Σαπίσαμε…

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν.

Όπου κι αν κοιτάξεις, όπου κι αν γυρίσεις το κεφάλι, όπου κι αν ψάξεις, πληγώνεσαι. Δεν υπάρχει τίποτε όρθιο. Όλοι οι χώροι έχουν καταρρεύσει. Οι αξίες έχουν εξαφανιστεί. Ιδανικά, ιδεολογίες, οράματα, πίστη, αγωνιστικότητα, φιλοδοξίες, προσφορά στον συνάνθρωπο, αλληλεγγύη, αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία. Και το χειρότερο, όσο και αν προσφέρεις δεν βρίσκονται…

Όλα έχουν παραδοθεί στο χρήμα, τον σύγχρονο Εφιάλτη… Έγινε το μοναδικό όραμα. Ο στόχος των νέων μας. Το ιδανικό.

Ακόμη και οι χώροι που άλλοτε θεωρούνταν άβατο, ιεροί. Όπου εκεί βρίσκονται τα όσια. Η μαγιά της αναπαραγωγής, του μπολιάσματος της κάθε νέας γενιάς. Η παράδοση της σκυτάλης για τη συνέχεια. Τιμή σ’ εκείνους που μας άφησαν πράγματα, πριν από χιλιάδες χρόνια, που ακόμη και σήμερα κάνουν τούτη την αγιασμένη γη ζηλευτή.
Καταντήσαμε όλα να έχουν τιμή πώλησης. Μέχρι και πινακίδες υπάρχουν… Και κανένας από εκείνους που υποτίθεται φυλάνε Θερμοπύλες δεν ξεσηκώνεται. Τα δεχόμαστε όλα σαν αυτονόητα. Ρουτίνα της καθημερινότητας.
Όμως…. φθάσαμε στην ώρα μηδέν. Πιάσαμε πάτο… Αυτή δυστυχώς είναι η κατάληξη του περιβόητου μεταπολιτευτικού κύκλου… Άλλος μύθος αυτός… Μια συνηθισμένη χρονική περίοδος είναι. Τίποτε άλλο… Χωρίς αναλαμπές. Αν μάλιστα επιχειρήσεις μια απογραφή θα δεις ότι καμία μεγάλη τομή δεν έγινε, τίποτε δεν άλλαξε, ούτε σελίδα δεν γυρίσαμε… Αντίθετα, είναι γεγονός ότι χάθηκαν μεγάλες ευκαιρίες αυτά τα 33 χρόνια. Μπορούσαν πολλά να γίνουν. Από μας εξαρτιόταν. Τους ηγέτες μας… Καλυτέρεψε, είναι αλήθεια, ο τρόπος ζωής μας… Μόνο που κόστισε πολύ… Ανταλλάξαμε κάποια καλυτέρευση με τα ιδανικά!
Κακά τα ψέματα, σάπισαν όλα…
Χρειάζεται μια νέα αρχή. Μια επανάσταση στα πάντα. Με τον καθένα μας μπροστάρη. Γιατί, δική μας υπόθεση είναι το σήμερα και το αύριο.
Δεν φταίνε μόνο οι ηγέτες, αν δεν ανταποκρίνονται σ’ αυτά που υπόσχονται. Φταίμε πρώτοι εμείς, γιατί δική μας επιλογή είναι…
Χρειάζεται να ειπωθούν αλήθειες. Κι είναι πλέον αδήριτη ανάγκη, αν δεν θέλουμε να μείνουμε οι τελευταίοι του τρένου, εκεί όπου στοιβάζονται τα ζώα, να πονέσουμε… Αλλιώς δεν αλλάζει τίποτε. Έχει κόστος το όνειρο. Και η αλλαγή. Στο χέρι μας είναι. Ψηλά το κεφάλι. Ώρα ν’ αλλάξουμε… Για να μη χρεωθούμε στην ιστορία ως νεκροθάφτες μιας γης που δεν μας άξιζε… Να δείξουμε ότι μπορούμε να είμαστε άξιοι συνεχιστές εκείνων που μας παρέδωσαν τα άγια…