Δίδαγμα για την ελληνική Αριστερά η μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία
Το όραμα της απελευθέρωσης του Ανθρώπου από την Ανάγκη και της απαλλαγής του από τον Φόβο της οικονομικής ανέχειας και τη δεισιδαιμονία της αμάθειας το εγκολπώθηκε από τα πρώτα της βήματα η Αριστερά, όλων των αποχρώσεων, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων και των τρόπων εφαρμογής των συναφών πολιτικών επιδιώξεων.
Ο πολιτικός λόγος της Ελληνικής Αριστεράς, βαθύτατα Ουμανιστικός και διακηρυκτικός ως προς την Κοινωνική Αλληλεγγύη, ενέπνευσε γενεές επί γενεών των Νεοελλήνων, ενώ στα «πέτρινα χρόνια» μετουσιώθηκε εν πολλοίς σε πίστη που συναντάται στους Νεομάρτυρες του χριστιανικού μαρτυρολογίου.
Ανεξαρτήτως, πάντως, αυτών των ροπών, παρέμεινε διδακτικός, και κοινής αναγνώρισης για το ηθικό μεγαλείο του και την ανιδιοτέλεια των επιδιώξεών του. Κυρίως δε, παρωθητικός προς την πρόοδο και την Κοινωνική Αλληλεγγύη.
Σε ευρωπαϊκό, μάλιστα, πλαίσιο, απέκτησε τέτοιας έκτασης κοινωνική ορμή, που παρέσυρε ακόμη και τον συντηρητικό χώρο, ν’ ασπασθεί τις κοινωνικές διεργασίες, απότοκος των οποίων υπήρξε το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας.
Η αρχή δε: «Κάθε άνθρωπος προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο σύμφωνα με τις δυνατότητές του και απολαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του» υπήρξε η πεμπτουσία της Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Σκέψης.
Στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, με τις όποιες αδυναμίες και αστοχίες, η Αριστερά με τη μορφή του πολιτικού σχήματος της «Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς» (ΕΔΑ) ανήγαγε τις διακηρύξεις αυτές σε «δόγματα» κοινής αποδοχής, που επηρέασαν το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και έθεταν τις βάσεις για μια άλλη Ελλάδα, που δυστυχώς η πορεία αυτή ανακόπηκε από την ξενοκίνητη επταετία των συνταγματαρχών.
Η Μεταπολίτευση εν μέσω εθνικών περιπλοκών και νέων στόχων απολησμόνησε την πλούσια αυτή κληρονομιά. Ενεργοποίησε στενά κομματικά ανακλαστικά, αναβίωσε καταδικασμένους, αλλά ουχί και εξουδετερωμένους, Μεσιανισμούς και ανήγαγε την προσωπολατρία σε φάσγανο επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων. Ο ουμανιστικός λόγος της Ελληνικής Αριστεράς κινήθηκε σε ελάσσονες τόνους και κυριάρχησε η κομματική σκοπιμότητα!
Οι «σύντροφοι και της μιας και της άλλης πλευράς», κατά την προσφιλή φρασεολογία του Λεωνίδα Κύρκου, εξόρκισαν την πλούσια κληρονομιά της ΕΔΑ, επιδόθηκαν σε αλληλοεξοντωτικό πόλεμο και εγκλωβίσθηκαν στον ποπουλισμό του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι χρόνοι παρήλθαν και μόλις αμυδρά κάποιοι από την ηγεσία της Αριστεράς, και της «μιας και της άλλης πλευράς», ανέβλεψαν και έστρεψαν τον λόγο τους στην πλούσια κληρονομιά της δεκαετίας του ’50 και των πρώτων χρόνων εκείνης του 1960.
Στην αυτοαποκαλούμενη «Ανανεωτική Αριστερά» και εν μέσω τριγμών καριερισμού και προσωπικών πολιτικών επιδιώξεων, οι ελάσσονες τόνοι του ουμανιστικού λόγου άρχισαν αμυδρώς, και πάλι, να αρθρώνονται και δη την περίοδο αυτή των ηγετικών μεταλλαγών. Ευοίωνος η προοπτική, αν και η Σκύλλα και η Χάρυβδις των μηχανισμών της Πλατείας Κουμουνδούρου καραδοκούν.
Επιλήσμονες του Ουμανιστικού λόγου της Αριστεράς και αλωμένοι από το παίγνιο της «τηλεοπτικής δημοκρατίας», αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τον ήρεμο, ουσιαστικό, και υψηλής ευκρίνειας πολιτικό λόγο που εκφράζεται από τη δοκιμασμένη πράξη της τάσης του Φώτη Κουβέλη και προσφεύγουν στον «μεταμοντέρνο» σοσιαλισμό!
Η προσφυγή στο ηθικό όραμα της Κοινωνίας της Αλληλεγγύης, σύμφωνα με τις διδαχές της Πολιτικής Θεωρίας, διευρύνει τα όρια της πολιτικής πιθανότητας να καταστεί η Ελληνική Αριστερά ουσιαστικός και πάλι παράγοντας, ώθησης προς την πρόοδο και η πιθανότητα αυτή να μην αποτελεί απλώς ψευδαίσθηση.
Άλλωστε είναι πανθομολογούμενο ότι ο αυτοκαθορισμός δεν έχει καμιά αξία, εάν η μοναδική επιλογή είναι η υιοθέτηση πολιτικών που αποβλέπουν στην διαιώνιση της σημερινής πραγματικότητας. Αν πράγματι δεν προσφέρεται καμιά πολιτική επιλογή που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών, τότε τίθεται σε αχρησία και καθίσταται απλώς ασήμαντη ενασχόληση.
Η μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία είναι διδακτική για την Ελληνική Αριστερά…