Η «Ζαχοπουλειάδα» και η πραγματική κρίση
Μια άλλη διάσταση της υπόθεσης Ζαχόπουλου είναι ότι μονοπωλεί τόσο εκτεταμένα και εν πολλοίς κουραστικά την επικαιρότητα, ώστε όλα τα άλλα ζέοντα προβλήματα της χώρας να περνούν στη σκιά, αν όχι στο περιθώριο και τη νεκροφάνεια.
Και μια ο λόγος για σκάνδαλα, να αναφέρω ότι αυτές τις μέρες εγκρίθηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή το φορολογικό νομοσχέδιο (νόμος πλέον) που καταργεί τον Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας, απαλλάσσει σχεδόν από κάθε φόρο τους στενούς συγγενείς που αποδέχονται κληρονομιές και γονικές παροχές πολύ μεγάλων περιουσιών σε ακίνητα. Ο ίδιος νόμος επιβεβαιώνει, επίσης, διάταξη η οποία είχε ψηφισθεί επί κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την οποία απαλλάσσονται στην ουσία οι στενοί συγγενείς που κληρονομούν, επίσης, πολύ μεγάλες περιουσίες σε χρηματοοικονομικές αξίες (π.χ. μετοχές, ομολογίες κ.λπ.). Με αυτόν τον νόμο, ο οποίος συνιστά μελανό ιστορικό ορόσημο για τη χώρα, θα χαρισθούν στα προσεχή χρόνια, για παράδειγμα, αρχής γενομένης από το 2008, στους πιο πλούσιους ανθρώπους αυτής της χώρας πολλά δισ. ευρώ, ενώ η πλειονότητα των νοικοκυριών θα επιβαρυνθεί με το ενιαίο τέλος κατοχής ακινήτων. Κι όμως, γιʼ αυτό το «σκάνδαλο», που μπροστά του η υπόθεση Ζαχόπουλου μοιάζει με παρωνυχίδα, ελάχιστα έχουν γραφτεί και ακόμα πιο ολίγοι έχουν υποψιαστεί το παραμικρό. Ο λόγος είναι απλός. Το «σκάνδαλο» αυτό περιβάλλεται από το φωτοστέφανο της «νομιμότητας» και δεν περιέχει «γαργαλιστικές» ιστορίες που να εξάπτουν τη νοσηρή περιέργειά μας. Και το κυριότερο, το «σκάνδαλο» αυτό αφορά όλους συλλήβδην τους πιο πλούσιους ανθρώπους αυτής της χώρας, οι οποίοι είναι και η πραγματική υπερεξουσία. Γιατί, λοιπόν, να τύχει ενδιαφέροντος και δημοσιότητας; Πάνω από όλα οι πολύ μεγάλες περιουσίες σε ακίνητα και κινητές αξίες!
Από την άλλη πλευρά, η εξελισσόμενη «Ζαχοπουλειάδα» βάζει σε δεύτερη μοίρα τις άκρως ανησυχητικές και επικίνδυνες εξελίξεις στην ελληνική οικονομία, εν μέσω μιας εξελισσόμενης διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Η κατάρρευση των διεθνών χρηματιστηρίων και μέσα σε αυτά η καθίζηση της Σοφοκλέους είναι μόνο μια ορατή όψη της κρίσης. Έχουμε μπει στο 2008 με τον επίσημο πληθωρισμό να επανεμφανίζεται στη χώρα μας, ενώ η πραγματική ακρίβεια σαρώνει τις αγορές και λεηλατεί τα λαϊκά εισοδήματα. Την ίδια ώρα, η χώρα γνωρίζει μια παραγωγική κατάρρευση με το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου να κινείται, πλέον, σε ουράνια ύψη, ενώ διαγράφεται απειλητικά μια σημαντική υποχώρηση των ρυθμών ανάπτυξης, αν όχι και το ξεκίνημα μιας ελληνικής οικονομικής ύφεσης. Η τραγωδία είναι ότι, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αντί τα επιτόκια των χορηγήσεων να πέφτουν, οι τράπεζες αξιοποιώντας τη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση επιτείνουν την τοκογλυφική ληστεία τους αυξάνοντας το κόστος του χρήματος. Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση, αντί να προβληματιστεί, έστω, από την απομυθοποίηση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, επιχειρεί να απαντήσει στην κρίση με περισσότερη λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις, μεγαλύτερη φοροεπιδρομή σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και εμμονή στις απαράδεκτες ιδιωτικοποιήσεις (βλ. πώληση λιμανιών Πειραιά και Θεσσαλονίκης), πράγμα που μετατρέπει την Ελλάδα σε ανοχύρωτη «μπανανία» των κρισιακών εντάσεων της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Ταυτόχρονα, την ίδια ώρα που όλη η αμερικάνικη στρατηγική στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια κυριολεκτικά καταρρέει, η Ελλάδα σέρνεται στην αποσταθεροποιητική αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου και ο κ. Καραμανλής ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει την άκρως προβληματική επίσκεψή του στην Άγκυρα. Ποιος είναι ο στόχος αυτής της επίσκεψης ουδείς γνωρίζει και όσοι το υποστηρίζουν θερμά το μόνο που ψελλίζουν είναι ότι έτσι συντηρείται μια κατάσταση ιδιόμορφης ισορροπίας, που αποφεύγει τα χειρότερα. Όσο, όμως, η Άγκυρα δεν κάνει κανένα απολύτως βήμα για την επίλυση θεμάτων που η ίδια εγείρει και αντιθέτως εμμένει όλο και πιο προκλητικά στις απαράδεκτες διεκδικήσεις της, μάλλον τα χειρότερα κάποια στιγμή μπορεί να ακολουθήσουν, με την Τουρκία να κρατάει καλά στα χέρια της το «ευρωπαϊκό» διαβατήριο!
Η υπόθεση Ζαχόπουλου μπορεί στα μάτια των πολλών να αποτυπώνει με ορατό τρόπο τη δυσοσμία της εποχής. Όμως, η πραγματική κρίση που βιώνουμε βρίσκεται αλλού. Κι αυτή η κρίση είναι βαθύτατα πολιτική και αφορά τις επιλογές της δεύτερης καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης» και τα νεοφιλελεύθερα δόγματα που την εκφράζουν. Όσο δεν θέτουμε υπό αμφισβήτηση αυτές τις επιλογές, οι υποθέσεις τύπου Ζαχόπουλου δεν θα είναι αιφνίδια «έκπληξη», αλλά θα τείνουν να γίνουν ο κανόνας!