Σε φάση αποσταθεροποίησης μπήκε το πολιτικό σύστημα

Αντιθέτως, η κρίση του δείχνει να είναι συνάρτηση τριών τουλάχιστον παραγόντων. Πρώτον, της αυτοτελούς σήψης και διαφθοράς του ίδιου του συστήματος. Δεύτερον, της δράσης «εξωθεσμικών», όπως συνηθίζεται τελευταία να λέγεται, παραγόντων που συνειδητά επιδιώκουν την υπονόμευσή του. Τρίτον, των σοβαρότατων αδυναμιών και της ανεπάρκειας, σε ορισμένα θέματα, των πρωταγωνιστών του πολιτικού σκηνικού, του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργου Παπανδρέου, οι οποίοι με πληθώρα ενεργειών τους οξύνουν την κρίση, παρ’ όλο που οι ίδιοι θίγονται ίσως περισσότερο απ’ όλους από μια τέτοια εξέλιξη.

Το αξιοσημείωτο είναι πως ούτε ο πιο φανατικός εχθρός του δικομματισμού δεν μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος από την εξέλιξη αυτή. Οι αντίπαλοι του δικομματισμού, οι οποίοι όλοι σχεδόν βρίσκονται αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι άτομα βαθύτερα πολιτικοποιημένα, τα οποία φυσικά επιθυμούν την υπέρβαση του δικομματισμού με πολιτικούς όρους, όχι με όρους… κλειδαρότρυπας!

Έπειτα, ενώ βρισκόμαστε σε μια πολιτική περίοδο όπου έχει ήδη αρχίσει να καταγράφεται σημαντική μείωση της επιρροής του δικομματισμού για καθαρά πολιτικούς λόγους και αυτό να καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, ξαφνικά όλο το πολιτικό σύστημα αρχίζει να κλυδωνίζεται βίαια με αιχμή τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες του Ζαχόπουλου.

Η υπόθεση αρχίζει να βρωμάει. Πόσω μάλλον που κήνσορες και τιμητές στην υπόθεση αυτή εμφανίζονται κάτι «καρακραγμένοι» τύποι, που αν άρχιζαν να κυκλοφορούν ιστορίες για τις ροζ πλευρές της δικής τους ζωής, το πανελλήνιο δεν θα ήξερε τι να κρατάει, την κοιλιά του για να μη σκάσει από τα γέλια ή τη μύτη του για να μην κάνει εμετό από την μπόχα…

Ένα σκάνδαλο χωρίς στοιχεία

Το σκάνδαλο Ζαχόπουλου εμφανίζει ιδιομορφίες. Η βεβαιωμένη του πλευρά αφορά μόνο την ίσως αυτοεξευτελιστική συμπεριφορά ενός ατόμου στις σεξουαλικές του δραστηριότητες και τα όσα ενδεχομένως λέει κατά τις ερωτικές του περιπτύξεις, όπου η πείρα της ζωής μάς διδάσκει πως ο καθένας μπορεί να αποκαλύψει τη μεγαλύτερη αλήθεια ή να πει το μεγαλύτερο ψέμα υπό το κράτος του ερωτικού πάθους.

Η οικονομικοπολιτική πλευρά της υπόθεσης, με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, συνιστά μια απλή επανάληψη, λίγο πολύ, του συνήθους ρόλου αυτής της θέσης, η οποία πρωτοστατεί θεσμικά στη συστηματική εξαγορά συνειδήσεων μέσω χρηματοδοτήσεων, ιδιοτελών αποφάσεων κ.λπ., που είναι μόνο πολιτικά, όχι όμως και νομικά επιλήψιμες. Δεδομένου δε ότι το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο Γ. Παπανδρέου υπήρξαν οι προαγωγοί αυτής της φάμπρικας με τις «μη κυβερνητικές οργανώσεις», που όμως όλες τους χρηματοδοτούνται αφειδώς από τις κυβερνήσεις, θα αποτελούσε φαιδρότητα να κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ τη ΝΔ για την ποσότητα ή την ποιότητα αυτών των εκμαυλιστικών χρηματοδοτήσεων του Ζαχόπουλου.

Ο ελληνικός λαός σίγουρα έχει δικαίωμα να αρπάξει ένα στειλιάρι και να κάνει μαύρους στο ξύλο τόσο τους κυβερνώντες όσο και όλα εκείνα τα «λαμόγια» των μη κυβερνητικών οργανώσεων που λυμαίνονται ως παράσιτα το δημόσιο χρήμα. Τέτοιο δικαίωμα, όμως, σίγουρα δεν έχει η αξιωματική αντιπολίτευση.

Υπάρχει κάποιο άλλο, σοβαρότερο οικονομικοπολιτικό σκάνδαλο στην υπόθεση του γενικού γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού, πέρα από τον… θεσμικό ρόλο του διαφθορέα και εξαγοραστή συνειδήσεων; Πιθανότατα ναι, αλλά πάντως στοιχεία περί αυτού δεν έχουν ακόμη παρουσιαστεί.

Υπάρχει κάτι ακόμη, καθόλου αμελητέο: η απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου. Μπορεί κανείς να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει μόνο εξαιτίας του πανελλήνιου σεξουαλικού διασυρμού του; Σίγουρα ναι. Πού να σταθεί και πού να κυκλοφορήσει μετά τα όσα του αποδίδονται για τα βίτσια του; Είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος του απονενοημένου διαβήματος; Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, με βάση τα όσα είναι γνωστά μέχρι στιγμής.

Από τη στιγμή όμως που δεν ξέρει κανείς, είναι αδύνατον να ισχυριστεί ότι οπωσδήποτε υπάρχει κι άλλος λόγος.

Ποιος συντηρεί

την ιστορία αυτή;

Με δεδομένα τα φτωχά μέχρι στιγμής στοιχεία, η υπόθεση Ζαχόπουλου θα έπρεπε να είχε συρρικνωθεί στις ελάχιστα σημαντικές διαστάσεις της, μέχρι τουλάχιστον να βρεθούν νέα στοιχεία που θα αναζωπύρωναν το ενδιαφέρον των πολιτών. Παρ’ όλα αυτά, είκοσι πέντε μέρες τώρα συνεχίζει να κυριαρχεί καταθλιπτικά, στραγγαλίζοντας οποιαδήποτε άλλη πολιτική δραστηριότητα.

Γιατί; Ποιοι είναι αυτοί οι κύκλοι που θέλουν να συντηρείται αυτό το νοσηρό, απολιτικό κλίμα αμερικανικού τύπου και τι ακριβώς πολιτικούς στόχους επιδιώκουν να πετύχουν μέσω της υπόθεσης αυτής;

Είναι εξόφθαλμο πως η παράταση της ενασχόλησης με αυτήν την ιστορία είναι εντελώς τεχνητή. Δεν είναι δυνατόν, δέκα μέρες τώρα, ολόκληρη η Ελλάδα να ασχολείται με το ποιος δημοσιογράφος έδωσε το DVD στον Γιάννη Ανδριανό! Μπορεί κι αυτός να είπε μια μπούρδα περί «δημοσιογραφικού απορρήτου» για να μην αποκαλύψει ποιος του έδωσε το DVD, πράγμα που δεν στέκει, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας ότι αυτό είναι το κορυφαίο πολιτικό πρόβλημα της χώρας!

Έπειτα, τι ρόλο παίζει πάλι η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη σε αυτήν την ιστορία; Τώρα βρήκε να την πιάσει «κρίση ειλικρίνειας» για την κατάσταση της πολιτικής ζωής στη χώρα μας; Τέτοιο πράγμα δεν έχει ξαναπάθει ποτέ στην πολιτική της καριέρα και φυσικά είναι πολύ έμπειρη για να ξέρει ότι αυτά που είπε την Τετάρτη το βράδυ, κατά την παρουσίαση ενός βιβλίου για τον Σαρκοζί, μόνο ως έμμεση επίθεση κατά του Κώστα Καραμανλή και της κυβέρνησής του θα μπορούσαν να ερμηνευθούν στη σημερινή συγκυρία.

«Όλοι οι πολιτικοί λένε ψέματα»

Τι είπε λοιπόν η καλή μας Ντόρα; Αλήθειες και μόνο αλήθειες: «Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση και έχει απαξιωθεί, διότι οι πολιτικοί δεν τολμούν να μιλήσουν καθαρά. Η κοινή γνώμη υποστηρίζει ότι δεν αξίζει να ακούς έναν πολιτικό, διότι όλοι λένε ψέματα… Το ουσιαστικό πολιτικό ζήτημα είναι πως οι πολιτικοί δεν λένε καθαρά και σταράτα τα πράγματα… Οι πολιτικοί μιλάμε στρογγυλά, μιλάμε με επικοινωνιακούς όρους, χωρίς γωνίες και πολλές φορές χωρίς ουσία», τόνισε μεταξύ άλλων η υπουργός Εξωτερικών.

Συμφωνούμε απόλυτα με τα όσα είπε. Όταν όμως όλη η Ελλάδα συζητάει, θέλοντας και μη για την υπόθεση Ζαχόπουλου και η Ντόρα υπογραμμίζει ότι «οι πολιτικοί δεν τολμούν να μιλήσουν καθαρά», τι πρέπει να καταλάβει ο κόσμος, ότι αναφέρεται στον… Περικλή ή ότι αναφέρεται στον Καραμανλή;

Ο πρωθυπουργός πάντως, όπως και όλοι οι Έλληνες άλλωστε, κατάλαβε το δεύτερο, γι’ αυτό και έβαλε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Βαγγέλη Αντώναρο να δηλώσει επισήμως ότι «η κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, και όλα τα μέλη της κυβέρνησης μιλάνε πάντα τη γλώσσα της αλήθειας».

Τα λάθη του Καραμανλή

Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να αντιληφθεί ο πρωθυπουργός ότι αντιμετωπίζει μια ενορχηστρωμένη επίθεση εναντίον του από κέντρα ισχύος που θέλουν να τον υπονομεύσουν.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπάρχουν παρά δύο επιλογές για τους πολιτικούς ηγέτες: είτε να υποκύψουν στις απαιτήσεις των κέντρων είτε, για να αντισταθούν, να στηριχτούν στον λαό.

Τι κάνει όμως ο Κώστας Καραμανλής; Ανοίγει μέτωπα… εναντίον της κοινωνίας! Τη μια με την Παιδεία, την άλλη με το Ασφαλιστικό, την τρίτη με την Ολυμπιακή και πάει λέγοντας… Αποφασίζει κι από πάνω να πάει στην Άγκυρα παρά τις προκλήσεις των Τούρκων, οπότε έρχεται σε αντίθεση με τα αισθήματα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στα εθνικά θέματα και ιδίως στο κρίσιμο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αδυνατίζοντας ακόμη περισσότερο τη θέση του, σημειώνοντας πρόσθετες απώλειες στη λαϊκή στήριξη.

Αυτά όμως είναι κεφαλαιώδη λάθη. Ακριβώς αυτά βλέπουν όσοι θέλουν να τον υπονομεύσουν και επιδιώκουν να τα αξιοποιήσουν. Το καταφέρνουν με άριστα αποτελέσματα, γιατί πάνω σ’ αυτό το κλίμα γενικευμένης δυσαρέσκειας του λαού καρποφορούν πολύ πιο εύκολα και όλες αυτές οι ιστορίες με τη σκανδαλολογία.

Κακό του κεφαλιού του κάνει ο πρωθυπουργός με την υιοθέτηση αντιλαϊκής πολιτικής, την οποία ονομάζει «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Ας ελπίσουμε ότι κάτι έχει καταλάβει μετά το πάθημά του στο Ασφαλιστικό και στην Ολυμπιακή και ότι θα επιδιώξει να βρει φιλολαϊκές λύσεις στα προβλήματα αυτά, που θα έχουν λαϊκή συναίνεση. Δεν χρειάζονται πείσματα και αλαζονικές επιδείξεις επιμονής σε τέτοιες υποθέσεις, ιδίως σε παρόμοιες πολιτικές συγκυρίες.

Γιώργος ο… κατεδαφιστής

Καταστροφική ή μάλλον αυτοκαταστροφική πολιτική για το δικομματικό πολιτικό σύστημα, του οποίου το ΠΑΣΟΚ αποτελεί έναν εκ των δύο πυλώνων του, ακολουθεί και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Παρ’ όλο που κέρδισε με άνεση την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, αλλά με ένα ποσοστό των δύο αντιπάλων του που έφτασε το 45% (38% του Βενιζέλου και 7% του Σκανδαλίδη), ο Γ. Παπανδρέου έχει επιλέξει την τακτική του αποκλεισμού των εσωκομματικών του αντιπάλων απ’ όλα τα όργανα, επιδιώκοντας ίσως να τους ωθήσει σε αποχώρηση από το κόμμα.

Όπως έχουν δηλώσει οι Βενιζελικοί, από τα 340 στελέχη που τοποθετήθηκαν στην Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ την Τρίτη, τα… 335 (!) ανήκουν στους πιστούς του Γιώργου Παπανδρέου και μόνο 5 στην πλευρά του Βαγγέλη Βενιζέλου. Ακόμη και σε περιοχές που ο Βενιζέλος πήρε μέχρι 60% των ψήφων στις εσωκομματικές εκλογές, από τα 15 ή 20 διορισμένα μέλη δεν υπάρχουν πάνω από ένα ή το πολύ δύο που να είναι μαζί με τον Βενιζέλο.

Το ΠΑΣΟΚ ήδη έχει χάσει τουλάχιστον 3-4% από το 38% που πήρε στις βουλευτικές εκλογές. Αν συνεχίσει έτσι, είναι βέβαιο ότι πάει για κάτω από 35% και στις επόμενες, στην καλύτερη περίπτωση.

Σίγουρα υπάρχουν κέντρα που απεργάζονται την αποδόμηση του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, αλλά αν συνεχίσουν την ίδια πολιτική ο Γ. Παπανδρέου και ο Κ. Καραμανλής, δεν θα χρειαστεί να κάνουν και πολλά πράγματα οι συνωμότες για να διαλύσουν το σύστημα!