ΤΟ 2008 ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. ΕΜΕΙΣ;
Τα παιδιά στο νηπιαγωγείο ή στην πρώτη δημοτικού μαθαίνουν ότι υπάρχει ένα ζωάκι που κουβαλάει το σπιτάκι του στην πλάτη του, το σαλιγκάρι. Ορισμένες φορές μαθαίνουν ότι το ίδιο κάνει και η χελώνα. Αυτό που επίσης ορισμένες φορές διαφεύγει την προσοχή ή τη μάθηση είναι ότι και τα δύο είναι εξαιρετικά αργά ζώα, με αποτέλεσμα, ενώ βλέπουν τον κίνδυνο να έρχεται καταπάνω τους, να μην μπορούν να κάνουν τίποτα για να τον αποφύγουν.
Η σύγχρονη Ελλάδα των τελευταίων χρόνων διατηρεί έντονα και τα δύο χαρακτηριστικά. Και το σπιτάκι της κουβαλάει στην πλάτη, ώστε μόλις μπερδευτεί ή δει τα σκούρα σταματάει και χώνεται μέσα σε αυτό όπου κι αν βρίσκεται, και βαδίζει εξαιρετικά αργά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αν δεχθούμε ότι και για τις δύο αντιλήψεις είναι υπεύθυνη η εκάστοτε κυβέρνηση, πρέπει επίσης να δεχθούμε ότι αυτή βαρύνεται με την απουσία οράματος, ενοποιητικών στόχων και παροχής κινήτρων που οδηγούν στην ηθική και ψυχική (τουλάχιστον) ανάταση του λαού. Τα τελευταία χρόνια, μετά το τέλος και των Ολυμπιακών Αγώνων, είναι σαφής η απουσία στόχων και εθνικών ενοποιητικών κινήτρων για τους Έλληνες. Γι’ αυτό ευθύνεται ευθέως και χωρίς αμφιβολία η προηγούμενη κυβέρνηση Σημίτη, που αδυνατώντας να δώσει άλλο όραμα πλην των προγραμματισμένων Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι από χρόνια ήδη είχαν ανατεθεί στην Ελλάδα, προσπαθούσε να βαφτίσει οράματα κοινές εμπορικές πράξεις και συστήματα ενδοκοινοτικής συνεννόησης όπως η υιοθέτηση του ευρώ και η ένταξη στην Ευρωζώνη, λες και μπορούσε η κυβέρνηση να κάνει διαφορετικά από το να υιοθετήσει τις συγκεκριμένες αποφάσεις, που αποτελούσαν δεσμεύσεις για όλες τις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, που ήρθε τον Μάρτιο του 2004 ως αποτέλεσμα κοινωνικής αναλγησίας των κυβερνήσεων Σημίτη, δεν κατάφερε πολλά πράγματα στο πεδίο αυτό. Πέρασαν τέσσερα χρόνια, ξανακέρδισε εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2007, αλλά δεν βρήκε ακόμα τρόπο να εκφράσει τη συλλογική εθνική συνείδηση σπρώχνοντας τη χώρα μπροστά, την ώρα που οι άλλοι τρέχουν και κινούνται σε ζώνες άγνωστες ή δυσερεύνητες για την Ελλάδα. Συγχρόνως χάνει και το λευκό πολιτικό μητρώο, το λεκιάζει, επειδή περνά ο καιρός και φυσιολογικά (ναι, είναι φυσιολογικό και συμβαίνει παντού στον κόσμο) εμφανίζονται σκάνδαλα και ατασθαλίες, που την καθιστούν ευάλωτη στη δημόσια κριτική. Έτσι, ακόμα και κάτι καλό να δρομολογήσει για την αναβάθμιση της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον κόσμο, ακόμα και σημαντικό ενοποιητικό στόχο να βρει, πολλοί θα της αποδώσουν αναξιοπιστία (για όσα άλλα συμβαίνουν εσωτερικά) με αποτέλεσμα η πρότασή της να είναι διαβλητή. Είναι αλήθεια κρίμα γιατί μετά την περίοδο του εκσυγχρονισμού (που πολλοί θέλησαν να ταυτίσουν με επίτευγμα και όραμα, ενώ δεν ήταν παρά τρόπος διακυβέρνησης) η Ελλάδα ήταν έτοιμη να δεχθεί μια κυβέρνηση που θα παράξει πολιτική, ιδέες, κοινωνική πρόταση και θα λειτουργούσε με βάση την υπηρέτηση οράματος και στόχων. Αυτό δεν συνέβη και αν δεν έχει σοβαρά προβλήματα ως τώρα η κυβέρνηση Καραμανλή, είναι διότι έχει απέναντί της μια αδύναμη αντιπολίτευση, που κουβαλάει επαχθώς το βάρος του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ, του σχήματος δηλαδή που κυβερνούσε διαρκώς επί 11 χρόνια και για τις πολιτικές, τη στάση και τη συμπεριφορά του οποίου ουδείς απολογήθηκε ποτέ και ουδείς ανέλαβε τις ευθύνες της βαριάς ήττας του 2004 και της βαρύτερης του 2007.
Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να φέρεται σαν να του οφείλουν, σαν να του χρωστάει ο ελληνικός λαός, άρα θα πρέπει να το ξαναψηφίσει, να το ξαναστείλει στην κυβέρνηση, κάτι που ασφαλώς όχι μόνο δεν ισχύει, αλλά προκαλεί στον κόσμο αισθήματα γελοιότητας και αγανάκτησης. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.
Όσο κι αν είναι αργά, η αρχή ενός νέου χρόνου αποτελεί πάντα αφετηρία για καινούργια πράγματα και η Ελλάδα έχει διάρκεια και αντοχή στον χρόνο. Όποιοι είναι σε θέση να το κάνουν (μεταξύ αυτών και οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας, που εδώ και χρόνια δεν έχουν δημόσια πρόταση και παρουσία), ας περιγράψουν στόχους και οράματα της χώρας, ας μορφοποιήσουν κάτι που θα μας είναι κοινό και επιθυμητό για να κινηθούμε προς αυτό. Είναι κρίμα να χάνουμε μέρες, χρόνια και εποχές.