Η δημοκρατία του θεατή

Οι παγκοσμιοκράτες χρησιμοποιούν ως σήμα κατατεθέν το «εκεί όπου αποτυγχάνουν οι κατακτήσεις, επιτυγχάνουν οι επιχειρήσεις». Αν κρίνουμε ωστόσο από το επενδυτικό πείραμα της Ελλάδος ως μεγαλύτερου επενδυτή στα Σκόπια, τα πολιτικά αποτελέσματα υπήρξαν οικτρά.

Οι νεοταξίτες μας ενημερώνουν ότι βρισκόμαστε στην τελευταία φάση της ανθρώπινης ιστορίας, στην κοινωνία της επικοινωνίας. Η φιλελεύθερη, δηλαδή η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, διέρχεται βαθιά κρίση στην ίδια την κοιτίδα της, τη Δύση. Είναι κρίση αντιπροσώπευσης που αντανακλά την αναξιοπιστία της πολιτικής τάξης βυθισμένης στα σκάνδαλα, κρίση συμμετοχής, αφού διαρκώς ελαττώνεται το ποσοστό των ψηφιζόντων, απομάκρυνσης από τα πολιτικά κόμματα με εμφανείς τις τάσεις ιδιώτευσης και παραίτησης. Αυτό οδηγεί στην αποδυνάμωση των δημοκρατικών μηχανισμών.

Οι πιο αισιόδοξοι βλέπουν νέες μορφές δέσμευσης και συμμετοχής των πολιτών σε μια «διαβουλευόμενη δημοκρατία» (Πρβλ. Ζακ Σεβαλιέ στο «Ο κόσμος στον εικοστό πρώτο αιώνα», σ. 255 επ.).

Δυστυχώς, η σύγχρονη δημοκρατία είναι κατά Τσόμσκι δημοκρατία του θεατή. Η θεωρία των τάξεων είναι του Λίπμαν. Τη χρησιμοποιεί πάντως ο Τσόμσκι (Νέα τάξη, μυστικά και ψέματα, σ. 17 επ.).

Πρώτον: Η τάξη των κατεχόντων την κοινωνία. Μικρή ομάδα που έχει στα χέρια της την αληθινή δύναμη. Είναι αφεντικά της αγοράς και ταυτόχρονα ιδιοκτήτες των μεγάλων ΜΜΕ.

Δεύτερον: Η ειδικευμένη τάξη. Είναι η ομάδα των εκτελεστικών στελεχών της προηγουμένης. Άτομα εκ πεποιθήσεως τεταγμένα να υπηρετούν τα συμφέροντα της ιδιωτικής εξουσίας. Ειδικά εκπαιδευμένοι και εμποτισμένοι βαθιά «με τις αξίες και τα συμφέροντα της ιδιωτικής εξουσίας και του κρατικοεταιρικού συμπλέγματος». Διαθέτουν μιαν ανεκτή αίσθηση της πραγματικότητας που θα καταφέρουν κάθε φορά να κερδίσουν την εξουσία υπηρετώντας τους κατόχους της αληθινής δύναμης. Δηλαδή τους κατέχοντες.

Τρίτον: Το ζαλισμένο κοπάδι. Είναι το εκλογικό σώμα. Οι παρίες του συστήματος που τους θέλει ανοργάνωτους, απομονωμένους, όσο γίνεται. αδύναμους. Εκείνοι που διαχειρίζονται το επικοινωνιακό σύστημα και κατασκευάζουν με αυτό συνειδήσεις «δαμάζουν» το ζαλισμένο κοπάδι. Γι’ αυτόν τον λόγο το επικοινωνιακό αναδεικνύει και ειδωλοποιεί τα μέλη της «ειδικευμένης τάξης» και αυτή διά του επικοινωνιακού συστήματος χειραγωγεί το κοπάδι.

Εδώ πλέον υπεισέρχεται καταλυτικά η «αντιμεταχώρηση» αγοράς και πολιτικής. Η αγορά εκτοπίζει την πολιτική και ελέγχει όσον δύναται και ατυχώς δύναται τον όλο χώρο.

Οι άνθρωποι του κοπαδιού καλλιεργούνται να είναι ευάλωτοι γιατί πρέπει μονίμως να αποπροσανατολίζονται. Αυτό επιτυγχάνεται με τη βελούδινη προπαγάνδα, καθώς η προπαγάνδα για τις δημοκρατίες είναι ό,τι το ρόπαλο για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Τα μεγάλα ηλεκτρονικά ΜΜΕ γνωρίζουν άριστα την τεχνική της χειραγώγησης. Το τυπικό παράδειγμα της Αμερικής, όπως το αναλύει ο Τσόμσκι και ισχύει περίπου πανομοιότυπα και στην «παλαιά Ευρώπη», στην οποία ανήκουμε, χαρακτηρίζεται από συνδικάτα που είναι σχεδόν ανύπαρκτα, λαϊκά κινήματα σχεδόν ανύπαρκτα, πολιτικές οργανώσεις το ίδιο, ενώ «τα δύο κόμματα εξουσίας είναι φατρίες των επιχειρηματιών». Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν πάει να ψηφίσει και η επιχειρηματική κοινότητα που έχει το χρήμα και τα εργαλεία κατασκευάζει «προγραμματισμένους πολίτες».

Οι κατά Λίπμαν «αμαθείς και ενοχλητικοί άσχετοι», ο λαός δηλαδή, στην όλη δημοκρατική διαδικασία παίζουν ρόλο κομπάρσου ή σωστότερα απλού θεατή. Τον καθηλώνουν σ’ αυτή την κατάσταση και τα περιβόητα «ριάλιτι σόου» εξοργιστικά δημοφιλή. Αδειάζουν το κεφάλι από μυαλό και το γεμίζουν πίτουρα. Αυτό που ένας πρωτοπόρος του ελεύθερου ραδιοφώνου στις ΗΠΑ, ο Lorenzo Milan, διεκτραγωδεί (Βλ. Τσόμσκι «Η χειραγώγηση των μαζών», σ. 250) το παρακολουθούμε σε όλη την αποκρουστική λάμψη του στα δικά μας: «Η ελευθερία μας να ακουγόμαστε από το ραδιόφωνο (σημ. δική μας και φυσικά από την TV ακόμη χειρότερα γιατί εκεί και βλεπόμαστε) έχει αντικατασταθεί στο ραδιόφωνο από ανόητες εκπομπές με τηλεφωνική συμμετοχή ακροατών, από ατελείωτες επαναλήψεις αυτοκινητοκουλτούρας από εθνικά δελτία ειδήσεων που παράγονται όπως παράγεται το βιομηχανικό μπιφτέκι για τα φαστ-φουντ…» Στις ΗΠΑ ήδη τον 19ο αιώνα ο Τόμας Τζέφερσον είχε προβλέψει τον κίνδυνο κάποια μέρα η κυβέρνηση να πέσει στα χέρια «τραπεζικών ιδρυμάτων και πλουσίων συγκροτημάτων». Χρειάστηκε ένας ακόμη αιώνας για να γίνει ο φρικαλέος εφιάλτης πραγματικότητα. Εκατό υπερηπειρωτικές εταιρείες στον κόσμο με επικεφαλής την Τζένεραλ Ελέκτρικ, τη Φορντ και τη Σελ ξανασχεδιάζουν τον πλανήτη. Πεντακόσιες υπερεθνικές του πρώτου κόσμου ελέγχουν το 80% των παγκοσμίων επενδύσεων και το 70% του διεθνούς εμπορίου.

Ο γιγαντισμός των επιχειρήσεων, η διαρκής αναζήτηση ζωτικού χώρου και ο κανιβαλικός ανταγωνισμός θέτουν τα κράτη υπό τον έλεγχο της αγοράς. Κάποτε ο επενδυτής προσπαθούσε να δελεάσει τον πολιτικό. Τώρα ο πολιτικός εκλιπαρεί ή πάντως συναλλάσσεται ανταποδοτικά με τον επενδυτή.

Η περιέλευση των νομιμοποιητικών και ρυθμιστικών ρόλων στις αγορές αφανίζει τα κράτη και καθιστά τις κοινωνίες τους έρμαια της ασύδοτης κερδοσκοπικής λογικής του διεθνούς κεφαλαίου. Οι χωρίς λαϊκή ψήφο διεθνείς οργανισμοί ΠΤ, ΠΟΕ, ΔΝΤ διαθέτουν δύναμη του δεσμείν και λύειν. Αυτοί και το αποκαλούμενο «Σύμφωνο σταθερότητος» της ΕΕ επιβάλλουν κανόνες τελείας απελευθέρωσης των αγορών. Τα ισχυρά βέβαια κράτη της Ένωσης δεν συμμορφώνονται στις επιταγές αυτές.

Οι αγορές δεν έχουν λύσει κανένα πρόβλημα των κρατών, ενώ έχουν γεννήσει μύρια. Κάποτε υπήρξε μια ελκυστική πρόταση από τον νομπελίστα Τόμπιν: τα διεθνή κερδοσκοπικά κεφάλαια που διακινούνται αδιάκοπα στις χρηματαγορές να αφήνουν μόλις 0,1% υπέρ των φτωχών του πλανήτη. Έμεινε στα χαρτιά. Αργότερα ο πρόεδρος τού ΔΝΤ Καντεσί βρήκε τιμιότερο να φορολογηθούν οι πωλήσεις όπλων. Φυσικά δεν έγινε ούτε το ένα ούτε το άλλο ούτε ο Γύρος της Ντόχα, που ξεκίνησε το 2001 με στόχο να βοηθήσει τις φτωχότερες χώρες, προχώρησε.

Τα πράγματα εξελίσσονται άσχημα. Ποτέ ίσως δεν ήταν πιο άσχημα. Ο Ζιγκλέρ (η ιδιωτικοποίηση του κόσμου, ιδίως σ. 205 επ.) βλέπει ερειπωμένο το σημερινό κράτος. Αλλά αφού περιγράφει με τα μελανότερα χρώματα την παρούσα κατάσταση, ευαγγελίζεται το φως της ελπίδας για έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο, που είναι εφικτός. Ο αγώνας της αντίστασης ενάντια στην αυτοκρατορία των αρπακτικών, δηλαδή των «κατεχόντων την κοινωνία», γιγαντώνουν την ελπίδα. Υπάρχει εναλλακτική λύση. Θα τη δώσει η νέα πλανητική κοινωνία των πολιτών, οι αγωνιστές της ελπίδας.

«Ο Θεός δεν έχει άλλα χέρια από τα δικά μας», έγραψε ο Ζορζ Μπερνανός. Το σύμφωνο σταθερότητας και οι αποφάσεις των διεθνών οργάνων απαγορεύουν στις κυβερνήσεις με επιδότηση ή φορολογικά, τελωνειακά και άλλα μέτρα να στηρίξουν τους τομείς της εθνικής τους οικονομίας. Αντίθετα, οι υπερεθνικές εταιρείες διαπραγματεύονται και επιτυγχάνουν μεταχείριση οία δεν επιτρέπεται για τις εθνικές επιχειρήσεις. Θυμηθείτε την Ολυμπιακή και όχι μόνον.

Έχουμε χρέος να αρνηθούμε την ιδιωτικοποίηση του κόσμου. Να αντισταθούμε. Να παλέψουμε για την «απελευθέρωση της ελευθερίας του ανθρώπου».