Πολιτικο-δημοσιογραφική «ανθρωποφαγία»

Η «ανθρωποφαγία» και η «σκανδαλοθηρία» αποτελούν μόνιμους στόχους και «θεματικές» των ΜΜΕ. Όμως η περίπτωση του «χειρισμού» της απόπειρας αυτοκτονίας του Χρ. Ζαχόπουλου φαίνεται ότι εξαντλεί κάθε όριο.

Υπάρχουν δύο βασικά ζητήματα που αφορούν τόσο τα θέματα δεοντολογίας όσο και τα θέματα ουσίας.

Κατά πρώτον, ο αυτόχειρας βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν μπορεί ούτε τον εαυτό του να υπερασπιστεί ούτε να εξηγήσει τους λόγους του τραγικού του διαβήματος. Δεν έχει άραγε το δικαίωμα του σεβασμού, το οποίο απολαμβάνει και ο ειδεχθέστερος εγκληματίας; Πώς είναι δυνατόν να διατυπώνονται καταγγελίες και υπονοούμενα, να «διαρρέει» το περιεχόμενο του «ροζ» (;) DVD, να παίζεται ένα ολόκληρο πολιτικο-δημοσιογραφικό «παιχνίδι» γύρω από το κρεβάτι ενός ανθρώπου που κανένας δεν γνωρίζει αν θα μπορέσει ποτέ να υπερασπιστεί τον εαυτό του;

Κατά δεύτερον, τώρα όλοι ανακάλυψαν τη σκανδαλώδη διαχείριση, τις πελατειακές σχέσεις, τα «απόρρητα κονδύλια», τις αυθαίρετες εξουσίες του Χρ. Ζαχόπουλου στο υπουργείο Πολιτισμού; Τόσα χρόνια κανένας δεν ενδιαφέρθηκε, ούτε από τις κυβερνήσεις της ΝΔ ούτε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ούτε από κάποιους σύγχρονους κεφαλοκυνηγούς» δημοσιογράφους για το τι συνέβαινε τόσα χρόνια στο υπουργείο Πολιτισμού;

Ένα είναι το συμπέρασμα: Η απόπειρα αυτοκτονίας του Χρ. Ζαχόπουλου έγινε η αιτία ώστε να έρθει, για άλλη μια φορά, στην επιφάνεια το πλέγμα των άνομων ή ημινόμιμων σχέσεων που χαρακτηρίζουν τις κυβερνητικές εξουσίες, τα κόμματα και τις πελατειακές τους σχέσεις, τις διασυνδέσεις μεταξύ δημοσιογράφων, ΜΜΕ και πολιτικών…

Σ’ αυτήν την περίπτωση η ζωή και τα δικαιώματα του Χρ. Ζαχόπουλου περνούν σε δεύτερη μοίρα. Γιατί όταν διαταράσσονται οι σχέσεις εξουσίας και συναλλαγής, τότε τα άτομα και οι κοινωνίες λογαριάζονται μόνο όταν βοηθούν τις διάφορες εξουσίες… Άλλως αφήνονται στην τύχη τους, ως ζημιογόνες…

ΟΦΙΣ