Καραμανλής: Η τελευταία ελπίδα ή το άλλοθι;

Πέραν των σχεδιασμών, που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται πάντα στα συρτάρια των κέντρων αυτών, βοήθησε η άστοχη συμπεριφορά των κυβερνώντων και φυσικά τυχαία γεγονότα για να διαμορφωθεί μια κατάσταση ασφυκτική για όλο το πολιτικό – δημοσιογραφικό σκηνικό και ιδιαίτερα για την κυβέρνηση.

Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά δείχνει να μη λειτουργεί… ο νόμος των συγκοινωνούντων δοχείων. Σύμφωνα με τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, δεν εισπράττει το ΠΑΣΟΚ τη φθορά της Νέας Δημοκρατίας και γενικώς οι απογοητευμένοι των δυο μεγάλων πολιτικών δυνάμεων δεν πηγαίνουν, στην πλειοψηφία τους, από το ένα κόμμα στο άλλο, ούτε όμως από τα δυο μεγάλα κόμματα στα μικρότερα… Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, πιθανότατα το μεγαλύτερο, μένει «μετέωρο», δεν αλλάζει ρότα, δεν πηγαίνει πουθενά, ψάχνεται και προβληματίζεται.

Η εξήγηση του φαινομένου βρίσκεται σε ορισμένα γεγονότα:

• Πρώτον, η Νέα Δημοκρατία απογοήτευσε ακόμη και τους οπαδούς της και δεν φάνηκε ικανή να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- ούτε να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις.

• Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ, με βαθύτατο χάσμα στο εσωτερικό του, δεν φαίνεται να μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας, δεν είναι έτοιμο και δεν εισπράττει από τη φθορά της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα το πολεμούν και εκδοτικά συγκροτήματα.

• Τρίτον, παρότι η Αριστερά εισπράττει ψήφους από τους απογοητευμένους, δεν φαίνεται να παίρνει τους περισσότερους, ούτε φυσικά διανοείται κανείς ότι μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική λύση εξουσίας. Μια ρεαλιστική επιδίωξη, αλλά κι αυτή δύσκολη, είναι να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνασπισμού, αλλά κι αυτό, εάν ψηφιστεί ο νέος εκλογικός νόμος, θα παραμείνει όραμα…

• Τέταρτον, είναι ξεκάθαρο πως το νέο επιχειρηματικό σκηνικό που διαμορφώνεται θέλει εκ νέου μοίρασμα της πίτας. Αυτό σημαίνει ότι οι νέες συμμαχίες θα προκαλέσουν ένα πολιτικό μπιλιάρδο και όποιον πάρει η μπάλα… Τα κέντρα της εξωθεσμικής εξουσίας είναι σαφές ότι θα ήθελαν ένα δίπολο αποδυναμωμένο, ώστε να διαμορφώσουν το αρεστό σε αυτά προφίλ…

Η δυναμική πάντως που δημιουργείται δεν έχει σχέση με εκείνη που οδήγησε στη συγκρότηση κομμάτων, όπως η
ΔΗΑΝΑ, η Πολιτική Άνοιξη ή το κόμμα Αβραμόπουλου, που είχαν και τα τρία την ίδια κατάληξη.

Έχουν εκλείψει άλλωστε οι ηγετικές φυσιογνωμίες. Ο δε Γιώργος Παπανδρέου, απόλυτα συμπαθής και προσηνής, δεν φαίνεται να μπορεί να ξεπεράσει το μέτριο εκτόπισμα που του έχουν ήδη φτιάξει «πατρόν» τα εκδοτικά συγκροτήματα. Με απλά λόγια: Τον «έκαψαν» όπως έχουν «κάψει» και τις υπόλοιπες λύσεις μέσα από το
ΠΑΣΟΚ.

Μόνη εγγύηση ο Καραμανλής

Η Νέα Δημοκρατία, με μια λογική αμυντική, ανόητη και παιδαριώδη, όπως αποδείχθηκε, έχει μόνον ένα ατού: Tον ίδιο τον Καραμανλή.

Δυστυχώς, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό, ο Κ. Καραμανλής είναι η μοναδική ελπίδα για τη συνέχιση μιας σταθερής πορείας του πολιτικού συστήματος, η μοναδική προσωπικότητα που μπορεί να διατηρήσει ζωντανό το δίπολο της εξουσίας, τον δικομματισμό, και να εξασφαλίσει στη συνέχεια τη διαμόρφωση ενός άλλου, σταθερού σκηνικού με δύο κόμματα που θα εναλλάσσονται στην εξουσία.

Οι ελάχιστοι που το έχουν κατανοήσει διαθέτουν αρκετή πολιτική και μιντιακή εξουσία και βρίσκονται στον αντίποδα εκείνων των εξωθεσμικών κέντρων που επιχειρούν να διαμορφώσουν μια ρευστή κατάσταση.

Γιατί όμως φθάσαμε σε αυτό το σημείο, ώστε το ίδιο το σύστημα να ζητά ένα άλλοθι για τη διατήρηση της σταθερότητας και να το βρίσκει στον μοναδικό ικανό πολιτικό;

Γιατί απλούστατα η Νέα Δημοκρατία, σύμφωνα πλέον και με τα δικά της στελέχη, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία υπήρξε ηττοπαθής. Βήματα πίσω στην τακτική εναντίον των εξωθεσμικών κέντρων, με τα οποία ουδέποτε από τότε που έγινε κυβέρνηση συγκρούσθηκε. Η ιστορία Ζαχόπουλου είναι το μεγαλύτερο παράδειγμα της ανόητης αυτής τακτικής. Λάθη τακτικής στους πολιτικούς ελιγμούς και τις επικοινωνιακές συγκρούσεις και κυρίως λάθη επιλογών σε πρόσωπα και πολιτικές. Η τακτική του Μαξίμου όλα τα τελευταία χρόνια ήταν «πονάει δόντι κόβει κεφάλι».

Κριτήριο για το ποιος κάνει καλά τη δουλειά του και ποιος όχι ή για το πόσο επιτυχημένη είναι η πορεία του άλφα ή του βήτα υπουργού ή στελέχους, δεν ήταν για τους μετέχοντες στην κυβέρνηση οι απόψεις του Μαξίμου, αλλά οι κραυγές ορισμένων μέσων ενημέρωσης.

Έτσι διαμορφώθηκε ένα κλίμα ηττοπάθειας που έφερε την κυβέρνηση στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα. Οι υπουργοί περίμεναν πότε τα μέσα ενημέρωσης θα τους στοχοποιήσουν (περίμενε ο καθένας πότε θα έλθει η σειρά του) και, φυσικά, δεν προωθούσαν καμία «λύση – πρόταση» από εκείνες που περιελάμβανε το κυβερνητικό πρόγραμμα για να μην έχουν κόστος και τριβές, να μη στοχοποιηθούν από τους αντιπάλους τους. Και αντί το Μαξίμου να σταθεί συμπαραστάτης και βοηθός εκείνων που λοιδορούνταν καθημερινά από ορισμένα μέσα, έψαχνε να βρει δικαιολογία για τυχόν λάθη και παραλείψεις τους, λες και η εξουσία ασκείται από… αγίους.

Το να έχει μια κυβέρνηση μέλημά της το πώς δεν θα στοχοποιηθεί ο πρωθυπουργός, είναι απόλυτα ορθό, διότι, όπως διεφάνη, ο Κ. Καραμανλής είναι πράγματι ο μοναδικός πόλος σταθερότητας ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.

Δεν θα φθάναμε όμως στο σημερινό σημείο, εάν η πολιτική της κυβέρνησης δεν ήταν ηττοπαθής, γεμάτη ενοχές και οπισθοχωρήσεις, αλλά αντίθετα ήταν επιθετική με μπροστάρη τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που θα έβγαινε ο ίδιος δυναμικά μπροστά σε κάθε περίπτωση υπερβολής και θα έθετε τα όρια μεταξύ υπερβολής, διαστρέβλωσης, γκεμπελισμού και ενημέρωσης. Δεν το έπραξε. Και σιγά σιγά η κυβέρνηση έφτασε να βιώνει αυτό που επιχείρησε να αποφύγει κόβοντας κεφάλια (που της… πρόσφεραν τα μίντια)… Έχει γίνει βορά του Μινώταυρου των μίντια και… δεν φαίνεται να διαμαρτύρεται κανείς…