Το «Σύστημα» δεν θέλει πια ανεξάρτητους και αδέσμευτους δημοσιογράφους
Η ελέγχουσα «Τέταρτη Εξουσία», η Δημοσιογραφία, σε σημαντικό μέρος της, έχει αλλοτριώσει τον ρόλο της, στην εξυπηρέτηση, και μόνο, στενών συντεχνιακών συμφερόντων και παρουσιάζεται στα μάτια των πολιτών, ως θεραπαινίδα της Εξουσίας, αν όχι παραπληρωματική της γωνία!
Ο μικρόκοσμος της ελληνικής δημοσιογραφίας, αρχής γενομένης από τα επαγγελματικά σωματεία των Δημοσιογράφων, πνίγεται στην ψευδαίσθηση ότι διαδραματίζει «ηγεμονικό» ρόλο στην κοινωνία, αλλά αγνοεί τη μεγάλη αλήθεια: «Όσο πιο ηγεμονικό είναι ένα σύστημα τόσο πλήττεται από το παραμικρό ψεγάδι του»! Το Σύστημα δεν θέλει, πια, ανεξάρτητους και αδέσμευτους δημοσιογράφους…
Η ποιότητα της δουλειάς των δημοσιογράφων (με δέλτα κεφαλαίο) χειροτερεύει με την αβεβαιότητα που επικρατεί στο επάγγελμα. Το ίδιο, βεβαίως, συμβαίνει και με την κοινωνική τους θέση.
Η ευθύνη κατά συνέπεια για την υπεράσπιση της δημοσιογραφικής αξιοπρέπειας πλανάται στον 4ο και 6ο όροφο του Μεγάρου Ακαδημίας και Βουκουρεστίου, την έδρα της «Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών»(ΠΟΕΣΥ) και της «Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών» (ΕΣΗΕΑ). Αυτό σημαίνει ότι εκείθεν πρέπει να σημάνει εγερτήριο, και να αναληφθεί πανστρατιά για την καταπολέμηση των δολοφόνων των ιδεών, κατ’ εκείνων, και δη την Εξουσία, κάθε μορφής και απόχρωσης, που σπεύδει να σκοτώσει δεοντολογία και αρχές, που υποστηρίζει πως είναι ανεδαφικές και ανεφάρμοστες. Ενώ υπερασπίζεται με τους λόγους ενός πρώην δημοσιογράφου (τι κρίμα!), νυν κυβερνητικού εκπροσώπου πρακτικές παράλογες, καταπιεστικές και έξω από καθαγιασμένους αγώνες και την παράδοση της ελληνικής δημοσιογραφίας.
Η Δημοσιογραφία παραμένει ο ασυμφιλίωτος κριτής της Εξουσίας και είναι δεοντολογικά και ηθικά ασυμβίβαστη η συνύπαρξη στο αυτό πρόσωπο της ιδιότητας του δημοσιογράφου και του κρατικού αξιωματούχου, πολύ δε περισσότερο η επίκληση από τον τελευταίο του όπλου του «δημοσιογραφικού απορρήτου», που ο δημοσιογράφος, το επικαλείται στη μάχη και τον αγώνα για την αποκάλυψη της αλήθειας.
Η επιχειρηματολογία αυτή δεν «κομίζει γλαύκα εις Αθήνας»… Προσκομίζει «δάνεια» από τη Δημοκρατική Ευρώπη, τον μεταλαμπαδευτή των ιδεών και της δημοκρατικής συμπεριφοράς, τη Γαλλία.
Η Ανί Σινκλέρ, το «υπέρλαμπρο άστρο» της γαλλικής TV, επέλεξε το 1997 να σταματήσει η ίδια την παρουσίαση της τηλεοπτικής εκπομπής της, 7 sur 7», όταν ο σύζυγός της, Νομινίκ Στρος Καν, ανέλαβε υπουργός Οικονομικών.
• – «Δεν μπορείς να υπερηφανεύεσαι για την αμεροληψία σου, όταν γνωρίζεις εκ των έσω πράγματα και γεγονότα», δήλωσε η ίδια η Ανί Σινκλέρ.
Στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, επίσης στη Γαλλία, ένας από τους σημαντικότερους δημοσιογράφους της χώρας στο πολιτικό ρεπορτάζ, ο Αλέν Ντιαμέλ, απαλλάχθηκε από την καθημερινή εκπομπή του στον ραδιοφωνικό σταθμό RTL και από τις εμφανίσεις του στο τηλεοπτικό δίκτυο France 3, καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, διότι έλαβε θέση υπέρ του κεντρώου υποψηφίου, Φρανσουά Μπεϊρού!
Αν αυτά τα προληπτικά μέτρα λαμβάνονται στη Γαλλία, στην οποία η ανεξαρτησία και η αμεροληψία του δημοσιογράφου θεωρούνται στοιχεία sine qua non, καθίσταται αντιληπτό πόσο αναγκαίο είναι για την Ελλάδα, στην οποία η κρίση θεσμών και η σύγχυση ιδεών έχει προχωρήσει σε επικίνδυνο για τη λειτουργία της Δημοκρατίας στάδιο.
Στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», στην οποία από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, 343 οικογένειες διαγουμίζουν τον τόπο, παρατηρείται το φαινόμενο η οικογενειοκρατία αυτή, μέσω της κομματικοκρατίας, να έχει επεξεργασθεί και να έχει συγκροτήσει «πυραμίδες δύναμης», οι οποίες με όργανο τους «τεχνικούς της δύναμης», (όρα Ζαχόπουλος) να κυριαρχούν σε πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό, μορφωτικό επίπεδο.
Αυτοί οι «τεχνικοί της δύναμης», προϊόντα κατ’ εξοχήν των κομμάτων εξουσίας, προς αυτοπροστασία τους συγκροτούν ιεραρχημένες «ελίτ» και «υπο-ελίτ». Ο κάθε κυβερνητικός κλάδος γεννά γρήγορα το δικό του κατεστημένο, μέσω «κατεστημένων»… διαγωνισμών και διαμορφώνει τους δικούς του πανίσχυρους «Εκείνους», οι οποίοι, ουχί σπανίως, αυτονομούνται και δρουν ανεξάρτητα και προς ίδιον όφελος.
Πολιτικά κόμματα Εξουσίας… Αθλητισμός… Εκκλησία… Εκπαίδευση… επιχειρηματίες… συγκροτούν μέσω του φαινομένου της διαπίδησης (η έννοια εδώ όπως προσδιορίζεται στη Φυσική) τη δική του «πυραμίδα δύναμης».
Οι «τεχνικοί της δύναμης», άλλοτε με τη μορφή των τζακιών», νυν με τη μορφή των «πολιτικών δυναστειών», προς κακοτυχία της χώρας και του λαού της, ύστερα από κάθε κρίση και εξέγερση ξαναγεννιούνται. Ονόματα, συνθήματα, επωνυμίες των κομμάτων εξουσίας μπορεί να άλλαξαν, οι «πυραμίδες της δύναμης», «ωιμέ τη συμφορά», που ανακράζει και ο Ποιητής, παραμένουν…