Μια άλλη άποψη για τον Ζαχόπουλο, από έναν μαθητή του

Ξέρω όμως τον Χρήστο Ζαχόπουλο. Τον καθηγητή λυκείου, τον φιλόλογο. Έναν περίεργο τύπο που είναι υπεύθυνος για το ότι καμιά 20ριά τρελαμένοι πιτσιρικάδες στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ανοίξαμε κανένα βιβλίο, εκτός των σχολικών, και καταλάβαμε πέντε πράγματα παραπάνω για τον κόσμο που μας περίμενε στη γωνία.

Διαβάζω σήμερα όσα γράφουν γιʼ αυτόν και είναι σαν να μιλούν γιʼ άλλον άνθρωπο κι όχι για τον φιλότιμο τύπο με την έξυπνη φάτσα, τον φίλο των γραμμάτων, των ιδεών και των ελευθεριών, που γνώρισα εκείνον τον Σεπτέμβρη πριν από 20 και παραπάνω χρόνια. Πολλά κιλά πιο αδύνατος και με μαύρα μαλλιά και μουστάκι μπήκε στην τάξη μου, συστήθηκε, κάθισε πάνω σε ένα θρανίο, έβγαλε ένα βιβλίο από την τσάντα του και άρχισε να διαβάζει ένα απόσπασμα.

Ήταν του Φρέντυ Γερμανού και θυμάμαι ότι γελάσαμε.

Επί έναν χρόνο, δύο φορές την εβδομάδα, ο Ζαχόπουλος μας μάθαινε αρχαία ελληνικά, πρώτα όμως μας διάβαζε ένα απόσπασμα, κάθε φορά κι από άλλο βιβλίο. Μια φορά για να μας δείξει τη βαρβαρότητα της θανατικής ποινής, μας διάβασε τη σκηνή του μελλοθάνατου από τον «Ηλίθιο» του Ντοστογέφσκι.

Άλλη φορά για να μας δείξει τον αυταρχισμό της εξουσίας έφερε το «1984» του Όργουελ. Κάποια από τα βιβλία αυτά κατέληξαν και στις βιβλιοθήκες μας. Κάποιοι μπήκαν στη συνήθεια να διαβάζουν.

Στο μάθημά του ήταν, επίσης, ωραίος. Είχε χιούμορ, έκανε προσπάθειες να κεντρίσει το ενδιαφέρον και όσων δεν είχαν καμία όρεξη να μάθουν αρχαία.

Δεν ξεχώριζε τους σκράπες, δεν τους παρατούσε στα αζήτητα, δεν έκανε διακρίσεις. Σε κάποιους την έσπαγε στην αρχή το στυλ του, έπαιρναν το χιούμορ για ειρωνεία, τον έμαθαν όμως και μας έμαθε.

Λίγα χρόνια μετά το Λύκειο τον συνάντησα στο λεωφορείο. Με θυμήθηκε και πιάσαμε την κουβέντα. Είχε πάρει άδεια από το σχολείο και είχε αρχίσει ένα διδακτορικό στο πανεπιστήμιο. Λίγο πριν κατέβει στη στάση της ΧΑΝΘ μου είπε να δώσω χαιρετίσματα στα άλλα παιδιά. Θυμόταν τα ονόματά τους και μου τα είπε ένα ένα.

Τον ξαναείδα από κοντά φέτος τον Νοέμβριο στην εκδήλωση του φεστιβάλ κινηματογράφου για τον Κούρκουλο. Καθόταν στην πρώτη σειρά με τη σύζυγό του, επίσης πρώην καθηγήτρια στο παλιό μου σχολείο. Εγώ δυο σειρές πίσω του. Δεν του μίλησα, δεν ήξερα αν θα με γνώριζε, αλλά και πολλά πράγματα είχαν αλλάξει εν τω μεταξύ. Δίπλα του κάθονταν υπουργοί, ο δήμαρχος Βασίλης και άλλοι αυτοαποκαλούμενοι επίσημοι.

Μόλις χαμήλωσαν τα φώτα και άρχισε η ταινία οι περισσότεροι την κοπάνησαν σαν κλέφτες. Ο Ζαχόπουλος και η σύζυγός του έμειναν για να δουν την ταινία.

Σήμερα, διαβάζω ότι η κατάσταση της υγείας του είναι σοβαρή. Εύχομαι να τη γλιτώσει. Είμαι σίγουρος πως ό,τι και να του συνέβη, αφού βρήκε το θάρρος να πηδήξει στο κενό, θα βρει το θάρρος και να ζήσει. Κι αν το ξανασκεφτεί ίσως διαλέξει και πάλι το σχολείο από την πολιτική.

Το είπα από την αρχή. Με τον πολιτικό Ζαχόπουλο δεν με συνδέει τίποτα και η πολιτική του σταδιοδρομία μού είναι εντελώς αδιάφορη.

Για τον άνθρωπο Ζαχόπουλο, όμως, στενοχωριέμαι πολύ και μαζί τσαντίζομαι. Κι επειδή είναι άδικο να διαβάζει και να ακούει κανείς μόνο για τον πολιτικό, είπα να γράψω κι εγώ αυτά τα λίγα για τον δάσκαλό μου.

Έτσι σαν μικρή ανταπόδοση για το καλό που έκανε και σʼ εμένα και σε φίλους μου συμμαθητές, ξέροντας ότι δεν είχε τίποτα απολύτως να κερδίσει από εμάς. Μόνο την εκτίμησή μας.

Το παραπάνω κείμενο βρίσκεται στο blog «Tribes» με τίτλο «Νέο ταξίδι – χωρίς αστρολάβο»