους σχετικά με τα εργασιακά προβλήματα, καθώς θα προσπαθεί να συνεχίσει τις πωλήσεις των λιμανιών και θα φοβάται να κακοκαρδίσει τους ξένους επενδυτές. Οι εργαζόμενοι αναλογίζονται με δέος τι θα υποχρεωθούν να τρέχουν στα πολιτικά γραφεία και να κυνηγάνε τους βουλευτές και τους κομματικούς παράγοντες για να βρουν δουλειά. Και αντιδρούν δικαιολογημένα. Η αβεβαιότητα και η απειλή ανεργίας τούς τσακίζει ψυχολογικά. Και η βίαιη αντίδραση της κυβέρνησης επιδεινώνει την κατάσταση και δημιουργεί φανατισμό που εμποδίζει την ψύχραιμη αντιμετώπιση του θέματος (του οποιουδήποτε θέματος).
Γενικά, η κυβέρνηση έχουμε την πεποίθηση ότι δεν είναι δυνατόν να παραβλέπει την κοινωνική διάσταση των προβλημάτων που δημιουργούν οι αποκρατικοποιήσεις. Και η κοινωνική διάσταση δεν καλύπτεται με την υπόσχεση ότι τάχα οι πωλήσεις ΔΕΚΟ, λιμανιών και αεροδρομίων οδηγούν στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας (μόνιμης απασχόλησης) και σε εκσυγχρονισμό και αναβάθμιση των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών που ιδιωτικοποιούνται. Η εμπειρία διδάσκει το αντίθετο. Ας μας πει η κυβέρνηση σε ποια περίπτωση ιδιωτικοποίησης δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας. Αντίθετα, παντού μειώθηκε ο αριθμός των μόνιμα απασχολούμενων εργατών, υπαλλήλων και τεχνικών. Και οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν αυτό και γι’ αυτό αγωνιούν και αντιστέκονται. Και ακόμη γνωρίζουν ότι πρέπει να έχουν ελάχιστη εμπιστοσύνη στις κυβερνητικές υποσχέσεις. Στην περίπτωση των λιμανιών ρωτάμε: αφού με την πώλησή τους θα αυξηθούν οι θέσεις μόνιμης εργασίας, προς τι η εθελουσία έξοδος και η μετάταξη εργαζομένων σε δημόσιες θέσεις;
Οι μεταρρυθμίσεις με τις οποίες συχνά μας απειλούν οι κύριοι Καραμανλής και Αλογοσκούφης φαίνεται ότι θα προκαλέσουν κοινωνικούς κραδασμούς ευρείας έκτασης, με αμφιλεγόμενα οικονομικά οφέλη. Κάποιοι σπρώχνουν την κυβέρνηση προς την κατεύθυνση αυτή, χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες. Και οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η πλειοψηφία του λαού τάσσεται υπέρ των μεταρρυθμίσεων ενέχουν σκοπιμότητα. Πρέπει να γίνουν ορισμένες μεταρρυθμίσεις προς τη σωστή κατεύθυνση και αυτό επιθυμεί ο λαός, όχι όμως εις βάρος των εργαζομένων. Πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να είναι μόνιμα τα θύματα του νεοφιλελευθερισμού.