Οι «παράπλευρες» απώλειες της υπόθεσης Ζαχόπουλου…
Κάθε τρεις και λίγο κάποιος κρατικός αξιωματούχος γίνεται κοινώς «ρεντίκολο», διότι κάποια κυρία ή… κύριος κατέγραψε τις πιπεράτες δραστηριότητές του με κινητό ή με κάμερα ή με κασετόφωνο. Μέσα απʼ αυτό το πρίσμα, η υπόθεση Ζαχόπουλου, όπως παρατηρούν και κυβερνητικές πηγές, δεν θα είχε και τόσο μεγάλη σημασία εάν δεν συνοδευόταν από ένα «απονενοημένο διάβημα», δηλαδή την απόπειρα αυτοκτονίας, και βέβαια εάν δεν είχε αποκαλυφθεί πως η συνεργάτιδά του τον απειλούσε, τον εκβίαζε για να πετύχει καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Από τον χειρισμό όμως του όλου ζητήματος εξήχθησαν «παράπλευρα συμπεράσματα », θλιβερά τόσο για τη λειτουργία της κυβέρνησης όσο και για τη «δημοκρατία των μίντια ». Σʼ ένα τοπίο βομβαρδισμένης ηθικά κοινωνίας, ανάμεσα σε ροζ κασέτες και γαργαλιστικές λεπτομέρειες διαλόγων και συμπερασμάτων σχετικά με το πόσο «δυνατές πλάτες» είναι αυτές που στηρίζουν την κυβέρνηση, περνά ο πρώτος κύκλος του Ασφαλιστικού, τα οικονομικά γίνονται σαΐτες στα χέρια των μαθητών, όλα τα μείζονα ζητήματα πολιτικής στέκονται στο περιθώριο.
Εάν αυτό ήταν που επιδίωκε η κυβέρνηση, τότε καλώς και πολύ επιτυχημένη η προπαγανδιστική της μηχανή. Όμως είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση για άλλη μια φορά αιφνιδιάσθηκε.
Τα συμπεράσματα
Τα βασικά συμπεράσματα που εξήχθησαν από την υπόθεση είναι σίγουρο ότι οδήγησαν σε ουσιαστικούς προβληματισμούς κυβερνητικά στελέχη που… δεν χειρίσθηκαν την υπόθεση.
Τα συμπεράσματα σχετίζονται με:
Την απόλυτη απρονοησία και επιπολαιότητα στελεχών της κυβέρνησης που τοποθετήθηκαν σε διάφορες θέσεις ως έμπιστοι και αποδεικνύονται αδύναμα, «πεινασμένα» και χωρίς αυτοσυγκράτηση άτομα. Ο κ. Ζαχόπουλος είναι διαταραγμένο ως προσωπικότητα άτομο. Δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο οι σεξουαλικές του αδυναμίες. Τίθεται όμως θέμα εάν αυτές οι αδυναμίες τον οδηγούν σε πλήρη αδυναμία διαχείρισης του δημοσίου χρήματος. Μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν αποδεικνύεται, αλλά φυσικά δεν είναι ό,τι καλύτερο για μια κυβέρνηση να διασύρεται ένα στέλεχος εμπιστοσύνης.
Το διάτρητο του απορρήτου των ανακρίσεων από τη Δικαιοσύνη και τις ανακριτικές αρχές. Είναι δυνατόν, τρεις ημέρες μετά την απόρρητη απολογία της κ. Τσέκου, να δίνονται αυτολεξεί στοιχεία της καταθέσεως στη δημοσιότητα; Κι αν αυτό είναι από την μια πλευρά δημοσιογραφική επιτυχία, από την άλλη δεν λέγεται επηρεασμός της Δικαιοσύνης; Πότε κινήθηκε για τελευταία φορά η διαδικασία ανάκρισης για διαρροή απορρήτων εγγράφων;
Tον απόλυτο κιτρινισμό ορισμένων μέσων ενημέρωσης. «Από τον έλεγχο που έγινε προέκυψε ότι στο DVD δεν έχει γίνει μοντάζ», λέει τη δεύτερη ημέρα ο πολύπειρος αστυνομικός ρεπόρτερ του τηλεοπτικού καναλιού. Και ο τηλεπαρουσιαστής: «Υπάρχουν όμως… κι άλλες απόψεις». Δηλαδή; Είχε γίνει μέχρι τότε καμία έρευνα και αποκαλύφθηκε ότι υπήρξε μοντάζ; Όχι φυσικά, αλλά θα πρέπει οπωσδήποτε να «δέσει» το θέμα του ροζ σκανδάλου με αναφορές στον πρωθυπουργό κ.λπ. κ.λπ. Το DVD ωστόσο δεν περιέχει τίποτε άλλο από ροζ, οπότε καλό θα ήταν να… εφεύρουμε τον μύθο και… άλλων DVD, ώστε να έχουμε κάτι να λέμε…
Κι επειδή και τα άλλα (τα ανύπαρκτα) δεν διαθέτουν τίποτε το επιλήψιμο, εστιάζουμε σε υποθέσεις όπως οι αποχαρακτηρισμοί αρχαιολογικών χώρων και γενικώς υποθέσεις που πάντα είχαν αντίλογο, τριβές και αντιθέσεις, ώστε να πιαστούμε απʼ αυτές για να δώσουμε χροιά πολιτική στο όλον θέμα… Κι αφού οι αστυνομικές αρχές ανακάλυψαν, καθυστερημένα, ότι λείπουν κομμάτια από το DVD, άρα ευθύνεται η κυβέρνηση… που τα έκοψε. Εάν δεν είχε αποκαλυφθεί ότι έλειπαν κομμάτια, τότε είναι σίγουρο πως η κυβέρνηση θα κατηγορείτο για… απόκρυψη στοιχείων.
Αλλά κι εκείνο το απίθανο: Είναι μέλος της Ενώσεως Συντακτών ο Γιάννης Ανδριανός ως διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού (διότι σε όλο τον κόσμο οι διευθυντές των γραφείων Τύπου τυγχάνει να είναι μέλη των δημοσιογραφικών ενώσεων). Οποία όμως υποκρισία: Του στερείς το δικαίωμα του δημοσιογραφικού απορρήτου, καθώς δέχεσαι όποτε σε συμφέρει μόνον τη μία ιδιότητά του ως διευθυντού του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Δεν στέκει, ούτε ουσιαστικά ούτε δημοσιογραφικά ούτε νομικά ως επιχείρημα κι όμως εντελώς αστόχαστα ακούστηκε από υπεύθυνα χείλη…
Και η άλλη ροζ υποκριτική ανοησία: Κατάχρηση εξουσίας ο Ζαχόπουλος γιατί είχε συνάψει ερωτική σχέση με υφισταμένη του γραμματέα. Γιατί, σύντροφοι των μέσων ενημέρωσης, έχετε ποτέ δει διευθυντή ή προϊστάμενο να συνάπτει ερωτικές σχέσεις με τη γραμματέα του… απέναντι διευθυντή; Τι υποκρισία είναι αυτή; Από καταβολής κόσμου με τις γραμματείς τους έχουν σχέση οι προϊστάμενοι…
Την έλλειψη ομάδας κρούσης –ούτε καν η ομάδα που δήθεν ψάχνει φακέλους κρατικών αξιωματούχων δεν υπάρχει, αλλά τα μέσα ενημέρωσης την σκαρφίστηκαν καθώς ήταν πιασάρικη σαν θέμα– μέσα στην κυβέρνηση και έξω από αυτήν. Εξαφανίσθηκαν κορυφαία και μη στελέχη απʼ όλο το πολιτικο-μιντιακό σινάφι. Ουδείς βγήκε επισήμως να δώσει εξηγήσεις.
Ο κάθε κυβερνητικός παράγοντας έκανε τον μυστικοσύμβουλο των μίντια, λέγοντας οφ δε ρέκορντ ανοησίες σε δημοσιογράφους (προφανώς επειδή δεν ήθελαν να δείξουν ότι δεν γνώριζαν), ενώ οι ελάχιστοι που γνώριζαν έπεφταν από τη μια γκάφα στην άλλη. Αυτή ήταν η κατάσταση για ένα κόμμα εξουσίας που για τέτοια γεγονότα δεν διαθέτει μια γραμμή άμυνας από πέντε έξι κορυφαίους υπουργούς και άλλους τόσους δημοσιογράφους (ώρα είναι να πέσουν κι από τα σύννεφα ορισμένοι επειδή χρησιμοποιούμε και τους δημοσιογράφους ως πολιτικά αντισώματα).
Να βγουν οι άνθρωποι να εξηγήσουν τι έχει γίνει. Να μην ξετυλίγονται τα γεγονότα στα κρυφά, αφού σε κάθε τέτοια περίπτωση προσλαμβάνουν μεγαλύτερες διαστάσεις από εκείνες που έχουν στην πραγματικότητα. Το θέμα δεν είναι επικοινωνιακό. Είναι ξεκάθαρα θέμα προπαγανδιστικού μηχανισμού που δεν διαθέτει η κυβέρνηση.
Τη στρεβλή εικόνα που έχουν για την άσκηση αντιπολίτευσης τα κόμματα, κυρίως το ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν μια ροζ υπόθεση να πρέπει σώνει και καλά να αναγορευθεί σε μείζον πολιτικό ζήτημα και να ζητούνται απίθανα πράγματα (π.χ. να αρθεί το απόρρητο που επικαλέστηκε ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού και άλλα κουραφέξαλα); Ένας δομημένος πολιτικός αντιπολιτευτικός λόγος θα μπορούσε να στηριχθεί στο ποιόν των ανθρώπων που τοποθετούνται σε κρατικές θέσεις, στο τι αυτοί προσφέρουν και στο κατά πόσον μπορεί ο ελληνικός λαός να στηριχθεί σε τέτοιου είδους «προσωπικότητες». Θα μπορούσε δηλαδή ο λόγος της αντιπολίτευσης να είναι καθαρά πολιτικός και όχι σκανδαλοθηρικός. Θα μπορούσε να είναι ουσιώδης και όχι δήθεν αποκαλυπτικός για θέματα που κανέναν δεν ενδιαφέρουν.